نازنینا رنگِ چشمـت بی قـرارم می کـند
واردِ دنیـــایی از فصــلِ بهـــارم می کند

عمق چشمانت به فرداهای دورم می بَرد
رو به دنیــاهای رنگی ره سپارم می کند

از خیالــم می گــریزی تا پریشانت شوم
غیبتت درکوچه هاچشم انتظارم‌می کند

بافــه ی زلفت کتابی از غزل ها می شود
بی نیاز از شعـرهــای بی شمـارم می کند

غنچه ی سرخِ لبت آتش به‌جانم می زند
چشم مستت از فـریبایی خمارم می کند

روی‌ماهت می درخشد ازمسافتهای دور
جلوه در سرتاسرِ شب های تارم می کند

دائماً بوسیدمت شب ها در آغوش خیال
شیخ اگر فهمیده باشدسنگسارم می کند

پس بگیر ازمن عسل بانو نگاهت راکه باز
وسعت ِ زیبــایی ات بی اختیـارم می کند