سبویِ نقره پاش نور باشی

بلورِ نازِ شرقِ دور باشی

تورا نامیده‌ام ساغرکه‌دائم

پناهِ نم نمِ انگور باشی

به دور از حاشیه باید بکوشم

شراب از شهدِ لبهایت بنوشم

صدای خنده های دل نشینت

طنین دیگری دارد به گوشم

بلا بالا تر از حوّایِ سرکش

ندادی‌ با تمنا تن به سازش

بیا ای نازنین بانو بگو ‌سیب

بکَش اولادآدم را به چالش

آشفته ام‌ از دوری‌ات ای‌عشقِ محالم

بدحالم و‌‌ اصلاً تو ندانی به‌ چه حالم

در کلبه‌یِ بی پنجره از حرص‌ِ نبودت

آسیمه سر و مضطرب و رو به‌ زوالم

ترسم که بلافاصله در راه‌ وصالت

شاهینِ حوادث بزند بر پر و بالم

بانو چه نوشتم که تو در آخرِ نامه

آتش زدی از نحوه‌یِ پاسخ به سؤالم

یخ می زدم‌ آندم که‌ بگفتی به اشاره

هرگز نرسی باهمه سعی‌ات به‌وصالم

ای چشمه‌ی پاکیزه تر از نم نم باران

هرقطره‌ای از حرف تو‌شد شعر زلالم

ها کن صنما عطر دل انگیز نفس را

تا حس بکنم در بغلِ بادِ شمالم

دردا که‌ من از پله یِ پردازشِ رویا

بر سقف شب افتاده ام از بام خیالم

ازبسکه کشیدی‌عسلم‌سرمه‌به‌چشمت

در دشت غزل‌خیره به چشمان غزالم

نکن‌منعم که‌دیگر از تب شعر

لبم را بر ندارم از لب شعر

بنوشم با پیاله جرعه جرعه

شراب مثنوی را درشب شعر

بر تن صاف صنوبر پنجِ‌ وارو می کشم

عکسِ‌دل را یادگاری ناز و نیکو می‌کشم

با مدادِ جعبه رنگی پشت باغ اطلسی

یک‌بغل‌مریم‌گلی‌در ذهن شب‌بو‌ می‌کشم

صدغزال ازدشت لبریز از‌غزل رَم می‌کند

تا پلنگی را ‌ به سمت بچه آهو می کشم

با زبانِ بی زبانی رویِ دیوار سکوت

هرچه را از‌ دل‌ شنفتم‌ با هیاهو می‌کشم

فرچه ام را می زنم در شیشه های آبرنگ

آنچه‌را بر‌ من گذشته با قلم مو می‌کشم

دیگر از غمنامه ی رستم نمی گویم ولی

قصه یِ سهراب را با نوشدارو می کشم

در هوایِ عشقم از آیین درویشی هنوز

بارهادرکوچه‌‌ و‌ پسکوچه‌ها هو می‌کشم

قندِ خونم رفته بالاتر ولی با تیشه ام

آنقَدرها یادِ شیرینم‌ که‌ کندو می‌ کشم

تِق‌ تِق‌کفش‌عسل‌بانو که می‌آید به‌گوش

کلبه ام را با ترنم آب و جارو می کشم

سراغِ تار و پودم را گرفته

فراتر از حدودم را گرفته

حسابی‌درد‌بی‌درمان‌عشقت

سراپای وجودم ‌‌‌ را گرفته

پری بانویِ آویشن به دوشم

بلا بالایِ تُرکِ قهوه نوشم

چنانم میربایی‌دل که باشعر

غزل بر باغِ اندامت بپوشم

اگرچه بی نهایت از تو دورم

به پایت سر گذارم با حضورم

جهانم روشن از روی تو باشد

که در دنیایی از سیلاب نورم

عشایر زاده یِ آلالــه پوشم

شقایق دامنِ گیسو به دوشم

ازآن ترسم که باقشلاق چشمت

زنی آتش‌ به‌ سر تا پای هوشم

مگر مارال زیبا رو تویی تو

هنوز آهوتر از آهو تویی تو

پلنگ چابکِ شاهو منم من

غزال مستِ دالاهو تویی تو

اگر روزی گذر افتد به شیراز

روم در محضرِ رندِ غزلباز

چنان بر طبل دلشادی بکوبم

که حافظ گردد از نو نغمه‌پرداز

بدور از کوچه‌یِ اردیبهشتم

نمی‌باشد گریز از ‌‌‌سرنوشتم

بدم می آید از این زندگانی

تنفر دارم از ‌ دنیای زشتم

اگر از دیدنت بی تابم ای عشق

خرامان‌آمدی درخوابم ای‌عشق

به روی رنگ رخسارت زدم زُل

که غرقِ تابش مهتابم ای عشق

رود شهریور و درفصل گلریز

بریزد برگِ تن زردِ دل انگیز

به عشق روزهایِ مهر گستر

طلا می بارد از اندام پاییز

گرفتارِ کویرِ سینه چاکیم

به دور از چشمه هایِ آب پاکیم

جهنم کرده ای بر پا تو ای شیخ

که ما از دست بی برقی هلاکیم

قناری در قفس آوازمیخواند

برایِ جوجه های نازمیخواند

به دور از لانه با بالِ شکسته

به یادِ آخرین پرواز میخواند

در آغازِ سرودم ناز با تو

جوابم یک دهن آواز با تو

طنینِ تنبک و تنبور با من

سه تارِ بی غمِ شهناز با تو

به دور از خانه زیرانداز با تو

شروع رقص با آواز با تو

سه تار و ساغر و سیگار با من

شرابِ نم نمِ شیراز با تو

شقایق گونه و طنّاز باشی

خدایِ جلوه هایِ ناز باشی

معطر کرده ای باغِ ارم را

بهارِ ویژه یِ شیراز باشی

ای کــه باشد بیــن گل هـا امتیازت بیشتر

می زند آتش بـه جــانم چشم نازت بیشتر

وا نکن لب را که از هـر عابـری دل می برد

در خیـابـان غنچـه هـای نیمـه بازت بیشتر

بر کــویر سینه چاک و تشنه ی تفتیده دل

بـرف و باران ریــزد از راز و نیازت بیشتر

آخـر ای خورشید زیبـا رو نـدانم کی رسـد

دست کـــوتاهـم بـه گیسوی درازت بیشتر

آن قَــدَر سـرشارِ احساسی کــه هنگام دعا

بــرگ گل می ریزد از چــادر نمـازت بیشتر

حینِ نقاشیِ رویت بی گمان فهمیده است

نقش والای قلــم را چهـــــره سازت بیشتر

راز گـل هـا عاقبت کشفـم نشد بانـو عسل

هــرچه زیباتـر بگـردی رمـز و رازت بیشتر

ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯾﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯﮔﯿﺮﺍﯾﯽِ ﻣﺸﺮﻭﺏ نیست

ساغرم راتاگلو پرکن ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭﺩﻫﻠﯿﺰ ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎﺭ ﻭﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺑﭙﺎﺳﺖ

ﺩﺭﺩﺭﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮﯼ ﺍین قَدﺭﺁﺷﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﻓـﺮﺵ ﺍﯾـﻮﺍﻥ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻌـﺮ ِ خالص ﺑﺎﻓﺘﻢ

