نازنینا رنگ چشمت بی قرارم  می کند
واردِ   دنیایی  از  فصل بهارم  می کند

غنچه‌ی سرخِ لبت آتش به‌جانم می زند
چشم مستت از فریبایی خمارم می‌کند

از خیالم می گریزی  تا  پریشانت شوم
غیبتت هر ثانیه چشم‌ انتظارم‌  می‌ کند

بافه یِ زلفت جهانی ازغزل‌ها می شود
بی نیاز از شعر های بی شمارم می کند

روی‌ماهت می‌درخشدازمسافتهای دور
جلوه در سرتاسرِشب‌های تارم می کند

بارها بوسیدمت در پشت پرچین خیال
شیخ اگرفهمیده باشدسنگسارم می‌کند

بوی خوش می آید از پیراهنت بانو عسل 
عطر نایاب تنت بی‌ اختیارم  می کند