2 اسفند 1397
هر زمانی که نگاهـم بـه رخ یار افتاد
قلبم از دیدن او بی تپش از کار افتاد
در پس‌ِپنجره ی شب شکن قصر بلور
پرده از چهره ی آن آینه رخسار افتاد
عقل‌وهوشم بپریدازقفس‌درک حواس
کآنهمه وسوسه در موسم دیدار افتاد
پشت پرچین پرازخاطره‌باسعی وعمل
بوسه هابر لب معشوقه به تکرار افتاد
می برد از سرِ شادی‌لذت از نم‌نم عمر
هرکه بر روی‌سرش‌سایه‌ی دلدار افتاد
آنچنان مشک فشان شدنفسِ بادِ بهار
که صبا در بغل غنچه‌ی بی خار افتاد
کوهِ‌نور آورَد از قصر پُر ازجذبه‌ی هند
بخت اگر هم سفرِ نادر ِ افشار افتاد
قصه‌ی‌عشق‌من و وعده ی بانو عسلم
اتفاقی ست که در باغ سپیدار افتاد