ﺗﺎﺭ ﻭﭘﻮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺍﺯﺟﻨﺲ ﻧﺎﻣﺮﻏﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

حق بده تاباشم از چشم انتظاری ﻧﺎشکیب

سوگلِ صبر و ثباتم ﻃـﺎﻗــﺖ ﺍﯾـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

بس که از نازک خیالی خانه ات را در زدم

از تلنگر جـای ِ سالم بـر تـن درکوب نیست

ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻـﻞ ﺗـﻮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮐــﺮﺩ ﺍﺯ ﺑـﻬﺸﺖ

ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘـﺮﯼ ﺟـﺰ منــزل ﻣﺤﺒـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺭﺷﺘـﻪ ﯼ ﺍﻓﮑـﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺑﻬﻢ

ﺗﺎﺯگیها ﻭﺯﻥ ﺷﻌﺮﻡ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺍﺳﻠﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

در کنارم قصدِماندن کن عسل‌بانو که هیچ

درنبودت رنگ‌وبوی زندگی مطلوب نیست

نازنینا رنگ چشمت بی قرارم می کند

واردِ دنیایی از فصل بهارم می کند

غنچه‌ی سرخِ لبت آتش به‌جانم می زند

چشم مستت از فریبایی خمارم می‌کند

از خیالم می گریزی تا پریشانت شوم

غیبتت هر ثانیه چشم‌ انتظارم‌ می‌ کند

بافه یِ زلفت جهانیازغزل‌ها می شود

بی نیاز از شعر های بی شمارم می کند

روی‌ماهت می‌درخشدازمسافتهای دور

جلوه در سرتاسرِشب‌های تارم می کند

بارها بوسیدمت در پشت پرچین خیال

شیخ اگرفهمیده باشدسنگسارم می‌کند

بوی خوشمی آید از پیراهنت بانو عسل

عطر نایاب تنت بی‌ اختیارم می کند

هرکس که مکید از لب تو شهدِ عسل را

دیگر نچشد جرعه ای از شعر و غزل را

پا را ‌ بنه بر چشم ترِ کوچه یِ باران

خوشبو بکن از عطر تنت اهل ‌محل را

در باغ ارم با نفست مشک فشان کن

شیرازِ ‌ پر از جاذبه یِ ‌ شیخ اجل را

از شعـشه ی روی تو گاهی نتوان دید

بر روی زمین‌ چهره ی زیبای زحل را

سقراط زمان‌چشم تو‌ را دید و رها کرد

در معبد و درمدرسه هابحث وجدل را

آیم به حضورت که به ‌‌ رویم بگشایی

یک باغ پر از بوسه و آغوش و بغل را

بانو عسلم روز و شب از عشق وصالت

طی می کنم از فاصله ها کوه و کُتَل را

هر زمانی که نگاهـم بـه رخ یار افتاد

قلبم از دیدن او بی‌ تپش از کار افتاد

در پس‌ِپنجره ی شب شکن قصر بلور

پرده از چهره ی آن آینه رخسار افتاد

عقل‌وهوشم بپریدازقفس‌درک حواس

کآنهمه‌ وسوسه در موقعدیدار افتاد

پشت پرچین پرازخاطره‌ در اوج خیال

بوسه هابر لب معشوقه‌ به تکرار افتاد

میبرد از سرِ شادی‌لذت از موسم عمر

هرکه‌ بر روی‌سرش‌سایه‌ی دلدار افتاد

آنچنان مشک فشان شدنفسِ بادِ بهار

که صبا در بغل غنچه‌ی بی خار افتاد

کوهِ‌نور آورَد از قصر پُر ازجذبه‌ی هند

بخت اگر هم سفرِ نادر ِ افشار افتاد

قصه‌ی‌عشق‌من‌ و‌ وعده ی بانو عسلم

اتفاقی ست که‌ در باغ سپیدار افتاد

گرچه می دانم که گاهی بی قرارم نیستی

بی قرارت می شوم وقتی کنارم نیستی

درخلالِ خواب و رویا باخیالت دلخوشم

در کنارم هستی و در اختیارم نیستی

در کجایِ زندگی پیدا کنم جای تو را

ای که در محدوده های انتظارم نیستی

چلچراغِ روشنِ پسکوچه ها هستی ولی

مشعلی در پهنه ی شب های تارم نیستی

روز اول باورم شد کز نژاد برتری

گرچه می دانم که ذاتاً هم تبارم نیستی

ای خدای دلربایان با تو می گویم سخن

بی گمان گاهی به فکر روزگارم نیستی

پر شر و شورم کن از اردیبهشت دامنت

ها عسل بانو مگر باغِ بهارم نیستی

تو چه کردی که خدا این همه زیبایت کرد

شأن گل را بــه تنت کرد و شکوفایت کرد

جنگ ِ هفتاد و دو ملت به یقین نیز نکرد

آتشی را که به پا سرخی ِ لب هایت کرد

گرچه از شرم و حیا زل به نگاهت نزدم

بارها در‌ به درم چشم ِ فریبایت کرد

لاله ی ِ باغ تماشگه رازی که خدا

دیدن از منظره ی ِ روی ِ دلارایت کرد

شرر مشعلِ رخسار ِ پر از جاذبه ات

چلچراغ ِ حرمِ پاکِ اهورایت کرد

در پیِ برکه‌ای‌ از دانه‌ی دُرّ بودم و چشم

ناگهان زل به صدف ها زد و پیدایت کرد

مهربانو عسلم سرو بلند تو مرا

عاشق باغ قشنگ قد و بالایت کرد

از لبِ بوسه پذیرت ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺁﻩِ ﺳـﺮﺩ از همه جایِ دل ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

به خمِ زلف رهایت که زندبوسه نسیم

عطر خوشبوتری از شانه ﺯﺩﻥ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ

آنقَدر ناز و لطیفی که سحر دور و برت

شبنم ازوسوسه ﺑﺮفرش ﭼﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

جانم‌ ارزانیِ آن شاعر ارزنده که گفت

شربت نابِ ﺗﻤﺸﮏ ﺍﺯ لبِ ﺯﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

دامنِ سبز تو را باد صبا چین که دهد

بارها از همه سو مشک ختن می ریزد

ﺩﺭﯼ ﺍﺯ سبکﺟﺪﯾﺪی نگشودی‌ که هنوز

از نگاهِ ﻏﺰﻟﻢ شعرِ ﮐﻬﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

مهربانو عسلم رایحه یِ ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ

ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺩﺍﻣﻨﻪ ﯼِ ﺩﺷﺖ و ﺩﻣﻦ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ

