تو چه کردی که خدا این همه زیبایت کرد
شأن گل را بــه تنت کرد و شکوفایت کرد

جنگ ِ هفتاد و دو ملت به یقین نیز  نکرد
آتشی را  که به پا سرخی  ِ لب هایت کرد

گرچه از شرم  و حیا  زل به نگاهت نزدم
بارها   در‌  به  درم  چشم ِ  فریبایت  کرد

لاله ی ِ   باغ    تماشگه   رازی   که   خدا
دیدن  از  منظره ی ِ  روی ِ  دلارایت  کرد

شرر  مشعلِ   رخسار ِ  پر   از  جاذبه ات
شمع ِ  پرتو  فکنِ   قصرِ  اهورایت   کرد

در پیِ برکه‌ای‌ از دانه ی دُرّ بودم و چشم
ناگهان زل به صدف ها زد و پیدایت کرد

مهربانو   عسلم    سرو    بلند    تو    مرا
عاشق   باغ   قشنگ  قد  و   بالایت  کرد