از لبِ بوسه پذیرت ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ
ﺁﻩِ ﺳـﺮﺩ از همه جایِ  دل ﻣﻦ  ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

به خمِ زلف رهایت که زندبوسه نسیم 
عطر خوشبوتری از شانه ﺯﺩﻥ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ

آنقَدر ناز و لطیفی که سحر دور و برت
شبنم ازوسوسه ﺑﺮفرش ﭼﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

جانم‌  ارزانیِ آن شاعر ارزنده که گفت 
شربت نابِ ﺗﻤﺸﮏ ﺍﺯ لبِ  ﺯﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

دامنِ  سبز تو را  باد صبا چین که دهد
بارها از  همه سو مشک ختن می ریزد

ﺩﺭﯼ ﺍﺯ سبکﺟﺪﯾﺪی نگشودی‌ که هنوز
از  نگاهِ   ﻏﺰﻟﻢ    شعرِ   ﮐﻬﻦ  ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

مهربانو عسلم  رایحه یِ  ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ
ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺩﺍﻣﻨﻪ ﯼِ ﺩﺷﺖ و ﺩﻣﻦ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