عشقم، نفسم، قند و نبات و شکلاتم

ای چشمه ی شیرین لبت آب حیاتم

یک بار بِدم روی غزل هُرم نفس را

تا گل بدهد شاخه ی ِ سبز ِ کلماتم

در جنگ و جدل فاتح میدانم و امّا

درعرصه‌ی شطرنج‌ رُخت مهره ی ماتم

از بس که شدم غرق ِ تمنایِ نگاهت

انگار که در هاله‌ای از جلوه ی ذاتم

بر لوح دلم گریه کنان از تو نویسد

خونی که قلم می مکد از قلب دواتم

وقتی نکنم زمزمه در گوشه ی ماهور

شوریده ترین نغمه در آواز بیاتم

بانو عسلم شعر و شکر را بهم آمیز

زیرا که تویی شهد ِ پر از ریزه نباتم

هنوز از نغمه ات ای دخترِ لُر

به احساسم زنی دائم تلنگر

لبت قرمز شد از موجِ تبسم

گرفت از آتش عشقت دلم گُر

گـرچه چشمــان قشنگـت سـرِ دعـوا دارد

بــرق رخسار تـــو یک عمـــر تمــاشا دارد

لب سرخت کـه چنین از همگان دل بِبَـرد

شهد شیرین تــری از دانــه ی خـرما دارد

بی گمان مـوسم گل عـازم صحــرا نشود

آن کـه در خلـوت خـــود دلــبر زیبـا دارد

بِگشـا پیــــرهنت را کــــه بهــــارانِ تنـت

میـوه ی وسـوســه در بـاغِ شکـوفـا دارد

گوشه ی چشم پراز راز تو ای مایه ی ناز

کوچه باغی ست که صدپنجره رویا دارد

با همـه تاب و تب و مشکل افسردگی ام

اگــر از عشـق تـو بــر سر بــزنم جـا دارد

بـر لب ِ چشمه ی شیرین بنـه بانو عسلم

بــر لبـم قنـــد لبـت را کـــــه مـــربـا دارد

از غـــم دوری تــــو آه کشیـــدن تا کی

اندکی مهـر و وفا از تـــو ندیدن تا کی

باغ گیلاسی و من عاشقِ بی تاب توام

میــوه ی سرخِ لبـت را نچـشیدن تا کی

نــرسد پلـک مـــنِ بیــدلِ آشفتـــه بهــم

خواب ها دیدن و از جـای پریدن تا کی

بی قــرارم نکنــد بـلبـلی از نغمــه گــری

آخــر از مرغ سحــر قصه شنیدن تا کی

بایــد از باد صبــا سخــت شکایت بکنم

از تــن نازک گــل جـــامه دریـدن تا کی

دفتر خاطره از اشک ترم پر شده است

دیگر از چشم قلـم قطـره چکیدن تا کی

گفته بودی کــه زمانی به وصالت نرسم

ای عسل از مـنِ افسـرده بـــریدن تا کی

وجودم را پر از احساس کردم

گـذر از کـوچه باغیاس کردم

نشستم در کلاس درس استاد

دو واحد از رباعی پاس کردم

گرچه حالم را نمی فهمی نگاهم را بفهم

قطره های اشک‌ِ سرد بی گناهم را بفهم

لرزشِ پیوسته ای دارد صدای هق هقم

های هایِ گریه در هنگام آهـم را بفهم

روزگار سرد و تاریکی دچارم شد رفیق

بختک ِ افتاده بر بخت ِ سیاهم را بفهم

با زبان اشکِ نم نم با تو میگویم سخن

معنیِ نا گفته هایِ در نگاهم را بفهم

می تراود بغض های شعرم از چشم قلم‌

در غزلها شکوه های گاه گاهم را بفهم

قصد همراهی ندارد کفشم از دلخستگی

قصه هایِ نا رفیقِ نیمه راهم را بفهم

در دیار آشنایی ها منم تنها ترین

لااقل‌ بانو عسل حالِ تباهم را بفهم

محو چشمان توام محبوبِ زیبا روی من

بـا نگاهـت زیر و رو کردی مرا بانوی من

در پـس ِ بـاغ ارم در انتظـارت مـانده ام

تا بیایی بلکه بیرون نم نم خوشبوی من

شهــره ی باغ اقاقی بهتـر از شبنـم بریز

عطـر ناب دامنـت را بــر تــن زیلـوی من

ازهوس هرساله‌گنجشک‌درختت میشوم

تـا بگــردانی لبـت را بــاغ شفتـالـوی من

بـا خیـالـت می نشستم در کنـار بـاغ گل

تا که بگـذاری سرت را بـر سر زانوی من

در نبودتﺁنچنان ﺁﻫﯽ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﻭﺵ

آسمان آتش گرفت ﺍﺯﻫﺎﯼِ ﺑﻌﺪﺍﺯﻫﻮﯼ ﻣﻦ

نوجوانی رفـت و آثارِ کهـن سالی رسید

بویِ پیری می دهد رنگ سفید ِموی من

لااقــل بانو عسل امشب به سروقتم بیا

تابه دورت حلقه گردد پیچک بازوی من

بکن عاجز غم دیرینه ات را

معطر کن هوایِ سینه ات را

بزن چادر میان دشت پُر گل

به شادی بگذران آدینه ات را

ای که در طولِ زمان مونس آدم بودی

بر سرِ شانه‌ی هستی تو فقط کم بودی

آنقَدرخالص و پاکی که در آغوش نسیم

روی هر برگ گلی قطره ی شبنم بودی

مِثل اشکی که فرومیچکد ازگونه ی ابر

پاک و پاکیزه تر‌ از‌ بارش نم نم بودی

در پسِ باغ قناری وسطِ جنگل سبز

نفس میخک و‌‌ آلاله و مریم بودی

ریگ تفتیده ای از دشتِ بلا بودم و تو

به ‌‌ گواراییِ صد چشمه یِ زمزم بودی

بویی از نسترن و لاله و شبدر بگرفت

هر که را ثانیه ای مونس و همدم بودی

به همان چشم پر از راز تو بانو عسلم

هم چنان در غزلم شعرِ مجسم بودی

تا کمی دل میدهی حالی بـه حالی میشوم

هرچه سرشار از تو گردم باز خالی میشوم

گیرم از دلدادگی دستِ خیالـت را به دست

میشوم آسوده حـال از بس خیالی میشوم

می کشم از فَـرط تنهایی خودم را در بغـل

هـر زمانی روبــرو با تـخـتِ خـالی میشوم

