کی کنی بـر میهنم قــــــدری نگاهی بیشتر

تا نسوزم دیگر از فقــــر و تبــــاهی بیشتر

مُلک جم را سال ها بر باد غارت داده است

آن که آسان تکیه زد بر تخت شاهی بیشتر

واعظ شهرم دچارِ وهم وهذیان‌است و باز

روی منبر می دهــد امیـــــد ِ واهی بیشتر

هم چـنان در فهـم اهــریمن نــدارد ارزشی

جـان مـــردم انـدکی از بــرگ کاهی بیشتر

بـــر نتابد مظهـــــر زهـــد و ریا اندیشه را

جــــرم دانستن بـوَد از هـــر گناهی بیشتر

مــزدکی بایـد به پا خیـزد دراین ماتم سرا

تا‌‌ سپیدی چیــره گـردد بــر سیاهی بیشتر

از تبـارِ ســربـــــدارانم کــــه از دردِ وطــن

می گدازدچشم و دل رااشک وآهی بیشتر

دست کـوتاهم بــه سوی آسمانت شد دراز

پس اجـــابت کن دعـــــایم را الـهی بیشتر

آرزو دارم‌ دمـــادم بشنوم از مــــــرگ غــم

خنده ی ِ بانــــو عسل را در پگـاهی بیشتر

نه‌ اشکی یخ زند از آه ِ سردم

نه‌ بغضی بشکند از تاب دردم

گـزیـدم روز اول خـانه در باد

که ریزدحسرت از پاییز ِزردم

بیفزایم به احساسم جنون را

بهم ریــــزم بنای بیستــون را

سپارم فرق سر رادست تیشه

که شیرینم ببیندجوی خون را

در این وادی ریاکار ِ زمانه

نشسته جای ِ معبود یگانه

و باشلاقی از جنس جهالت

زند پشت‌ ِ خِرَد را تازیانه

به قدر ِ یک جهان آوازه داری

چرا انگیزه های تازه داری

تو از ‌ نسل ِ کدامین پادشاهی

که تاجی بر سر از فیروزه داری

من آن افتاده بــرگ ِ تـن کبودم

که آتش زد خزان در تار و پودم

چنان زردم کــه آیــد در بهــاران

صــدای ِ پای ِ پاییــز از وجـودم

ترسم که شود بادِ صبا همدم تو

دستی بکشد به موی ابریشم تو

آن هرزه تر از هرزه به هر دربزند

تا آن که کند تکیه به زلف خم تو

زنده‌ ای حس نکند غیر خودت حالت را

که چسان می شکند دستِ قضا بالت را

کس به فـریاد تو یک ثانیه حتی نرسید

گرچه همسایه شنید آن همه جنجالت را

آسمـانی کــه کبود آمـده بــر رویِ سرت

بینـد از اوج ِ سیـاهی بـــــد ِ اقبــالت را

تا زمانی که‌ ستم رشوه به قاضی بدهد

نتـــــوانی بستـانی حــق ِ پامــــــالت را

گفته بـودم کـه مگـر کــولیِ آینـــده نگر

گیـرد از قهوه یِ تـه مانده شبی فالت را

آرزوهــای ِ زیـادی بــه دلــت مانـده ولی

تا ابــد هــم نـرسی کعبــــه ی آمــالت را

بگذران روز وشبت را به عبادت که خدا

ندهــد دست ِ چپت نامــه‌ ی اعمالـت را

عرضه کن شاعر سرگشته به بانو عسلت

نـم‌ نـم ِ شعــر ِ تــر ِ جـــاری و سیّالت را

شکوهِ نـم نـم گل های شادی

فـروغ ِ تـن سپیـد ِ بامــدادی

بـه سر تا پای سبـز سرزمینم

نوید صبح روشن را تو دادی

به عشق خوشه های ناب تاکت

شـدم مجـــذوب روی ِ تابـناکت

نه در ظاهـر کـه از اعماق باطن

تورا حس کرده ام از ذاتِ پاکت

چنـانـم می زند غـم تازیانه

که از جانم‌‌ کشد آتش زبانه

قـرارم را گـرفتند از نبودت

سیاهی هایِ کابوس شبانه

بی تویی در فصل تنهایی تباهم کرده است

روشنایی دوری از بخت سیاهم کرده است

دائماً در خلوت از یاد تو می بارم که شمع

همدلی با اشک ِ سرد بی گناهم کرده است

برده است از روی رأفت پی به اعماق دلم

هر کسی از راه دلسوزی نگاهم کرده است

من همان تنهای ِ مفلوکم که در اعماق شب

خنده های غم دچار بغض وآهم کرده است

ریشه ام ازهرطرف افتاده در دستان سیل

موج توفان سرنگون ازپرتگاهم کرده است

می کنم با چشمه ی چشمم خدا را التماس

نم نم ِ اشک تضرع داد خواهم کرده است

در لبـاس عـافیت خواهم تـو را بانـو عسل

خوابی ازانبوه رویا رو به راهم کرده است

تو هستی آن خدای ِبنده پرور

منم آن بی کس ِ بی یارو یاور

گره از مشکلم بگشا کـه گاهی

نباشم یک نفس محتـاج دیگر

تو بیهوشی ویا درخواب نازی

بخیز از جا که با جانم بسازی

بیا با هم رویم از شهـر شیراز

اگـرچه خفته باشی در نمـازی

گرچه از تاب نگاه ِ پُر شرارش سوختم

در کلاس ِ رهبر ِ اندیشه درس آموختم

گِرد شمع شعله ور پَر میزدم پروانه وار

جز به تعلیم ِ معلم چشم ِ دل نفروختم

نور دانش آفتابم شد که در اعماق شب

جان و دل را‌ با تلالوی ِ چراغ افروختم

شدالفبا درس ومشقم روی میز مدرسه

تا درآخرجامه‌ای ازجنس دانش دوختم

می چکیداز بیقراری نم نم از چشم قلم

آنچه را در عمر ِ بیمقدار خود اندوختم

سرنوشتم را رقم زد مکتب ِ بانو عسل

گرچه از تاب نگاه ِ پُر شرارش سوختم

چه‌ بی باکانه‌ در شبهای بندر

زند‌ بر اسکله شلاق ِ تُندر

بهم ریزد سکوت ِ ماهیان را

چو قایق روی امواج شناور

اگر در کوچه‌ بگذاری قدم را

معطر می کنی‌ باغ ِ ارم را

و‌ گرنه نازنینا روی ِ شهرم

فرو ریزد نبودت گردِ غم را

شکوهِ نم نم دریای نوری

سپید اندام‌ ناز ِ تن بلوری

نگین ِ بی بدیل‌ ِ تابناکم

نمادِ چلچراغ شرق دوری

غزال ِایل احساسم تو باشی

نسیم ِ باغ گیلاسم تو باشی

زُمرّد پیکر ِ دریای ِ نوری

تراش ِروی الماسم تو باشی

با یاد ِ "صبا" ترانه در ساز بریز

در بغض بنان الاهه ی ناز بریز

با زمزمه در گوشه ی ماهور بزن

تصنیف خوش ازخدای آواز‌ بریز

ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯾﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯﮔﯿﺮﺍﯾﯽِ ﻣﺸﺮﻭﺏ نیست

ساغرم راتاگلو پرکن ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭﺩﻫﻠﯿﺰ ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎﺭ ﻭﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺑﭙﺎﺳﺖ

ﺩﺭﺩﺭﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮﯼ ﺍین قَدﺭﺁﺷﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﻓـﺮﺵ ﺍﯾـﻮﺍﻥ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻌـﺮ ِ خالص ﺑﺎﻓﺘﻢ

