نازنینا رنگ چشمت بی قرارم  می کند
واردِ   دنیایی  از  فصل بهارم  می کند

غنچه‌ی سرخِ لبت آتش به‌جانم می زند
چشم مستت از فریبایی خمارم می‌کند

از خیالم می گریزی  تا  پریشانت شوم
غیبتت هر ثانیه چشم‌ انتظارم‌  می‌ کند

بافه ی زلفت کتابی از غزل‌ها می شود
بی نیاز از شعر های بی شمارم می کند

روی‌ماهت می‌درخشدازمسافتهای دور
جلوه در سرتاسرِشب‌های تارم می کند

بارها بوسیدمت در پشت پرچین خیال
شیخ اگرفهمیده باشدسنگسارم می‌کند

کم   تبسم   کن   عسل‌  بانو‌    که   باز
نم نم گلخنده ات بی‌ اختیارم  می کند