می نشینم از غمـت بـر روی فرش ِ انتظـار

در نبودت خیره بـر گل های قالی می شوم

میشود با هـر نسیمی رنگ رخسارم عوض

از خجالـت زرد و سرخ و پـرتقالی میشوم

ازهمانروزی‌ که سرسختانه مجنونت شدم

از تبِ دیوانـگی دور از اهــالی میشوم

بی تو ‌‌ امّا چون‌ درختی در کنار جویِ آب

زیر باران هـم‌ دچار خشک سـالی میشوم

شانه کمتر زن به موهایت عسل بانو که‌من

دل پریشان از نسیمعطـر عالی میشوم

درتاب و تبت حالتِ پروانه به هم خورد

دور از شررِ شعله یِ رخسارِ تو غم خورد

در‌‌ فلسفه‌ کشفم نشد‌ آخر که چگونه

در بینِ دو دلداده تبِ عشق رقم خورد

در موسمِ گل از خنکایِ شبِ شیراز

بر بقعه یِ حافظ نفسِ باغِ ارم ‌ خورد

سوگند به آتشکده یِ روشنِ زرتشت

یاغی شدم از آن که رذیلانه قسم خورد

با‌ جوهر دل نامه نوشتم که بدانند

آثار‌ من از ‌‌ دفترِ معشوقه قلم خورد

در نی لبکم شیونِ فریادِ سکوت است

باور که کند بغض گلو غصه یِ کم خورد

بانو عسلم رفتی و صد سیلیِ محکم

بر صورتم ‌از دست خداوندِ ستم خورد

در این وادی دلِ شـادی نمـانَد

نشــان از رنـگ ِ آبــادی نمــانَد

پریشانتر مگـردان خاطـرت را

که‌ از مـا یک نفس یادی نمانَد

آشفته ام‌ از دوری‌ات ای‌عشقِ محالم

بدحالم و‌‌ اصلاً تو ندانی به‌ چه حالم

در کلبه‌یِ بی پنجره از حرص‌ِ نبودت

آسیمه سر و مضطرب و رو به‌ زوالم

ترسم که بلافاصله در راه‌ وصالت

شاهینِ حوادث بزند بر پر و بالم

بانو چه نوشتم که تو در آخرِ نامه

آتش زدی از نحوه‌یِ پاسخ به سؤالم

یخ می زدم‌ آندم که‌ بگفتی به اشاره

هرگز نرسی باهمه سعی‌ات به‌وصالم

ای چشمه‌ی پاکیزه تر از نم نم باران

هرقطره‌ای از حرف تو‌شد شعر زلالم

ها کن صنما عطر دل انگیز نفس را

تا حس بکنم در بغلِ بادِ شمالم

دردا که‌ من از پله یِ پردازشِ رویا

بر سقف شب افتاده ام از بام خیالم

ازبسکه کشیدی‌عسلم‌سرمه‌به‌چشمت

در دشت غزل‌خیره به چشمان غزالم

بر تن صاف صنوبر پنجِ‌ وارو می کشم

عکسِ‌دل را یادگاری ناز و نیکو می‌کشم

با مدادِ جعبه رنگی پشت باغ اطلسی

یک‌بغل‌مریم‌گلی‌در ذهن شب‌بو‌ می‌کشم

صدغزال ازدشت لبریز از‌غزل رَم می‌کند

تا پلنگی را ‌ به سمت بچه آهو می کشم

با زبانِ بی زبانی رویِ دیوار سکوت

هرچه را از‌ دل‌ شنفتم‌ با هیاهو می‌کشم

فرچه ام را می زنم در شیشه های آبرنگ

آنچه‌را بر‌ من گذشته با قلم مو می‌کشم

دیگر از غمنامه ی رستم نمی گویم ولی

قصه یِ سهراب را با نوشدارو می کشم

در هوایِ عشقم از آیین درویشی هنوز

بارهادرکوچه‌‌ و‌ پسکوچه‌ها هو می‌کشم

قندِ خونم رفته بالاتر ولی با تیشه ام

آنقَدرها یادِ شیرینم‌ که‌ کندو می‌ کشم

تِق‌ تِق‌کفش‌عسل‌بانو که می‌آید به‌گوش

کلبه ام را با ترنم آب و جارو می کشم

آمــد بـه بـرم سـر زده در عالــم رویا

آلالـــه رخی ناز و گـل انـدام و فــریبا

گفتـم صنما شمع شبستان کـه هستی

کـز دیدن رویـت شده ام محـو تماشا

گفتــا مگــر از سلسلـه ی بی خبـرانی

شهزاده منـم دختـری از نسل پـری ها

با شعله ی رخساره زدآتش به وجودم

آتشکــــده یِ مـشـــتعل قصر اهورا

شب بودو زحل بودو هلال رخ مهتاب

مــن بــودم و او بــود و تلالــؤی ثـریا

تابنده تر از جلوه ی ماه آمد و من هم

بی خود شدم از دیدن آن هاله ی زیبا

شرمـم نگذارد که در این قصه بگویم

بانــو عسلـم آمــده بــود از درِ اغــوا

بارها گفتم فراموشت کنم اما نشد

زندگی در ترکِ آغوشت کنم اما نشد

بخت خود را در وصالت آزمودم تا مگر

یک دوروزی تکیه بر دوشت کنم اما نشد

گفتم از شعرم بسازم کوزه های پرشراب

در غزلها مست و مدهوشت کنم اما نشد

مادرم را هی فرستادم تو را راضی کند

روز عقدت حلقه در گوشت کنم اما نشد

گفتم ازصحرا بیایی حورِآویشن به دست

سینه را مهمانِ دمنوشت کنم اما نشد

منتظر بودم خزانم را بهار آید بهار

صبح فروردین غزلپوشت کنم اما نشد

با تمام حس و حالم بارها بانو عسل

پیش خود گفتم فراموشت کنم اما نشد

گرچه با تنهاییَم سر کرده ام

گفتگو با خود مکرر کرده ام

دل پریشانم که با پیک و پیام

دخترِ خان را مکدّر کرده ام

سوگلِ شیرازی از هوشم پراند

آنچه را در مکتب از بر کرده ام

پیش خود گفتم‌ دلِ خانزاده را

با غزل هایم مُسخَّر کرده ام

گوهری از جنس زر باشدکه من

با طلا او را برابر کرده ام

دل نشاید کندن از جام شراب

سال هاعادت به ساغر کرده ام

در مسیر کوچه ی‌ِ بانو عسل

هرچه‌ دیدم ثبت دفتر کرده ام

ای صبا سنگ صبورم را بگو

من تو را از ریشه باور کرده ام