ﺗﺎﺭ ﻭﭘﻮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺍﺯﺟﻨﺲ ﻧﺎﻣﺮﻏﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

حق بده تاباشم از چشم انتظاری ﻧﺎشکیب

سوگلِ صبر و ثباتم ﻃـﺎﻗــﺖ ﺍﯾـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

بس که از نازک خیالی خانه ات را در زدم

از تلنگر جـای ِ سالم بـر تـن درکوب نیست

ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻـﻞ ﺗـﻮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮐــﺮﺩ ﺍﺯ ﺑـﻬﺸﺖ

ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘـﺮﯼ ﺟـﺰ منــزل ﻣﺤﺒـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺭﺷﺘـﻪ ﯼ ﺍﻓﮑـﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺑﻬﻢ

ﺗﺎﺯگیها ﻭﺯﻥ ﺷﻌﺮﻡ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺍﺳﻠﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

زنــده از گلخنـده یِ نـازِ تــوام بـانـو عسل

درنبودت رنگ‌وبوی زندگی مطلوب نیست

نازنینا رنگِ چشمـت بی قــــرارم می کـند

واردِ دنیــــایی از فصــــلِ بهـــارم می کند

عمق چشمانت به دنیاهـــای دورم می بَرد

تا بـه دریاهـــای دیگـــر ره سپارم می کند

از خیالـــم می گــــریزی تا پریشانت شوم

غیبتت هـــر ثانیـه چشم انتظـارم می کند

بافـــه ی زلفت کتابی از غــزل ها می شود

بی نیاز از شعـــرهـــای بی شمـارم می کند

غنچه ی سرخِ لبت آتش به جــانم می زند

چشم مستت از فـــریبایی خـمارم می کند

روی مـاهت می درخشد از مسافتهای دور

جلـوه در سر تا سرِ شب های تارم می کند

دائماً بـوسیدمت شب ها در آغــوش خیال

شیـخ اگـر فهمیده باشد سنگسارم می کند

ای عسل بانو قلــم را لحظه ای از من بگیر

دارد این زیبـایی ات بی اختیــارم می کند

هرکس که مکید از لب تو شهدِ عسل را

دیگر نچشد جرعه ای از شعر و غزل را

پا را بنــه بـر چشـم تـر کــوچه و بـرزن

خوشبو بکن از عطـر تنت اهـل محل را

لبریز کن از بـوی خـوش نرگس و نارنج

شیـرازِ مـــن و سلسله ی شیـخ اجــل را

از شعـشه ی روی تـو گاهی نتـوان دیـد

بـر روی زمین چهـــره ی زیبای زحـل را

سقراط زمان چشم تو را دید و رهاکرد

در معبد و در مدرسه هابحث وجـدل را

کی می شود ای گل کــه برایـم بگشایی

یک باغ پـر از بوسه و آغـوش و بغـل را

در ورد زبانی کــــه هـــــر آیینه بگـویـم

بنهـــاده خــدا در دل مــن مهـر عسل را

از لب سرخ ﺗﻮ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺁﻩ ﺳــﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝِ دیوانــه ی ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

کم‌ بکن عشوه که ﺍﺯ پنجـره ی ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ

نم‌ نم ِ رایحــه ﺑﺮ فرش ﭼﻤـﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

جانم ارزانی آن شاعــر ارزنده که گفت

شربت ناب ِ ﺗﻤﺸﮏ ﺍﺯ لب ِ ﺯﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

هر زمانی که صبا بوسه به مویت بزند

عطر خوشبوتری از شانه ﺯﺩﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺁﺧﺮ ﺍﯼ دختر ِگل رایحه ی ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ

ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﯼ ﺩﺷﺖ ﻭ ﺩﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺩﺭﯼ ﺍﺯ سبک ﺟﺪﯾﺪی نگشودی که هنوز

از شعـور ﻏــﺰﻟـﻢ شعــر ِ ﮐﻬــﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

پشت ِپَرچین ِپر ازخاطره گفتم به صبا

زلف بانو عسلم مُشک ﻭ ﺳﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

هـر زمانی کـه نگاهـم بـه رخ یار افتاد

قلبم از دیـدن او بی تپش از کار افتاد

تن گرما زده ی کوچه پُر از پنجره بود

که شبی وعده ی ما زیر سپیدار افتاد

مـنِ مغـرورِ بـد اندیشه ندانم کـه چرا

آن همـه وسوسه در موقع دیدار افتاد

بی گمان از همه ی منظـره ها دل بکَند

هر که روزی نظرش بر رخ دلدار افتاد

هـم زمـان با نفس منبسط فصل بهار

گـــذر بـاد صبـا بـر گل بی خــار افتاد

روز و شب دائماً از آینه گفتم که دلم

در پی دیــدن آن آینـــه رخسار افتاد

ناصحم گفت که"سرمیشکنددیوارش"

