نازنینا رنگِ چشمـت بی قــــرارم می کـند
واردِ دنیــــایی از فصــــلِ بهـــارم می کند

عمق چشمانت به دنیاهـــای دورم می بَرد
تا بـه دریاهـــای دیگـــر ره سپارم می کند

از خیالـــم می گــــریزی تا پریشانت شوم
غیبتت هـــر ثانیـه چشم انتظـارم می کند

بافـــه ی زلفت کتابی از غــزل ها می شود
بی نیاز از شعـــرهـــای بی شمـارم می کند

غنچه ی سرخِ لبت آتش به جــانم می زند
چشم مستت از فـــریبایی خـمارم می کند

روی مـاهت می درخشد از مسافتهای دور
جلـوه در سر تا سرِ شب های تارم می کند

دائماً بـوسیدمت شب ها در آغــوش خیال
شیـخ اگـر فهمیده باشد سنگسارم می کند

ای عسل بانو قلــم را لحظه ای از من بگیر
دارد این زیبـایی ات بی اختیــارم می کند