زدم با اِذن حافظ فالِ ‌ دیگر

جواب‌‌ آمد‌ مجو خوشحالِ دیگر

مگردان‌ حالِ ما را ‌‌ یا مُحوّل

که غم حاکم شود یک سالِ دیگر

با‌ آن که دل انگیزِ ارم‌‌ آن ورِ پل بود

دلشادی ام‌ از‌ عطر تنِ غنچه‌ یِ گل بود

پر می زدم از‌ وسوسه در عالم رویا

ازعشق بهشتی‌که پر ازکوزه یِ مُل بود

آزاد و رها منزل و مأوا بگرفتم

درگوشه‌ی‌پرتی‌که‌نه‌زنجیر‌ ونه غُل بود

نازک ‌بدنی ‌آمد و دادم دو سه ساغر

از‌ کهنه شرابی که سراسر الِکُل بود

در شور و شرِ ذهنیتم آن‌ همه شادی

از زمزمه یِ نی‌ لبک و ساز و دهل بود

آن دم که شدم منقلب از نامه ی اعمال

در دست چپم برگه ای از دفتر کل بود

در‌ باغ ‌ جنان ناوک مژگانِ پری ها

خونریز تر از تیغِ کجِ خانِ مغول بود

پیمودم ‌ اگر با دل و جانم تپه ها را

منزلگهِ بانو عسلم بر سرِ تُل بود

میهنم را از تباهی بوی غم برداشته

سرزمینِ آریایی‌ را ستم برداشته

گرچه اهریمن دم از دین و دیانت میزند

آنچه‌‌‌غارت‌کرده است‌از مُلک‌‌جم برداشته

میکنند از کینه توزی‌ ها دو پایش را قلم

هر کسی در راهِ آزادی قدم‌ برداشته

در دیار سووَشون‌ازبویِ‌خون‌شدحالی‌ام

گردن آلاله را‌ تیغِ دو دَم برداشته

با غروب واژه ها درعرصه‌ی شعر و ادب

هر ادیب نکته‌ دان دست از قلم برداشته

از تباهی با نسیم اندکی ریزد به هم

کهنه دیواری که از شالوده خم برداشته

معبر بیگانه را بستم ولی ‌بادِ صبا

چادر بانو عسل را در ارم برداشته

رخسار تو هر چند که در دید نباشد

در برقِ ‌رخ آینه تردید نباشد

در منظره یِ پُر ‌ شررِ شعله یِ رویت

رازی‌ ست که درچهره‌یِ خورشید نباشد

تا دشمن اندیشه فروشنده‌یِ یأس‌است

از مردمِ آفت زده امید ‌ نباشد

خونریز ترین‌ نسلِ بشر ناشرِ دینند

اسلافِ ‌ عرب قابلِ تمجید نباشد

در مسئله ی حدس و یقین تابع عقلیم

در مذهبِ ما مرجعِ تقلید نباشد

دیری ست که در‌ میهنِ پهناورِ کوروش

در حفظ وطن لشکرِ جاوید نباشد

وحشی صفتان آینه ها ‌ را بشکستند

تا جامِ جم از دوره یِ جمشید نباشد

بانو عسلم قصه یِ این غصه درازست

یک روز نبوده ست که تهدید نباشد

گرچه‌ بی‌جرمم ولی‌‌درخانه‌ محبوسم هنوز

لاجرم با ماتم‌ و دل شوره مأنوسم هنوز

انس و‌ الفت از دیارِ شادمانی پر کشید

از وجودِ ‌ همدلی سر‌ زنده مأیوسم هنوز

روشنایی را به دستورِ شبح گردن زدند

بی نصیب از دیدنِ رخسارِ فانوسم هنوز

باغِ فروردین چشمانت‌ که می آید به یاد

حس کنم درعمق جنگل‌های چالوسم هنوز

از همان روزی که حاکم شد خدای ارتجاع

برده ی بی مزد و اجر شیخِ سالوسم هنوز

بی خبر گیرد گلویم را دو دستِ اختناق

در شب بی انتها در چنگِ کابوسم هنوز

سینه ام را بارهاچاقویِ غم بشکافتهاست

دلزده از قاضی و ازگشتِ محسوسم هنوز

در‌‌ غزل هایِ ترم از ‌‌ بی تویی بانو عسل

می‌ چکد باران غم از شعرِ‌ ملموسم هنوز

قابِ عکسِ خاطرت را روبرو بگذاشتم

در خیالم‌ از تو تصویری نکو بگذاشتم

گرچه مهمانم نمی باشی ولی ازعشق تو

رویِ میز نقره ای سیب و هلو بگذاشتم

شُرشُر آمالم از چشمم تراوش میکند

بس که در دهلیز ‌ قلبم آرزو بگذاشتم

پیشِ‌ اربابانِ ایلم با زبانِ التماس

در تب و تاب وصالت ‌ آبرو بگذاشتم

لا به لایِ دفتر شعرم به یادِ عشوه ات

سوگلِ ‌ نازِ لَوَندِ خنده رو بگذاشتم

دوری ات را نی لبک باغصه یادآور شود

هر کجایِ هق‌ هقم بغضِ‌‌ گلو بگذاشتم

در نبودت بارها با شکوه یِ‌ ساز سکوت

در حیاط بی‌هیاهو های و هو بگذاشتم

در هزار و یک شبِ دلگیری از یادم پرید

آن چه را‌‌ از شهرزاد قصه گو بگذاشتم

لاجرم بانوعسل‌در متن نامه خط به‌خط

آنچه‌را بگذشته برمن مو به‌مو بگذاشتم

هر پگاهی که تنِ ‌پنجره‌ ات‌‌ باز‌‌ شود

صبحِ زیبای من از‌ دیدنت آغاز شود

بر سرِ زلف رهایت بزند‌ بوسه نسیم

که گلِ روی تو از شرم و حیا ناز شود

آن‌ چنان در تب و تابم که به آوازِ بلند

آنچه در دل بنِهفتم به تو ابراز شود

بیخبر میشود از حال دگرگون خودش

هر کسی هم‌ ‌سخنِ دلبرِ طناز شود

ملک‌جم‌گرچه بیفتاده به‌چنگال سکوت

صبر اگر پیشه کنی عرصه‌یِ‌آواز شود

هر زمان‌ باد ‌‌ صبا بگذرد از پیرهنت

سعدی از بوی ارم راهیِ ‌شیراز شود

شاخه یِ سبز غزل تا ننشیند به ثمر

نم ‌ نم‌ اشک قلم قافیه پرداز شود

گفتم از سِرّ ضمیرم به تو بانو عسلم

آن چه‌‌‌ از دل نتراود به‌ زبان راز شود

خبرت نیست که از دردِ وطن پیر ‌شدیم

دیگر از‌ فاجعه یِ بودنمان سیر شدیم

رعد و برقی که جهیدن بگرفت از تنِ ابر

آن‌چنان بر سرمان زد که‌ زمین گیر شدیم

