تو چه کردی که خدا این همه زیبایت کرد
شأن گل را بــه تنت کرد و شکوفایت کرد

جنگ ِ هفتاد و دو ملت به یقین نیز  نکرد
آتشی را  که به پا سرخی  ِ لب هایت کرد

گرچه از شرم  و حیا  زل به نگاهت نزدم
بارها   در‌  به  درم  چشم ِ  فریبایت  کرد

بی گمان  روح ِ خدا  در  قلم ِ معجزه  گر
رخنه‌ ‌ در شعشعه ی ِ روی  ِ دلارایت  کرد

بنشاندت  نفس ِ  قدسیه   بر   بال  ِ مَلَک
در  نگاه  ِ  من  ِ  سودا  زده  رویایت  کرد

بر سر ساحلِ شن در پیِ دُرّ بودم و چشم
ناگهان زل به صدف ها زد  و پیدایت کرد

در تب و تاب تو هستم به‌ خدایی که مرا
شاعر ِ چشم و لب و خنده ی گیرایت کرد

شهــــره ی ِ بی بـــدلِ  بـاغ بهاران، عسلم
تو چه کردی که خدا این همه زیبایت کرد