معبرم کوی عسل بود که دشوار افتاد

هنوز از همدلی ای دختر ِ لُر

زنی بر اوج احساسـم تلنـگر

تبسم در بغــل گیـرد لبـت را

که میریزدبه روی دامنت دُرّ

از غـــم دوری تــــو آه کشیـــدن تا کی

اندکی مهـر و وفا از تـــو ندیدن تا کی

باغ گیلاسی و من عاشقِ بی تاب توام

میــوه ی سرخِ لبـت را نچـشیدن تا کی

نــرسد پلـک مـــنِ بیــدلِ آشفتـــه بهــم

خواب ها دیدن و از جـای پریدن تا کی

بی قــرارم نکنــد بـلبـلی از نغمــه گــری

آخــر از مرغ سحــر قصه شنیدن تا کی

بایــد از باد صبــا سخــت شکایت بکنم

از تــن نازک گــل جـــامه دریـدن تا کی

دفتر خاطره از اشک ترم پر شده است

دیگر از چشم قلـم قطـره چکیدن تا کی

گفته بودی کــه زمانی به وصالت نرسم

ای عسل از مـنِ افسـرده بـــریدن تا کی

گـرچه چشمــان قشنگـت سـرِ دعـوا دارد

بــرق رخسار تـــو یک عمـــر تمــاشا دارد

لب سرخت کـه چنین از همگان دل بِبَـرد

شهد شیرین تــری از دانــه ی خـرما دارد

بی گمان مـوسم گل عـازم صحــرا نشود

آن کـه در خلـوت خـــود دلــبر زیبـا دارد

بِگشـا پیــــرهنت را کــــه بهــــارانِ تنـت

میـوه ی وسـوســه در بـاغِ شکـوفـا دارد

گوشه ی چشم پراز راز تو ای مایه ی ناز

کوچه باغی ست که صدپنجره رویا دارد

با همـه تاب و تب و مشکل افسردگی ام

اگــر از عشـق تـو بــر سر بــزنم جـا دارد

بـر لب ِ چشمه ی شیرین بنـه بانو عسلم

بــر لبـم قنـــد لبـت را کـــــه مـــربـا دارد

وجودم را پر از احساس کردم

گـذر از کـوچه باغیاس کردم

نشستم در کلاس درس استاد

دو واحد از رباعی پاس کردم

تو چه کردی که خدا این همه زیبایت کرد

خنکا چشمه ای از آب ِ گوارایت کرد

جنگ ِ هفتاد و دو ملت به یقین نیز نکرد

آتشی را که به پا سرخی ِ لب هایت کرد

بی گمان روح ِ خدا در قلم ِ معجزه گر

جلوه ها در شرر ِ نقش ِ دلارایت کرد

بنشاندت نفس ِ قدسیه بر بال ِمَلَک

در نگاه ِ من ِ سودا زده رویایت کرد

محو چشمان ِ قشنگ و لب میگون تو شد

هر که اندک نظری بـر قد و بالایت کرد

در پی گوهری ازجنس غزل بودم و چشم

ناگهان زل به صدف ها زد و پیدایت کرد

مهربانو عسلم شعر و غزل قصه نبود

آنچه‌ آمد به سرم قامت ِ رعنایت کرد

بکُش گاهی غم دیرینه ات را

معطـر کن هـوایِ سینه ات را

بزن چــادر میان دشت پُر گل

به شادی بگـذران آدینه ات را

عشقم، نفسم، قنـــــد و نبـات و شکلاتم

ای چشمه ی شیـــریـن لبــت آب حیاتـم

یک بار بِــدم روی غــــزل هُــرم نفس را

تا گـل بـدهد شاخـــه ی ِ سبــز ِ کلمـاتـم

در جنگ و جـــدل فاتـح میــدانم و امّـا

درعرصه ی شطرنج‌ رُخت مهره ی ماتم

از بس که شدم غــرق ِ تمنـــایِ نگاهـت

انگار کــه در هالـــه‌ای از جلــوه ی ذاتم

بـر لـــوح دلــم گـریه کنان از تـو نویسد

خونی که قلــم می مکد از قلــب دواتم

وقتی نکنم زمــزمه در گوشه ی ماهور

شوریــده تــریـن نغمــه در آواز بیــاتـم

بانــو عسلم شعـــر و شکــر را بهـم آمیز

زیرا کـه تویی شهــد ِ پــر از ریـزه نباتم

ای که در طـــول زمـان مونس آدم بودی

شب ِ تنهـایی ِ مــن را تـو فقط کـم بودی

آنقَدر خالص و پاکی که در آغوش نسیم

روی هــر برگ گلی قطــره ی شبنم بودی

مِثل اشکی که فرو میچکد ازگونه ی ابر

گــوهــر نادری از بـارش نـــم نـــم بودی

در پس ِ بـاغ قنـاری وســطِ جنگـل سبـز

نفـس میخـک و آلالـــــه و مــــریم بودی

ریگ تفتیده ای از دشت ِ بـلا بـودم و تو

به گــوارایی ِ صد چشمه ی زمــزم بودی

بویی از نستـرن و لالـه و شبـدر بگرفت

هر کـه را ثانیه ای مونس و همدم بودی

بـه دو تا چشم پـر از راز تـو بـانو عسلم

شعـر جــاری شده از قصه یمبهم بودی

گرچه حالم را نمی فهمی نگاهم را بفهم

قطره های اشک‌ ِسرد بی گناهم را بفهم

لرزش ِ پیوسته ای دارد صدای هق هقم

های های ِ گریه در هنگام آهـم را بفهم

روزگار سرد و تاریکی دچارم شد رفیق

بختک ِ افتاده بر بخت ِ سیاهم را بفهم

با زبان اشک ِ نم نم با تو میگویم سخن

معنی ِ نا گفته های ِ در نگاهم را بفهم

می تراودبغض های شعرم از چشم قلم‌

در غزل ها شکوه های گاه گاهم را بفهم

قصد همراهی ندارد کفشم از دلخستگی

قصـه هایِ نا رفیق ِ نیمه راهم را بفهم

ازنبودت مانده ام ویران وخاکسترنشین

لااقل‌ بانو عسل حال ِ تباهم را بفهم

محو چشمان توام محبوبِ زیبا روی من

بـا نگاهـت زیر و رو کردی مرا بانوی من

در پـس ِ بـاغ ارم در انتظـارت مـانده ام

تا بیایی بلکه بیرون نم نم خوشبوی من

شهــره ی باغ اقاقی بهتـر از شبنـم بریز

عطـر ناب دامنـت را بــر تــن زیلـوی من

ازهوس هرساله‌گنجشک‌درختت میشوم

تـا بگــردانی لبـت را بــاغ شفتـالـوی من

بـا خیـالـت می نشستم در کنـار بـاغ گل

تا که بگـذاری سرت را بـر سر زانوی من

در نبودتﺁنچنان ﺁﻫﯽ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﻭﺵ

آسمان آتش گرفت ﺍﺯﻫﺎﯼِ ﺑﻌﺪﺍﺯﻫﻮﯼ ﻣﻦ

نوجوانی رفـت و آثارِ کهـن سالی رسید

بویِ پیری می دهد رنگ سفید ِموی من

لااقــل بانو عسل امشب به سروقتم بیا

تابه دورت حلقه گردد پیچک بازوی من

در این وادی دلِ شـادی نمـانَد

نشــان از رنـگ ِ آبــادی نمــانَد

پریشانتر مگـردان خاطـرت را

که‌ از مـا یک نفس یادی نمانَد

دنبـالِ تو پیوسته در طــولِ خیابان ها

از چشم تــرم ریـزد هــر ثانیه باران ها

باپیچش گیسویت در کوچه نسیم آید

کـز بوی تو بگـذارم در پنجره گلدان ها

انبــوه هـــواداران بالا ببــرند از شــوق

تندیس ِ قشنگت را در مـرکز میدان ها

پیمانه بـه پیمانه در گـوشه ی میخـانه

با یاد لبِ سرخت خـالی شده لیوان ها

از شورِ وفاداری سعدی بـه تو میگوید

"بعد ازتو رواباشدنقض همه پیمان ها"