مِثلِ سنگی که ندارد خبر از مقصدخویش

بارها بی هدف‌ از دره سرازیر شدیم

حیله ی شیخِ ریا بر سر باور که نشست

ناگهان با تلی از توطئه تسخیر شدیم

زندگی دستِ قضا و قَدَر افتاد که ما

کم کم‌ از راه‌ِ دعا تابعِ تقدیر شدیم

جمعی از معترضانیم که به دستورِ ستم

گوشه‌ی دنجِ قفس بسته ‌به زنجیر شدیم

ماهمان نسل به پا خاسته یِ عصر غمیم

خودمان هیچ ندانیم که‌چه تفسیر شدیم

بذرِ امید بپاش از سرِ شب تا دمِ صبح

شاید از نو عسلم شاهدِ تغییر شدیم

گرچه‌ پرهیز از‌ پنیر و مرغ و ماهی میکند

میشود سیر از ریا شیخی‌که شاهی میکند

آن چنان دور از خِرَد باشد که در قرن اتم

همدلی با قصه های کذب و واهی میکند

تارِ مویِ هر زنی بیرونزند از روسری

نا جوانمردانه او را دادگاهی میکند

تیر باران می شود با چشم بسته در پگاه

هر که از ویدردیارم داد خواهی میکند

مظهرِ تاریکی از‌‌ پندار خودخواهی‌ هنوز

رنگ روشن را کدر از دل سیاهی میکند

می‌‌ دهد فرمانِ قتلِ معترض ها را ولی

روی منبر اعتراف از بی گناهی میکند

آن که با زهد و ریا لم داده بر جایِ خدا

در خیال خامِ خود کاری الهی میکند

شکوه ام گاهی ندارد انتها بانو عسل

تا ابد بیزارم از شیخی که شاهی میکند

بانو به‌ همان‌ شال و کلاهی که تو داری

خوشدل شدم از اوجِ‌رفاهی‌که تو داری

در باغِ ارم هر چه شدم خیره ندیدم

ممنوعه تر از سیب گناهی که تو داری

آخر به خیابان بکشی پیر و جوان را

با بقچه ای از نازِ نگاهی که تو داری

ققنوسِ پگاهِ نفست شعله ورم کرد

پر پر شدم از آتش آهی که تو‌ داری

از روز نخستین به گمانم شده همسان

اقبال من و چشم سیاهی که تو داری

گفتم لب شیرین تو انگور شرابی ست

گفتی عجب از حال تباهی که تو داری

در پرده ای از نور پراکنده نهان است

بردیده ی ما پشت وپناهی که تو داری

بانو عسلم هیچ نباشد رخِ مهتاب

تابنده تر از چهره ی ماهی که تو داری

نگشت از اوج‌ تنهایی کم از ‌مقدار دلتنگی

چه‌ رونق دارد از بی همدلی بازار دلتنگی

چه رازیبر زوایای وجودم سایه‌ افکنده

که گاهی در نیاوردم سر از اسرار دلتنگی

مگو از ارگ‌‌ِ تاریخی‌ که‌بعد ازسالهاپیداست

به روی خشت خشت بم هنوز آثار دلتنگی

غروب جمعه میگفتی که آن‌‌ نادیده بازآید

دل آدینه پُر باشد پُر از اخبار دلتنگی

هزارویک شب‌ِغصه‌ غلط‌ کردم که میگفتم

به پایان‌ میرسد این‌ قصّه‌ی کشدار‌‌ دلتنگی

اگرچه‌ بقچه‌ ی نانم به دست دزد ها افتاد

ولی از شرم ناداری پر است انبار دلتنگی

خبر داری منِ تنها‌ هزاران درد دل دارم

پشیمانم نکن وقتی‌ کنم اظهار دلتنگی

یقین‌دارم عسل‌ بانوکه‌درعمرت به‌ مِثل‌ من

ندادی تکیه ات را بر در و دیوار دلتنگی

ناگهان رفتی به‌ پاشد موجی از طوفان‌ عزیز

در نبودت خانه‌ شد ویرانتر از ویران عزیز

آنقَدر در نقشِ لیلا عشوه کردی تا شدم

در هوای وصل تو مجنونِ سرگردان عزیز

روی‌میزشیشه‌ای ازدوری‌ات‌یخ کرده است

قهوه ی فالی که مانده‌ در تهِ فنجان عزیز

گونه‌ را برجسته تر کن در خیابانهای شهر

تا نیاید سیب سرخ از کشور لبنان عزیز

در کدامین برزخستانم که‌داردخط به خط

می شمارد جرم من را میله ی زندان عزیز

بی تو معنایی ندارد روی فرش نقره ای

تکیه بر اوج خیال و قُل قُل قلیان عزیز

یک نفس ننهاده ام لب بر لبِ پیمانه ای

از همانروزی که بستم با لبت پیمان عزیز

زیر چتر همدلی‌ در ‌ کوچه باغ خاطرات

می تراود از دو چشمم نم نمِ باران عزیز

بوی شالیزار زلفت رو به مغرب می وزد

هر زمانی بگذری از مشرق گیلان عزیز

تا که جانی در بدن دارم بیا بانو عسل

بی تو در پیری نباشد زندگی آسان عزیز

گرچه نُت‌های‌غزل رانغمه از"قانون"گرفت

لحنِ آوایِ سه تارم حالت افسون گرفت

باید اول خمرهای باده را آماده کرد

تاشراب بیغشی از‌خوشه‌ی‌ میگون گرفت

روز پیروزی سفیر صلح و آرامش به ناز

تاج‌ سبزی با شکوه‌ازشاخه‌ی‌ زیتون‌گرفت

بر بلندی هایِ جولان زل زدم بر اورشلیم

عزم جولان دادنم را دخترِ صهیون گرفت

پیروِ پندار‌ِ نیکم ای گلِ زرتشتی ام

با شرارت مذهبم را فاسقِ ملعون گرفت

چیره شد بادِ صبا در کوچه ی‌ اردیبهشت

بوسه های‌ گونه گوناز لاله‌ی گُلگون‌ گرفت

عندلیب ازبوی‌آویشن به‌وجدآمدکه دوش

دشتی‌ازگلغنچه‌ها را‌‌ نغمه‌ی‌ِموزون گرفت

بی خبر از لحظه ها در پشت میز مدرسه

وقت لیلی را پیاپی نامه‌ی مجنون گرفت

شاعرِ شهرِ غزل ها از لب بانو عسل

استکانی‌شعرناب‌ازبهترین معجون گرفت

#علی_قیصری

ً"قانون"يكی از قديمی ترين سازهای ايرانی است كه توانايی بيان گوشه های موسيقی ايرانی را دارد

