خبرت نیست که از دردِ  وطن  پیر ‌شدیم
دیگر از‌  فاجعه یِ  بودنمان  سیر  شدیم

رعد و برقی که جهیدن بگرفت از تنِ  ابر
آن‌چنان بر سرمان زد که‌ زمین گیر شدیم

مِثلِ سنگی که ندارد خبر از مقصدخویش
بارها  بی  هدف‌  از  دره   سرازیر  شدیم

حیله ی شیخِ  ریا بر سر باور  که نشست 
ناگهان  با  تلی از  توطئه  تسخیر  شدیم

زندگی  دستِ  قضا  و  قَدَر  افتاد که  ما 
کم کم‌   از  راه‌ِ  دعا   تابعِ   تقدیر  شدیم

جمعی از معترضانیم که به دستورِ  ستم 
گوشه‌ی دنجِ قفس بسته ‌به زنجیر شدیم
 
ماهمان نسل به پا خاسته یِ عصر غمیم 
خودمان هیچ ندانیم که‌چه تفسیر شدیم

بذرِ امید بپاش از سرِ  شب  تا  دمِ  صبح 
شاید  از  نو  عسلم  شاهدِ   تغییر  شدیم