از قافــله ی لیلی چنـدی ست خبـر آید

تفتیده دل مجــنون بــر ریگ بیابان ها

کـام همگان‌ از غم تلخ است عسل بانو

بازآ که شکر ریزی در داخــلِ فنجان ها

تا کمی دل میدهی حالی بـه حالی میشوم

هرچه سرشار از تو گردم باز خالی میشوم

گیرم از دلدادگی دستِ خیالـت را به دست

میشوم آسوده حـال از بس خیالی میشوم

می کشم از فـرط تنهایی خودم را در بغـل

هـر زمانی روبــرو با تـخـتِ خـالی میشوم

می نشینم از غمـت بـر روی فرش ِ انتظـار

در نبودت خیره بـر گل های قالی می شوم

میشود با هـر نسیمی رنگ رخسارم عوض

از خجالـت زرد و سرخ و پـرتقالی میشوم

از همـان روزی که لیلا گونه مجنونت شدم

مِثل هــر دیوانـه ای دور از اهــالی میشوم

بی تـو امّـا چـون درختی در کنار جوی آب

زیـر باران هـم دچــار خشک سـالی میشوم

کم بپیچان تاب زلفت را عسل بانـو که من

دل پـریشان از وجــود عطــر عالی میشوم

لبـت از جنس شهد ِ پـرتقـال است

شراب بوسه ات‌ نم‌نم حلال است

بــه زنــدانــــم کِشــد وقتی ببینـم

ترنج گـونه هایت را که چال است

تــو وقتی بــا رقیـبــم جـور باشی

دلم در ورطه ی‌جنگ وجدال است

تــو ای لیــلاتـــرین لیـــلای شعــرم

نمیدانی‌که‌مجنون راچه حال است

زدم دوش از کتاب خـواجــه فالی

جواب آمد کـه آمـالت محال است

گــــــذارد پا بـــه صحرای هـلاکت

هـرآنکس در پی صید غـزال است

عسل بانـو بیـا هــــم خـانه باشیم

بنای همــدلی عشق و وصال است

عشـق آمــد و در بیـن دو دلــداده رقــم خورد

افسـوس کــه آن رابطــه هــم زود بهــم خورد

دردی کــه چنیـن مانــده بــه دل چـــاره ندارد

از مــن بگسست آن کــه صمیمانه قسـم خورد

سی سال فقط حنجــره ام جـای سکوت است

باور تــو نکن بغـض گلـــو غصه ی کـــم خورد

آن قــــــدر زدم از غـــم دل بـــــر در و دیــوار

تـا نـام مــن از دفتـــر معشوقــه قلـــم خــورد

در بحث و جــدل فلسفه از چشم تو می گفت

سقراط ولی مست و پریشان شد و سم خورد

در سـایـــه ی شــب می شکنـد ﺍﺳﮑـﻠــﻪ ﻫـﺎ ﺭﺍ

مــوجی کـــه حـــریفانه به پهلــوی بلم خورد

امــروز کنـــم شکــوه کـــه صد سیلی محــکم

در خانه ی خود صـورتم از دست ستـم خـورد

صـد مرتبه گـفتـم کــه عسل هیــچ نپــــرسید

از شاعـــــر آواره کــه هـــر ثانیــه غـــم خورد

کی کنی بـر میهنم قــــــدری نگاهی بیشتر

تا نسوزم دیگر از فقــــر و تبــــاهی بیشتر

مُلک جم را سال ها بر باد غارت داده است

آن که آسان تکیه زد بر تخت شاهی بیشتر

واعظ شهرم دچارِ وهم وهذیان‌است و باز

روی منبر می دهــد امیـــــد ِ واهی بیشتر

هم چـنان در فهـم اهــریمن نــدارد ارزشی

جـان مـــردم انـدکی از بــرگ کاهی بیشتر

بـــر نتابد مظهـــــر زهـــد و ریا اندیشه را

جــــرم دانستن بـوَد از هـــر گناهی بیشتر

مــزدکی بایـد به پا خیـزد دراین ماتم سرا

تا‌‌ سپیدی چیــره گـردد بــر سیاهی بیشتر

از تبـارِ ســربـــــدارانم کــــه از دردِ وطــن

می گدازدچشم و دل رااشک وآهی بیشتر

دست کـوتاهم بــه سوی آسمانت شد دراز

پس اجـــابت کن دعـــــایم را الـهی بیشتر

آرزو دارم‌ دمـــادم بشنوم از مــــــرگ غــم

خنده ی ِ بانــــو عسل را در پگـاهی بیشتر

زنده‌ ای حس نکند غیر خودت حالت را

که چسان می شکند دستِ قضا بالت را

کس به فـریاد تو یک ثانیه حتی نرسید

گرچه همسایه شنید آن همه جنجالت را

آسمـانی کــه کبود آمـده بــر رویِ سرت

بینـد از اوج ِ سیـاهی بـــــد ِ اقبــالت را

تا زمانی که‌ ستم رشوه به قاضی بدهد

نتـــــوانی بستـانی حــق ِ پامــــــالت را

گفته بـودم کـه مگـر کــولیِ آینـــده نگر

گیـرد از قهوه یِ تـه مانده شبی فالت را

آرزوهــای ِ زیـادی بــه دلــت مانـده ولی

تا ابــد هــم نـرسی کعبــــه ی آمــالت را

بگذران روز وشبت را به عبادت که خدا

ندهــد دست ِ چپت نامــه‌ ی اعمالـت را

عرضه کن شاعر سرگشته به بانو عسلت

نـم‌ نـم ِ شعــر ِ تــر ِ جـــاری و سیّالت را

بی تویی در فصل تنهایی تباهم کرده است

روشنایی دوری از بخت سیاهم کرده است

دائماً در خلوت از یاد تو می بارم که شمع

همدلی با اشک ِ سرد بی گناهم کرده است

برده است از روی رأفت پی به اعماق دلم

هر کسی از راه دلسوزی نگاهم کرده است

من همان تنهای ِ مفلوکم که در اعماق شب

خنده های غم دچار بغض وآهم کرده است

ریشه ام ازهرطرف افتاده در دستان سیل

موج توفان سرنگون ازپرتگاهم کرده است

می کنم با چشمه ی چشمم خدا را التماس

نم نم ِ اشک تضرع داد خواهم کرده است

در لبـاس عـافیت خواهم تـو را بانـو عسل

خوابی ازانبوه رویا رو به راهم کرده است

گرچه از تاب نگاه ِ پُر شرارش سوختم

در کلاس ِ رهبر ِ اندیشه درس آموختم

گِرد شمع شعله ور پَر میزدم پروانه وار

جز به تعلیم ِ معلم چشم ِ دل نفروختم

نور دانش آفتابم شد که در اعماق شب

جان و دل را‌ با تلالوی ِ چراغ افروختم

شدالفبا درس ومشقم روی میز مدرسه

تا درآخرجامه‌ای ازجنس دانش دوختم

می چکیداز بیقراری نم نم از چشم قلم

آنچه را در عمر ِ بیمقدار خود اندوختم

سرنوشتم را رقم زد مکتب ِ بانو عسل

گرچه از تاب نگاه ِ پُر شرارش سوختم

آسمان ِ آبی ام را هاله ای از غم گرفت

روشنایی را سیاهی در بغل محکم گرفت

