تو چه کردی که خدا این همه زیبایت کرد
خنکا  چشمه ای  از   آب  ِ  گوارایت  کرد

جنگ ِ هفتاد و دو ملت به یقین نیز  نکرد
آتشی را  که به پا سرخی  ِ لب هایت کرد

بی گمان  روح ِ  خدا در  قلم ِ معجزه  گر
جلوه ها در  شرر  ِ نقش  ِ  دلارایت   کرد

بنشاندت  نفس ِ  قدسیه   بر   بال  ِ  مَلَک
در  نگاه  ِ  من  ِ  سودا  زده  رویایت  کرد

محو چشمان ِ قشنگ و لب میگون تو شد
هر که  اندک  نظری بـر  قد و  بالایت کرد

در پی گوهری ازجنس غزل بودم و چشم
ناگهان زل به صدف ها زد  و پیدایت کرد

مهربانو  عسلم  شعر  و  غزل  قصه  نبود
آنچه‌  آمد  به  سرم  قامت  ِ رعنایت کرد