بی خبر پا را که‌ بنهادم به کوی زندگی

گم‌ شدم درکوچه‌ها از های وهوی زندگی

گرچه بودم مِثل آتش در دیارم شعله ور

رنگِ خاکستر شدم در آرزوی زندگی

در سراب تشنه کامان با ولع نوشیده ام

بارها زهر ‌ هلاهل از سبوی زندگی

جهدها کردم و لیکن با صلابت بسته شد

هر‌ مسیری را که بگشودم به روی زندگی

از کج اقبالی نباید می زدم گاهی گره

کثرت دلبستگی ها را به موی زندگی

بی وفایی با تشر جایِ محبت را گرفت

تا نپیچد اندکی در‌ خانه بوی زندگی

در هزار و یک شب‌ِ ناگفته‌ ها راوی شدم

تا که باشم شهرزادِ قصه گوی زندگی

در سراپای غزل از بغض خود گفتم ولی

همچنان بانو عسل باشد هلوی زندگی

با تشر گیسویتان را ماست مالی میکنم

عقده ام را بر سر زلف تو خالی میکنم

خارج‌ازمحدوده‌یِ منزل شوی بی روسری

با چک و تیپا تو را در کوچه حالی میکنم

اختیار تام دارم سال ها در شهر هِرت

همچنان آتش به پا با اِذن والی میکنم

مُهر ِ باطل میزنم یارانه ات را بی درنگ

خانوارت را فقیر از وضع مالی میکنم

در تبِ پرونده سازی بارها وضع تو را

پرس و جو از دختران لاابالی میکنم

درخیابان با تشکر کیک وساندیسم دهند

بس که در ایفای نقشم کارِ عالی میکنم

مجریِ احکام قانونم ولی بانو عسل

اختلاس از بانک ها در بی خیالی میکنم

سبویِ نقره پاش نور باشی

بلورِ نازِ شرقِ دور باشی

تورا نامیده‌ام ساغرکه‌دائم

پناهِ نم نمِ انگور باشی

به دور از حاشیه باید بکوشم

شراب از شهدِ لبهایت بنوشم

صدای خنده های دل نشینت

طنین دیگری دارد به گوشم

بلا بالا تر از حوّایِ سرکش

ندادی‌ با تمنا تن به سازش

بیا ای نازنین بانو بگو ‌سیب

بکَش اولادآدم را به چالش

نکن‌منعم که‌دیگر از تب شعر

لبم را بر ندارم از لب شعر

بنوشم با پیاله جرعه جرعه

شراب مثنوی را درشب شعر

سراغِ تار و پودم را گرفته

فراتر از حدودم را گرفته

حسابی‌درد‌بی‌درمان‌عشقت

سراپای وجودم ‌‌‌ را گرفته

پری بانویِ آویشن به دوشم

بلا بالایِ تُرکِ قهوه نوشم

چنانم میربایی‌دل که باشعر

غزل بر باغِ اندامت بپوشم

اگرچه بی نهایت از تو دورم

به پایت سر گذارم با حضورم

جهانم روشن از روی تو باشد

که در دنیایی از سیلاب نورم

عشایر زاده یِ آلالــه پوشم

شقایق دامنِ گیسو به دوشم

ازآن ترسم که باقشلاق چشمت

زنی آتش‌ به‌ سر تا پای هوشم

مگر مارال زیبا رو تویی تو

هنوز آهوتر از آهو تویی تو

پلنگ چابکِ شاهو منم من

غزال مستِ دالاهو تویی تو

اگر روزی گذر افتد به شیراز

روم در محضرِ رندِ غزلباز

چنان بر طبل دلشادی بکوبم

که حافظ گردد از نو نغمه‌پرداز

بدور از کوچه‌یِ اردیبهشتم

نمی‌باشد گریز از ‌‌‌سرنوشتم

بدم می آید از این زندگانی

تنفر دارم از ‌ دنیای زشتم

اگر از دیدنت بی تابم ای عشق

خرامان‌آمدی درخوابم ای‌عشق

به روی رنگ رخسارت زدم زُل

که غرقِ تابش مهتابم ای عشق

رود شهریور و درفصل گلریز

بریزد برگِ تن زردِ دل انگیز

به عشق روزهایِ مهر گستر

طلا می بارد از اندام پاییز

گرفتارِ کویرِ سینه چاکیم

به دور از چشمه هایِ آب پاکیم

جهنم کرده ای بر پا تو ای شیخ

که ما از دست بی برقی هلاکیم

قناری در قفس آوازمیخواند

برایِ جوجه های نازمیخواند

به دور از لانه با بالِ شکسته

به یادِ آخرین پرواز میخواند

در آغازِ سرودم ناز با تو

جوابم یک دهن آواز با تو

طنینِ تنبک و تنبور با من

سه تارِ بی غمِ شهناز با تو

به دور از خانه زیرانداز با تو

شروع رقص با آواز با تو

سه تار و ساغر و سیگار با من

شرابِ نم نمِ شیراز با تو

شقایق گونه و طنّاز باشی

خدایِ جلوه هایِ ناز باشی

معطر کرده ای باغِ ارم را

بهارِ ویژه یِ شیراز باشی

از اینکه برده یِ شیخِ ریایند

به جنگ ایده ها با سر بیایند

کسی باکاسه لیسان در نیفتد

که اینها نوچه‌های کدخدایند

بهاران را غُل و زنجیر کردند

شقایق گونه ها را پیر کردند

ثناگویانِ شیخِ سفله پرور

جنایت با دَم شمشیر کردند

درتاب و تبت حالتِ پروانه به هم خورد

دور از شررِ شعله یِ رخسارِ تو غم خورد

در‌‌ فلسفه‌ کشفم نشد‌ آخر که چگونه

در بینِ دو دلداده تبِ عشق رقم خورد

در موسمِ گل از خنکایِ شبِ شیراز

بر بقعه یِ حافظ نفسِ باغِ ارم ‌ خورد

سوگند به آتشکده یِ روشنِ زرتشت

یاغی شدم از آن که رذیلانه قسم خورد

با‌ جوهر دل نامه نوشتم که بدانند

آثار‌ من از ‌‌ دفترِ معشوقه قلم خورد

در نی لبکم شیونِ فریادِ سکوت است

باور که کند بغض گلو غصه یِ کم خورد

بانو عسلم رفتی و صد سیلیِ محکم

بر صورتم ‌از دست خداوندِ ستم خورد

گرچه می دانم که گاهی بی قرارم نیستی

بی قرارت می شوم وقتی کنارم نیستی

درخلالِ خواب و رویا باخیالت دلخوشم

در کنارم هستی و در اختیارم نیستی

در کجایِ زندگی پیدا کنم جای تو را

ای که در محدوده های انتظارم نیستی

چلچراغِ روشنِ پسکوچه ها هستی ولی

مشعلی در پهنه ی شب های تارم نیستی

روز اول باورم شد کز نژاد برتری

گرچه می دانم که ذاتاً هم تبارم نیستی

ای خدای دلربایان با تو می گویم سخن

بی گمان گاهی به فکر روزگارم نیستی

پر شر و شورم کن از اردیبهشت دامنت

ها عسل بانو مگر باغِ بهارم نیستی

یادِ ایّامی کـــه بوسه بـــر رخِ گل می زدم

فارغ از غمها قــــدم در باغ سنبل می زدم

روبـــــــروی دلبـــــرم در انتهـــای باغ سبز

می نشستم روزها حرف از تعامل می زدم

در نبودش باز می کردم کتابِ خـــواجه را

می شدم آسوده دل وقتی تفــأل می زدم

ساکت و تنها کنار پنجــــــره در هــر نفس

عصر دلتنگی غروبِ جمعه را زل می زدم

هر زمانی می گذشت از کـوچه باغِ دلگشا

بـر لباس از عشق او عطر گلایول می زدم

می گرفتم درخیابانها سه تارم رابه دست

نیمه شب گیـــــراتر از آوای بلبل می زدم

زیر یاس پــر شکوفه در کنار جــــوی آب

شانه بر زلف عسل در هــر تغزل می زدم

جذّابی و هم رنگ شقایق شده ای تو

ازچشم توپیداست‌که‌عاشق شده‌ای‌تو

پیدا نشود مِثل تو در عالم هستی

دردانه ترین خلقت خالق شده ای تو

از باغ بهشت آمده ای تا که بگویی

با زندگیِ ساده موافق شده ای تو

شهزاده یِ گلچهره بدان قدرِخودت را

چون برحذر از آینه یِ دق شده‌ای تو

زیبا و ظریفی که به عنوان تشابه

با برگِ گلِ لاله مطابق شده ای تو

تا کی بکنم ناله و با شکوه بگویم

عذرای منی مونس وامق شده ای تو

بانو ‌ عسلم پا ‌‌ بنه در محفل عشاق

هر‌‌ چند که بی شائبه لایق شده ای تو

روزها وقتی دچـار شک بی حــد میشوم

با خود و حجم خیالاتم کمی بـد میشوم

می زنم از خانه بیرون،باز میگویم که نه

بیـن تنهـا رفتـن و مانـدن مُــردد میشوم

شیطنتهای درون درکوچه ها گل می کند

همصدا با بچه های قد و نیم قد میشوم

تا که بسپارم به ذهنم"هـرچه بادا باد" را