مردی ازجنس جهالت آمد ازصحرای شن

با کژی ها راستی را از دیار ِ جم گرفت

بسکه کرد از‌ روز اول دشمنی ها را عَلَم

رنگ صلح ودوسِتی را ازتن پرچم گرفت

می کنم با آه ِ حسرت یادی از اسطوره ها

میهنم را در نبود ِ آرش و رستم گرفت

پیرهن را بر تن ِ ناز ِ شقایق پاره کرد

خون گرم‌ لاله‌ را با تیغ کین در دم گرفت

از همان‌روزی که شادی از دیارم پر کشید

چلچراغ روشنم را سایه ی ِ ماتم گرفت

آنقَدر بانو عسل خونابهباریدم که دوش

دائم از سیل سرشکم مژه ها را نم‌ گرفت

زدم از یـاد ِ لبـت کهـنه شـــرابی کـه نگو

تشنه ام تشنه تر از بــرکه ی آبی که نگو

لااقل بی خبرم میکند از هوش وحواس

دهـد انگور ِ تــن افشرده جوابی که نگو

دو سه پیمانه ی ناب از قدح ِمعجزه گر

آورَد چشم مــرا پـرده ی خوابی که نگو

ساقی میکــده با طعنه نهیبم زد و گفت

آنقَدر بی رمق و مست و خرابی که نگو

هرزمان آمده رویای تو در خواب نسیم

کوچه ها پُـر شده از بوی گلابی که نگو

خط ‌بکش دور و برِ واژه‌ ی رفتن که‌ دلم

کشـد از دوری تو درد و عـذابی که نگو

رنـگ رویـایی ِ چشمـان تـو بانــو عسلم

می بـرَد روح مـرا سمت سرابی که نگو

چلچراغی ازبنفش و سبز و آبی می شوی

صبحـدم بر بام چشمم آفتــابی می شوی

میرسند از بی قــراری خوشه ی انگورها

هــر زمـانی از تبسم لب شرابی می شوی

زیر و بمهای تنت نم نم بگیرد طعم سیب

خوشتر از افشرده ی آب گلابی می شوی

روسری را میدهی درکوچه هاتحویل باد

در خیـابان های شهـرم انقلابی می شوی

آیـدَم عصـر ِلچک های رضاخـانی بـه یاد

بسکه طناز و لوند ازبی‌حجابی می شوی

از تلالـــوی ِ وسیـع ِ چهــره ات بانو عسل

صبحـدم بـر بام چشمم آفتـابی می شوی

هــر چند کــه با طعنه شکستی دل ما را

غیــر از تو کسی حــل نکند مشکل ما را

بعد از تو غم از کوچه‌ی ما آمد و کوبید

کوبنـــده تــر از لشکر شب منـــزل ما را

جـز آه ِ پــر از غصه نمی زد بـه سرشتم

از روز ازل آن کــــه لگـــــد زد گِـل ما را

یک ثانیـه از بخــت بــدم دود ِ هـوا کرد

از هـر سه طــرف باد ِ فنـا حـاصل ما را

روزی کـه خـــدا حـوصله زد بـر گِل آدم

گـم کــــرده مگـر تکــه ای از پـازل ما را

دروازه ی شب را بــه چــراغی نفروزیم

تا روی تــو روشـن بکنــد محـــفل ما را

بانـو عسلم از شـــرر بـــرکــه ی چشمت

انواع صــــدف بــوسه زند ساحـل ما را

دختـر ِ گیسو طـلای ِ شهـر ِحافظ حالتان

کـم بناز از چشم ناز و بـاغ سن و سالتان

از نسیـم دلـــــربای ِ عطــر زلفـت آمــدم

از خیــــابـان نمــــازی تــا ارم دنـبــالـتان

گرچه ریزد نم نم ازگلهای اندامت هوس

یک نفس راضی نباشم تـا کنـم‌ اغفـالتان

هوشم از سر میرباید میوه های نورسَت

نخ به نخ باید بدوزم دل به سیب کالتان

تِق تِق کفشت که برداردسکوت کوچه‌ را

پشتِ سر پروانه میریزد به روی ِ شالتان

لااقـل وِرد ِ زبان کـن آرزویـت را کـه من

از کتاب خـواجـه‌ ی عاشق بگیرم فالتان

آنقَـدر نازی کـه از قصر بلور افتاده است

موجی از رنگین کمان بر وسعت اقبالتان

دانه ی ریز سیاهی روی لب داری که ماه

می گشاید چهره از اعجاز خط و خالتان

عاقبت مـا را به کشتن میدهد بانو عسل

تاب زلف و چشم ناز و گونه‌ های چالتان

در سیـاهی پـــــرده افتــــاد از رخ تابانتان

شد مسیر ِ کـــوچه روشن تا لـب ِ ایوانتان

کردی از ناز نگاهت روز و شب افسونگری

تـا شوم با سِحر و جادو شاعـر چشمـانتان

نـم نـم بـاد صبـا از بس به مویت شانه زد

میتراودبوی‌خوش از زلف مشک افشانتان

جان به دست ورطه ی تلخ هلاکت میدهد

آن که نوشد قهـوه ی قاجـاری از فنجانتان

سال ها عاشق تر از گنجشککی برچیده ام

روی دست ِ پنجـــره از ریـــزه هـای نانتان

آنقَـــدر نـاز و فـــریبایی کــه هنگام سماع

مـــولوی را دل ربــاید دامــــن چـرخانتان

ای بهشتت سرزمین عجز و عصیان و گناه

آدم عـــاقل نچینـــــد سیـبی از بستـانتـان

در نگـاه ِ بی قـــرارم زل نــزن بانــو عسل

پـاره گـــردانَـد دلـــم را نــاوک مـــژگانتان

هر زمانی غزل از چشم تـرم می ریزد

تَلی از خاطـره ها دور و برم می ریزد

ساکـن جنگل سبـزم ولی از تـرس تبـر

آن چنان دلهـره دارم کـه پرم می ریزد

خـارج‌ از کلبـه تسّلا بدهیدم که خزان

برگ ِ سرما زده را روی سرم می ریزد

تـا زمـانی کــه نبنـدم نفس پنجــره را

غـم بی شرم و حیا پای درم می ریزد

من همان‌‌‌ بی رمق ِ زرد ِنحیفم که اگر

شاخــه ام را بتکـانی ثمـــرم می ریزد

گرچه بی بهره ام ازشاعری و فن بیان

شُرشُرِ شعـر و غـزل از هنـرم می ریزد

مِثل اشکی که فرومیچکداز چشم قلم

غــم بانــو عسـلـم از جگــرم می ریـزد

با لباس زرد و سـرخ از دشت پاییز آمدی

تا بــه پشـت جنگل ِ پرت طـلا ریـز آمدی

ازمیان کوچه‌ها آندم که شهریورگریخت

ناگهان باخش‌خش ِفصل دل انگیز آمدی

در پس ِ باغ ِ اقـاقی منتظر بـودم تـو را

ای خوشا بر من که با بوی دلاویز آمدی

از کنـار کلبه‌ ی مخروبه ام رد می شدی!

یـا بـرای دیـدن ِ این یـار ناچیـز آمدی

مِثل مـولانا مگر افتـاده ای دنبال شمس

کز مسیـر قـونیـه تـا شهــر تبــریـز آمدی

ای فــدای چشــم نـاز و آن نگاه نافــذت

تازه فهمیدم که از بی راهه یکـریز آمدی

"آمـدی جانـم بـه قربانت ولی حالا چرا"

در شک افتادم‌که قدری شُبهه آمیزآمدی

گرد و خاک ِآسمان داردنشان ازسرعتت

بیگمان بانو عسل بر پشت شبدیز آمدی

باد صبح عنبـرین بــو قـاصـد یـاری مگر

بوی ِ مُشک دل گشای ِ زلـف دلـداری مگر

هر دم از عطر ملایم کوچه ها پر میشود

هم نفس با غنچه هایناز ِ بی خاری مگر

بوی آویشن فضای خانه را پر کرده است

واژه ی دم کــرده از اشعــار عطـاری مگر

تار و پود ِ بودنت بـوی بهـاران می دهـد

از وجـودِ شبـدر و گلپـونه سـرشاری مگر

باغبان از کار تو دائم شکایت کرده است

عاشق ِ بــوییــدن ِ گل هــای گلزاری مگر

کم بکش دیگر سرک در لابـلای غنچه ها

در پیِ کشف حجـاب از باغاسراری مگر

عطـر گل بگـرفته ای از دامـن بانو عسل

حـامــل اکسیـر نـابمشـک تـاتـاری مگر

دلی آسیمه سـر دارم هنوز از راز چشمانت

نمیدانی چه محشر کرده برپا ناز چشمانت

از آن روزی کـه سیمرغِ نگاهـت آرمانم شد

به کوهستان قافم می برد قفقاز چشمانت

یقین دارم که عمـری در نبود ِ روشنایی ها

ادیسون بارها بگرفته برق از فاز چشمانت

"الا یـا ایهـاالسـاقی" جهـانی را بهـم ریـزد

غزلهایی که داردخواجه از شیرازچشمانت

توتنها آیه‌ای بودی که دربحبوحه ی خلقت

خداحالی به حالی میشدازاعجاز چشمانت

بدور از ساحل دریا به‌روی عرشه ی‌کشتی

نگاهم رو به بنـدر بود و بارانداز چشمانت

مـرا با ناوک مـژگان عسل بانو هدف کردی

دلم صد پاره شد ازنیزه ی سرباز چشمانت

بنــای همــدلی بــر دوش بُگذار

به روی نبض قلبم گوش بُگذار

بکــن بی تابـم از سیـب گناهت

کنـارم یـک بغــل آغــوش بُگذار

بــریز از بــوسه هـای زعفــرانی

دوفنجان از لبت دمنوش بُگذار

بزن معجونی ازگل ها به قوری

لبـالـب عطـر مـرزنجوش بُگذار

امـان از پچ پچ همسایه هامان

چـراغ خــانه را خاموش بُگذار

نهــانی راز دل را بــا تـو گفتـم

به روی گفته ام درپوش بُگذار

عسل بانو بیـا در عمــق خلسه

مرا درحال خود بیهوش بُگذار

کس نمیداند چه هستم چیستم

یـا کـه اول در کجـا می زیستـم

بارهـا پـرسیـدم از همـزاد خــود

تا به من واضـح بگــوید کیستم

از تبــاهی بــــر زمیــن سنگـلاخ

روز وشب از بخت بد بگریستم

بند ِ امیــدم بـه بالا حلـقه است

ورنـه از شالــوده هیچی نیستم

کس نیـارد بــودنم را در حساب

چون همان صفـرِ جدا از بیستم

خط بـه خط از دفتـر بانو عسل

واژه ی در حال حذف از لیستم

قطره ای پرت از گلوی تَنگ تُنگ ِ ماهی ام

از خود آگاهی به سوی بی نهایت راهی ام

از تب و تابی که دارم سر به ساحل میزنم

جایی از دریا نـدارد تاب کثرت خواهی ام

آنقَـدر آسیـمه سـر هستم کـه‌ امـواج بلـند

هم چنان روی تنم می ریزد از کوتاهی ام

سالها از بغض معنـا دار شب فهمیده است

عقـــده هـای ماهیـان بــــرکـه را آگاهی ام

ذره ای از خون فرهادم‌ بـه روی صخره ها

بی نصیب از دیدن ِ شیرین کرمانشاهی ام

درد ِ جانسوزی دمـادم بـر سر زا می کشم

تا مگـر شعـری بــزایـد قصه های واهی ام

نازنین بانو عسل از دوری ات افتاده است

واژه هـای بی رمق بـر پاره برگ ِ کاهی ام

رفتی اماخاطراتت پیش من جامانده است

عطرِ یادت در هـوای خـانه مانا مانده است

آنقَــدر آسیمه سر گشتم کـه بعـد از رفتنت

در دل رنجیده ام غم های دنیا مانده است

بعدِ تو در را به روی روز و شب بستم ولی

پلک چشم پنجره درحسرتت وامانده است

گـوشه ی دنـج اتاقـم روی میــز ِ شیشه ای

دور عکست قـاب ِ نایاب مطلا مانده است

همچنان باخاطری افسرده می جوید تو را

لابـلای کوچه ها مردی که تنها مانده است

در میـان غصــه هــای ِ دفتـر شعــرم هنوز

قصه هایی از غـم مجنونِ لیلا مانده است

بستـه ای راه نفــوذم را تـو از سنگین دلی

سال هادیوار قلبت سنگ خارا مانده است

روزِ دل کندن عسل بانو مگر چشمت ندید

برکه خونین چشمم را که دریا مانده است

وقتی نظــرم کـــردی در آن شب رویایی

از خود به درم کردی در آن شب رویایی

با آن کـه نگاهـم را از دست تــو دزدیدم

دیـوانـه تــرم کــردی در آن شب رویایی

در کـوچه ی آئینه از گـوشه ی چشمانت

زیــر و زبـرم کـــردی در آن شب رویایی

آخر چه خطا کـردم کـز نیـزه ی مـژگانت

بی بال و پـرم کـردی در آن شب رویایی

پیوسته بـه دنبالت می رفتم و میرفتی

خونین جگـرم کردی در آن شب رویایی

گفتم که بیا ای گل دوری تو مکن از من

دائـم حـذرم کـــردی در آن شب رویایی

دیدی کـه عسل بانـو افسرده شدم آخـر

از بس پکــرم کـردی در آن شب رویایی

با زمزمه وا کن نفس ِ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

کز کوچه فراری بدهی دلهرﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

بر پیکر شب شعله بزن تا که سیاهی

پایین کشد از جلوه ی تو کرکرﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