بی خیـال از اتفـاق و هـر پیامـد میشوم

می روم در سایه روشن بر فــراز قلّه ها

خیره بر انبوهِ جنگل هـای ممتد میشوم

هـر زمانی اقتدا کـردم بپیوندم بـه عشق

بی خبـر از کفشها در راه مقـصد میشوم

بیدلی هستم که ازعشق عسل بانو هنوز

با تـرنم بــر ستیغ صخـره هـا رد میشوم

باید از فاصله ها بین دو دل پُل بزنم

پلی از همـدلی و عشق و تعامُل بزنم

رو به‌ سرسبزیِ‌جنگل‌بگشایم پرو بال

کلبه ای رو به خدا با پَرِ سنبُل بزنم

روی چشمان در و روی تن پنجره ها

پرده ی ململی از جنس تساهُل بزنم

به هوای نفسِ ناب مسیحاییِ عشق

پرسه در دور و برِ باغ گلایُل بزنم

آنقَدر بسته به زیباییِ شعرم‌که‌ هنوز

روی هر بیت غزل چادری از گل بزنم

بس که در بحر رَمَل تارِ تبحر زده ام

ساز گیراتری از‌ نغمه ی بلبل بزنم

شب یلــــدا بنشینم به هوای رخ یار

هم چنان با غزل خواجه‌ تفأل بزنم

عکس بانو عسلم را بسپارم به نگاه

روی چشم و لب او ثانیه ها زُل بزنم

گرچه حالم را نمی فهمی نگاهم را بفهم

قطره های اشک‌ِ سرد بی گناهم را بفهم

لرزشِ پیوسته ای دارد صدای هق هقم

های هایِ گریه در هنگام آهـم را بفهم

روزگار سرد و تاریکی دچارم شد رفیق

بختک ِ افتاده بر بخت ِ سیاهم را بفهم

با زبان اشکِ نم نم با تو میگویم سخن

معنیِ نا گفته هایِ در نگاهم را بفهم

می تراود بغض های شعرم از چشم قلم‌

در غزلها شکوه های گاه گاهم را بفهم

قصد همراهی ندارد کفشم از دلخستگی

قصه هایِ نا رفیقِ نیمه راهم را بفهم

در دیار آشنایی ها منم تنها ترین

لااقل‌ بانو عسل حالِ تباهم را بفهم

نازنینا رنگ چشمت بی قرارم می کند

واردِ دنیایی از فصل بهارم می کند

غنچه‌ی سرخِ لبت آتش به‌جانم می زند

چشم مستت از فریبایی خمارم می‌کند

از خیالم می گریزی تا پریشانت شوم

غیبتت هر ثانیه چشم‌ انتظارم‌ می‌ کند

بافه یِ زلفت جهانیازغزل‌ها می شود

بی نیاز از شعر های بی شمارم می کند

روی‌ماهت می‌درخشدازمسافتهای دور

جلوه در سرتاسرِشب‌های تارم می کند

بارها بوسیدمت در پشت پرچین خیال

شیخ اگرفهمیده باشدسنگسارم می‌کند

بوی خوشمی آید از پیراهنت بانو عسل

عطر نایاب تنت بی‌ اختیارم می کند

گرچه با ‌ ناز تو در هر غزلی مأنوسم

غم نا دیدن رویت بکند مأیوسم

رخ برافروز و بزن شعله و بر سایه بتاب

بدران پرده یِ شب را که تویی فانوسم

درهمان‌کوچه که باخنده نشستی به دلم

گریه ها می کنم و یادِ تو را می بوسم

دل به آتشکده ی ِمهر تو بستم که‌ هنوز

سعدِ سلمانم و در نایِ غمت محبوسم

بختک از اوج سیاهی به‌ گلویم زده‌چنگ

بشِکن پایِ شبح را که پر از کابوسم

سال ها شیخِ ریا حاکم شهرم شده است

برده یِ جهلم و در سیطره یِ سالوسم

گفتم از شدت بغضم به تو بانو عسلم

که بدانی من ِ افسـرده پُر از افسوسم

ماهِ کنعانی من فاصله را دور بــریز

از درِ مهــر بیا روی شبـم نور بــریز

صبح آدینه مـــــرا تا وسط باغ ببر

آندم از جام لبت شربت انگور بریز

اﯼ ﻓﻠﮏ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ مسیر کوی ﯾﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

آسمانی از تباهی را دچارﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

میچکدسیل‌سرشک‌از گوشه‌ی چشم ترم

شُر شُر غم ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺷﺪ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ زوایایِ ﺩﻟﻢ

ﻧﺎتوانی ﻋﺎﺟﺰ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻭ ﻧﺰﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﯿﺮﻡ ‌ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﺯﺍﻧـﻮﯼ ﻏﻢ

در نبود ِ باغ ﺳﻨﺒﻞ ﺳﻮﮔﻮﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

دلبر ِ بالا نشینم حلقه‌ ی در را نزد

زیر ِ پلک پنجره چشم انتظارم کرده ای

روشن از برق شدید شعله ها بودم ولی

بی چراغی ﺩﺭ پسِ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

سالهاعشقم نمی گیرد مرا دیگر به هیچ

در نگاه ِ دلبرم ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

بویی ﺍﺯ ﺯﻟـﻒ ﻋﺴﻞ بانو ﻧﯿﺎﻣﺪ سوی من

ﺩﺭ ﻃﻠﻮﻉ ﻓﺮﻭﺩﯾﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ

ای باغِ لبت معدنِ یاقوتِ دل انگیز

رخسار تو مانَد به انارِ شبِ پاییز

در هم‌ بشِکن‌ هیمنه یِ خانِ مغول را

کآتش به سرایم نزند والیِ ﭼﻨﮕﯿﺰ

آندم که گذر میکنی از حومه‌ی شیراز

در باغِارم ﻧﻐﻤﻪ ﮐﻨﺪ‌ ﻣﺮﻍِ ﺳﺤﺮ ﺧﯿﺰ

ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﮑﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﺗﺎ ‌ ﺧﺎﻧﻪ ‌ ﺧﺮﺍﺑﻢ‌ ﻧﮑﻨﺪ ﺳﺮﺩﯼِ ﭘﺎییز

روزی که نگاهم به‌ رخ آینه افتاد

ﺍﺯ تابشِ رویِ تو ﺷﺪ‌ﻡ ﺫﺭﻩ ﯼِ ﻧﺎﭼﯿﺰ

ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ‌رها پر بزن ﺍﺯ ﻗﻮﻧﯿﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﺦ

از شمس بیاور خبرِ تازه‌ به تبریز

بانو عسلم شانه‌ بزن بر خم زلفت

ﺗﺎ کلبه ی من ﭘﺮ‌‌ ﺷﻮﺩ از بوی ﺩﻻﻭﯾﺰ

ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯾﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯﮔﯿﺮﺍﯾﯽِ ﻣﺸﺮﻭﺏ نیست

ساغرم راتاگلو پرکن ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭﺩﻫﻠﯿﺰ ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎﺭ ﻭﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺑﭙﺎﺳﺖ

ﺩﺭﺩﺭﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮﯼ ﺍین قَدﺭﺁﺷﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﻓـﺮﺵ ﺍﯾـﻮﺍﻥ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻌـﺮ ِ خالص ﺑﺎﻓﺘﻢ

ﺗﺎﺭ ﻭﭘﻮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺍﺯﺟﻨﺲ ﻧﺎﻣﺮﻏﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

حق بده تاباشم از چشم انتظاری ﻧﺎشکیب

سوگلِ صبر و ثباتم ﻃـﺎﻗــﺖ ﺍﯾـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

بس که از نازک خیالی خانه ات را در زدم

از تلنگر جـای ِ سالم بـر تـن درکوب نیست

ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻـﻞ ﺗـﻮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮐــﺮﺩ ﺍﺯ ﺑـﻬﺸﺖ

ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘـﺮﯼ ﺟـﺰ منــزل ﻣﺤﺒـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺭﺷﺘـﻪ ﯼ ﺍﻓﮑـﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺑﻬﻢ

ﺗﺎﺯگیها ﻭﺯﻥ ﺷﻌﺮﻡ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺍﺳﻠﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

در کنارم قصدِماندن کن عسل‌بانو که هیچ

درنبودت رنگ‌وبوی زندگی مطلوب نیست