درسایه‌ ی طولانیِ شب عامل وحشت

گردن زند از حکم ِ شبح هوبره ها را

از بس که ریا در ده ِ ما سابقه دارد

تشخیص ندادم سره از ناسره ها را

بر ساقه ی بی خوشه‌ ی گندم نزند پر

گنجشکی‌ اگر بو نبرد ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

جز مـریم ِ تنهـای ِ مقدس که بداند؟

در خلوت خود‌ استرس باکره ها را

بانو‌‌ عسلم‌ غم نگذارد که به یادت

بر پا بکنم غرفه ای از ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ‌ ﺭا

نه‌ اشکی یخ زند از آه ِ سردم

نه‌ بغضی بشکند از تاب دردم

گـزیـدم روز اول خـانه در باد

که ریزدحسرت از پاییز ِزردم

بیفزایم به احساسم جنون را

بهم ریــــزم بنای بیستــون را

سپارم فرق سر رادست تیشه

که شیرینم ببیندجوی خون را

در این وادی ریاکار ِ زمانه

نشسته جای ِ معبود یگانه

و باشلاقی از جنس جهالت

زند پشت‌ ِ خِرَد را تازیانه

به قدر ِ یک جهان آوازه داری

چرا انگیزه های تازه داری

تو از ‌ نسل ِ کدامین پادشاهی

که تاجی بر سر از فیروزه داری

من آن افتاده بــرگ ِ تـن کبودم

که آتش زد خزان در تار و پودم

چنان زردم کــه آیــد در بهــاران

صــدای ِ پای ِ پاییــز از وجـودم

ترسم که شود بادِ صبا همدم تو

دستی بکشد به موی ابریشم تو

آن هرزه تر از هرزه به هر دربزند

تا آن که کند تکیه به زلف خم تو

شکوهِ نـم نـم گل های شادی

فـروغ ِ تـن سپیـد ِ بامــدادی

بـه سر تا پای سبـز سرزمینم

نوید صبح روشن را تو دادی

به عشق خوشه های ناب تاکت

شـدم مجـــذوب روی ِ تابـناکت

نه در ظاهـر کـه از اعماق باطن

تورا حس کرده ام از ذاتِ پاکت

چنـانـم می زند غـم تازیانه

که از جانم‌‌ کشد آتش زبانه

قـرارم را گـرفتند از نبودت

سیاهی هایِ کابوس شبانه

تو هستی آن خدای ِبنده پرور

منم آن بی کس ِ بی یارو یاور

گره از مشکلم بگشا کـه گاهی

نباشم یک نفس محتـاج دیگر

تو بیهوشی ویا درخواب نازی

بخیز از جا که با جانم بسازی

بیا با هم رویم از شهـر شیراز

اگـرچه خفته باشی در نمـازی

چه‌ بی باکانه‌ در شبهای بندر

زند‌ بر اسکله شلاق ِ تُندر

بهم ریزد سکوت ِ ماهیان را

چو قایق روی امواج شناور

اگر در کوچه‌ بگذاری قدم را

معطر می کنی‌ باغ ِ ارم را

و‌ گرنه نازنینا روی ِ شهرم

فرو ریزد نبودت گردِ غم را

شکوهِ نم نم دریای نوری

سپید اندام‌ ناز ِ تن بلوری

نگین ِ بی بدیل‌ ِ تابناکم

نمادِ چلچراغ شرق دوری

غزال ِایل احساسم تو باشی

نسیم ِ باغ گیلاسم تو باشی

زُمرّد پیکر ِ دریای ِ نوری

تراش ِروی الماسم تو باشی

با یاد ِ "صبا" ترانه در ساز بریز

در بغض بنان الاهه ی ناز بریز

با زمزمه در گوشه ی ماهور بزن

تصنیف خوش ازخدای آواز‌ بریز

به نرمی صبحدم نم‌نم خرامید

به چشم ِ پنجره جانانه تابید

جهانی پا شد از خواب ِ شبانه

به عشق دختری بانام خورشید

نگار ِخوش سرشت ِ شهر شیراز

شکوه ِخشت خشت ِشهر شیراز

به روی ِ برگ ِ گل نم نم نوشته

تویی اردیبهشت ِ شهر شیراز

تنت باغ ِ بهار ِ عنبرین است

پُر از اردیبهشت و فرودین است

به خرداد ِ دو تا چشمت گلارا

مربای ِ لبت شیرین ترین است

از نبـوغ ِ شیـخ ِ بی تدبیر ما

شد غــم و بیچارگی تقدیر ما

بی‌‌ تأمُـل واعــظ ِ بیهـوده گو

حکم شرعی داده بر تکفیر ما

عشـق آمــد و در بیـن دو دلــداده رقــم خورد

افسـوس کــه آن رابطــه هــم زود بهــم خورد

دردی کــه چنیـن مانــده بــه دل چـــاره ندارد

از مــن بگسست آن کــه صمیمانه قسـم خورد

سی سال فقط حنجــره ام جـای سکوت است

باور تــو نکن بغـض گلـــو غصه ی کـــم خورد

آن قــــــدر زدم از غـــم دل بـــــر در و دیــوار

تـا نـام مــن از دفتـــر معشوقــه قلـــم خــورد

در بحث و جــدل فلسفه از چشم تو می گفت

سقراط ولی مست و پریشان شد و سم خورد

در سـایـــه ی شــب می شکنـد ﺍﺳﮑـﻠــﻪ ﻫـﺎ ﺭﺍ

مــوجی کـــه حـــریفانه به پهلــوی بلم خورد

امــروز کنـــم شکــوه کـــه صد سیلی محــکم

در خانه ی خود صـورتم از دست ستـم خـورد

صـد مرتبه گـفتـم کــه عسل هیــچ نپــــرسید

از شاعـــــر آواره کــه هـــر ثانیــه غـــم خورد

گرچه می دانم کــه گاهی بی قرارم نیستی

بی قـــــرارت می شوم وقتی کنارم نیستی

با همین حــالی که دارم با خیالت دلخوشم

در کـــــــنارم هستی و در اختیـارم نیستی

در کجـــایِ زندگی پیــدا کنم جــای تــو را

همچنان در کـــوچه هـــای انتظارم نیستی

مانده ای از بخت واقبالم مگر در پشت ابر

لااقـــل یک لحظه در شبهای تـارم نیستی

با نگاهی باورم شد کـــــــز نـژاد بــــــرتـری

گـرچه می دانم کـــه ذاتاً هم تبـارم نیستی

ارغنونم را سرِ شبهــــا به عشقت می زنـم

مرتعش از نغمــه های چنگ و تارم نیستی

ای خــدای دلربایان با تــو می گویم سخن

بی گمان گاهی به فکـــر روزگـــارم نیستی

بهتر آن باشد بپوسم ای عسل در زیر خاک

مثل گلهــــای شقــایق بــر مـــزارم نیستی

یادِ ایّامی کـــه بوسه بـــر رخِ گل می زدم

فارغ از غمها قــــدم در باغ سنبل می زدم

روبـــــــروی دلبـــــرم در انتهـــای باغ سبز

می نشستم روزها حرف از تعامل می زدم

در نبودش باز می کردم کتابِ خـــواجه را

می شدم آسوده دل وقتی تفــأل می زدم

ساکت و تنها کنار پنجــــــره در هــر نفس

عصر دلتنگی غروبِ جمعه را زل می زدم

هر زمانی می گذشت از کـوچه باغِ دلگشا

بـر لباس از عشق او عطر گلایول می زدم

می گرفتم درخیابانها سه تارم رابه دست

نیمه شب گیـــــراتر از آوای بلبل می زدم

زیر یاس پــر شکوفه در کنار جــــوی آب

شانه بر زلف عسل در هــر تغزل می زدم

جـذّابی و همرنگ شقایق شده ای تو

از چشم تو پیداست که عاشق شده ای تو

پیـدا نشود مِثل تــو در پهـنه ی گیتی

دردانه ای از خلقت خالــق شده ای تو

با عشوه بیا در محـل و محـفل عشاق

زیرا که پذیـــرفته و لایق شده ای تو

از باغ بهشت آمــده ای تا که بگوئی

با زندگیِ ساده موافــق شده ای تو

ای گــوهر درّدانه بدان قدر خودت را

چون برحـذر از آینه ی دق شده ای تو

آنقــدر ظریفی کـــه به عنوان تشابه

با برگِ گلِ لالــه مـطابق شده ای تو

تا کی بزنم بر سر و با شکوه بگویم

عذرای منی مونس وامـق شده ای تو

گاهی دل مـــا را به نگاهــی ننوازی

شاید که عسل محو دقایق شده ای تو

روزها وقتی دچـار شک بی حــد میشوم

با خود و حجم خیالاتم کمی بـد میشوم

می زنم از خانه بیرون،باز میگویم که نه

بیـن تنهـا رفتـن و مانـدن مُــردد میشوم

شیطنتهای درون درکوچه ها گل می کند

همصدا با بچه های قد و نیم قد میشوم

تا که بسپارم به ذهنم"هـرچه بادا باد" را

بی خیـال از اتفـاق و هـر پیامـد میشوم

می روم در سایه روشن بر فــراز قلّه ها

خیره بر انبوهِ جنگل هـای ممتد میشوم

هـر زمانی اقتدا کـردم بپیوندم بـه عشق

بی خبـر از کفشها در راه مقـصد میشوم

بیدلی هستم که ازعشق عسل بانو هنوز

با تـرنم بــر ستیغ صخـره هـا رد میشوم

باید از فاصله ها بین دو دل پُل بزنم

پلی از همـدلی و عشق و تعامُل بـزنم

تک و تنها بـروم تـا وسط جنگل سبز

کلبه ای رو به خــدا بـا پَرِ سنبُل بزنم

روی چشمان در و روی تن پنجـره ها

پــرده ی ململی از جنس تساهُل بزنم

هر زمان باد صبا بگـذرد از پنجـره ها

بــوسه ای روی تـن ناز گِلایـول بـزنم

آنقَدر شعر پر از واژه بچینم کـه مگر

روی هر بیت غزل چادری از گل بزنم

من کــه در بحر رمَل تارِ تبحر زده ام

ســاز گیـراتـری از نغمـه ی بلبـل بزنم

شب یلـــدا بنشینم بــه هـوای رخ یار

همچنان با غــزل خواجــه تفأل بزنم

عکس بانـو عسلم را بسپارم بـه نگاه

روی چشم و لب او ثانیه ها زُل بزنم

گرچه حالم را نمی فهمی نگاهم را بفهم

قطره های اشک‌ ِسرد بی گناهم را بفهم

لرزش ِ پیوسته ای دارد صدای هق هقم

های های ِ گریه در هنگام آهـم را بفهم

روزگار سرد و تاریکی دچارم شد رفیق

بختک ِ افتاده بر بخت ِ سیاهم را بفهم

با زبان اشک ِ نم نم با تو میگویم سخن

معنی ِ نا گفته های ِ در نگاهم را بفهم

می تراودبغض های شعرم از چشم قلم‌

در غزل ها شکوه های گاه گاهم را بفهم

قصد همراهی ندارد کفشم از دلخستگی

قصـه هایِ نا رفیق ِ نیمه راهم را بفهم

ازنبودت مانده ام ویران وخاکسترنشین

لااقل‌ بانو عسل حال ِ تباهم را بفهم

نازنینا رنگِ چشمـت بی قــــرارم می کـند

واردِ دنیــــایی از فصــــلِ بهـــارم می کند

عمق چشمانت به دنیاهـــای دورم می بَرد

تا بـه دریاهـــای دیگـــر ره سپارم می کند

از خیالـــم می گــــریزی تا پریشانت شوم

غیبتت هـــر ثانیـه چشم انتظـارم می کند

بافـــه ی زلفت کتابی از غــزل ها می شود

بی نیاز از شعـــرهـــای بی شمـارم می کند

غنچه ی سرخِ لبت آتش به جــانم می زند

چشم مستت از فـــریبایی خـمارم می کند

روی مـاهت می درخشد از مسافتهای دور

جلـوه در سر تا سرِ شب های تارم می کند

دائماً بـوسیدمت شب ها در آغــوش خیال

شیـخ اگـر فهمیده باشد سنگسارم می کند

ای عسل بانو قلــم را لحظه ای از من بگیر

دارد این زیبـایی ات بی اختیــارم می کند

گــرچه با ناز تـو در هــر غـــزلی مأنوسم

غـــم نا دیـــــدن رویـت بکنـد مــأیـوسم

رخ برافروز و بزن شعله و پیوسته بتاب

بدران پـرده ی شب را کـه تویی فانوسم

ازهمان لحظه که باخنده نشستی به دلم

گریه ها میکنم و عکس تـو را می بوسم

سال ها رفت و کماکان مـن ِدلداده هنوز

سعـدِ سلمـانـم و در نای غمـت محبوسم

بختک از راه سیاست به گلویم زده چنگ

شبی از آمـــــدنت وا بکـــن از کـابــوسم

از زمانی کـه ریا حاکـم شهرم شده است

بـرده ی شیخم و در سیطـره ی سالوسم

گفتـه بــودم بنویسم بـــه تـو بانـو عسلم

کــه بدانی مــن ِ افسـرده پُـر از افسوسم

ماهِ کنعانی من فاصله را دور بــریز

از درِ مهــر بیا روی شبـم نور بــریز

صبح آدینه مـــــرا تا وسط باغ ببر

آندم از جام لبت شربت انگور بریز

اﯼ ﻓﻠﮏ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ حریم کوی ﯾﺎﺭﻡ ﮐــــﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺑﺎ ﺩﻏﻠــــــﮑﺎﺭﯼ ﺍﺳﯿـــﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻡ ﮐــــﺮﺩﻩ ﺍﯼ

روی ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﺳـﺮِ ﺳﺎﺯﺵ ﻧـﺪﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ

ﺳﯿﻞ ﻏﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺟـــــﻮﯾﺒﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺷﺪ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ

ﻧﺎﺗـﻮﺍنی ﻋﺎﺟـــــﺰ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻭ ﻧــــﺰﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺗﺎ ﺑـﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﮕﯿـﺮﻡ ﺩﺭ ﺑﻐــﻞ ﺯﺍﻧـﻮﯼ ﻏـﻢ

سال ها بر مــرگ ﺳﻨﺒﻞ ﺳﻮﮔـﻮﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺑﯿــﺪﻟﯽ ﺑـﻮﺩﻡ ﺑــﻪ ﺩﻧﺒـــﺎﻝِ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻟﺒــﺮ ﺭﻭﺍﻥ

ﮐـــﻮﭼﻪ ﮔــﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

اﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﯾﮕــﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻋﺘﻨﺎیی ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ

ﺑﯿﻦ ﻣـــﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺟﻬـﺎﻥ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﭼﻮﻥ ﮐﻤـﺎﻥ ﺷﺪ ﻗﺎﻣﺘﻢ یکباﺭﻩ ﺍﺯ ﯾﻮﻍ ﺳﺘﻢ

ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻏﻢ ﺭﺍ ﮔــــﻮﺷﻮﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

بویی ﺍﺯ ﺯﻟـﻒ ﻋﺴﻞ بانـو ﻧﯿﺎﻣــﺪ سوی من

ﺩﺭ ﻃﻠﻮﻉ ﻓــﺮﻭﺩﯾﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺑﻬــﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺍﯼ بــاغ لبــت شهـــد ِ ﺍﻧـﺎﺭ ﺷــﺐ ﭘﺎییز

آتش بــه دلــم می زنی از ﺳﺎﻏــﺮ ﻟﺒﺮﯾﺰ

با ﻧـﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫــﺖ ﺑـــﻪ جهــانـم نــزن ﺁﺗﺶ

از ﻋﺸﻮﻩ ﮔـﺮﯼ ﺭﻩ ﺑــﺰﻥ ﺍﺯ لشکر ﭼﻨﮕﯿﺰ

آن لحظــه کـــه ﺩﺭ بـاغ ارم پـا بگـذاری

ﺑﺮﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﮔﻞ ﻧﻐﻤﻪ ﮐﻨﺪﻣﺮﻍ ﺳﺤﺮﺧﯿﺰ

ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﮑﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﺗــﺎ ﺧـﺎﻧﻪ ﺧــــﺮﺍﺑــﻢ ﻧﮑـﻨﺪ ﺳﺮﺩﯼ ﭘﺎییز

ﭼﺸﻤﻢ کــه بــه روی ﺭﺥ ﺯﯾﺒﺎﯼ تو افتاد

ﺍﺯ ﺟﺬﺑﻪ ﯼ عشق ﺗﻮ ﺷﺪﻡ ﺫﺭﻩ ﯼ ﻧﺎﭼﯿﺰ

ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺩﻟـﻢ ﭘـﺮ ﺑﺰﻥ ﺍﺯ ﻗــﻮﻧﯿﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﺦ

تا ﺷﻤﺲ ﻣﻦ ﺁﯾﺪ مگر ﺍﺯ ﺧﻄﻪ ﯼ ﺗﺒﺮﯾﺰ

از کشمکش ثانیه ﺩﺭ ﻫــﻮﻝ ﻭ ﻫـﺮﺍﺳﻢ

یک لحظه ﺭﻫﺎﯾﻢ ﺑﮑﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ

بانــو عسلم شانه بــزن ﺯﻟـــﻒ رهــا ﺭﺍ

ﺗﺎ ﺟـﺎﻥ ﻭ ﺩﻟـﻢ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ از بـوی ﺩﻻﻭﯾﺰ

ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯾﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯﮔﯿﺮﺍﯾﯽِ ﻣﺸﺮﻭﺏ نیست

ساغرم راتاگلو پرکن ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭﺩﻫﻠﯿﺰ ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎﺭ ﻭﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺑﭙﺎﺳﺖ

ﺩﺭﺩﺭﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮﯼ ﺍین قَدﺭﺁﺷﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﻓـﺮﺵ ﺍﯾـﻮﺍﻥ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻌـﺮ ِ خالص ﺑﺎﻓﺘﻢ

ﺗﺎﺭ ﻭﭘﻮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺍﺯﺟﻨﺲ ﻧﺎﻣﺮﻏﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

حق بده تاباشم از چشم انتظاری ﻧﺎشکیب

سوگلِ صبر و ثباتم ﻃـﺎﻗــﺖ ﺍﯾـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

بس که از نازک خیالی خانه ات را در زدم

از تلنگر جـای ِ سالم بـر تـن درکوب نیست

ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻـﻞ ﺗـﻮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮐــﺮﺩ ﺍﺯ ﺑـﻬﺸﺖ

ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘـﺮﯼ ﺟـﺰ منــزل ﻣﺤﺒـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺭﺷﺘـﻪ ﯼ ﺍﻓﮑـﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺑﻬﻢ

ﺗﺎﺯگیها ﻭﺯﻥ ﺷﻌﺮﻡ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺍﺳﻠﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

زنــده از گلخنـده یِ نـازِ تــوام بـانـو عسل

درنبودت رنگ‌وبوی زندگی مطلوب نیست