غزلیات
آمــد بـه بـرم سـر زده در عالــم رویا
آلالـــه رخی ناز و گـل انـدام و فــریبا
گفتـم صنما شمع شبستان کـه هستی
کـز دیدن رویـت شده ام محـو تماشا
گفتــا مگــر از سلسلـه ی بی خبـرانی
شهزاده منـم دختـری از نسل پـری ها
با شعله ی رخساره زدآتش به وجودم
آتشکــــده یِ مـشـــتعل قصر اهورا
شب بودو زحل بودو هلال رخ مهتاب
مــن بــودم و او بــود و تلالــؤی ثـریا
تابنده تر از جلوه ی ماه آمد و من هم
بی خود شدم از دیدن آن هاله ی زیبا
شرمـم نگذارد که در این قصه بگویم
بانــو عسلـم آمــده بــود از درِ اغــوا
بارها گفتم فراموشت کنم اما نشد
زندگی در ترکِ آغوشت کنم اما نشد
بخت خود را در وصالت آزمودم تا مگر
یک دوروزی تکیه بر دوشت کنم اما نشد
گفتم از شعرم بسازم کوزه های پرشراب
در غزلها مست و مدهوشت کنم اما نشد
مادرم را هی فرستادم تو را راضی کند
روز عقدت حلقه در گوشت کنم اما نشد
گفتم ازصحرا بیایی حورِآویشن به دست
سینه را مهمانِ دمنوشت کنم اما نشد
منتظر بودم خزانم را بهار آید بهار
صبح فروردین غزلپوشت کنم اما نشد
با تمام حس و حالم بارها بانو عسل
پیش خود گفتم فراموشت کنم اما نشد
گرچه با تنهاییَم سر کرده ام
گفتگو با خود مکرر کرده ام
دل پریشانم که با پیک و پیام
دخترِ خان را مکدّر کرده ام
سوگلِ شیرازی از هوشم پراند
آنچه را در مکتب از بر کرده ام
پیش خود گفتم دلِ خانزاده را
با غزل هایم مُسخَّر کرده ام
گوهری از جنس زر باشدکه من
با طلا او را برابر کرده ام
دل نشاید کندن از جام شراب
سال هاعادت به ساغر کرده ام
در مسیر کوچه یِ بانو عسل
هرچه دیدم ثبت دفتر کرده ام
ای صبا سنگ صبورم را بگو
من تو را از ریشه باور کرده ام
زدم با اِذن حافظ فالِ دیگر
جواب آمد مجو خوشحالِ دیگر
مگردان حالِ ما را یا مُحوّل
که غم حاکم شود یک سالِ دیگر
با آن که دل انگیزِ ارم آن ورِ پل بود
دلشادی ام از عطر تنِ غنچه یِ گل بود
پر می زدم از وسوسه در عالم رویا
ازعشق بهشتی‌که پر ازکوزه یِ مُل بود
آزاد و رها منزل و مأوا بگرفتم
درگوشه‌ی‌پرتی‌که‌نه‌زنجیر ونه غُل بود
نازک بدنی آمد و دادم دو سه ساغر
از کهنه شرابی که سراسر الِکُل بود
در شور و شرِ ذهنیتم آن همه شادی
از زمزمه یِ نی لبک و ساز و دهل بود
آن دم که شدم منقلب از نامه ی اعمال
در دست چپم برگه ای از دفتر کل بود
در باغ جنان ناوک مژگانِ پری ها
خونریز تر از تیغِ کجِ خانِ مغول بود
پیمودم اگر با دل و جانم تپه ها را
منزلگهِ بانو عسلم بر سرِ تُل بود
میهنم را از تباهی بوی غم برداشته
سرزمینِ آریایی را ستم برداشته
گرچه اهریمن دم از دین و دیانت میزند
آنچه‌‌‌غارت‌کرده است‌از مُلک‌‌جم برداشته
میکنند از کینه توزی ها دو پایش را قلم
هر کسی در راهِ آزادی قدم برداشته
در دیار سووَشون‌ازبویِ‌خون‌شدحالی‌ام
گردن آلاله را تیغِ دو دَم برداشته
با غروب واژه ها درعرصه‌ی شعر و ادب
هر ادیب نکته دان دست از قلم برداشته
از تباهی با نسیم اندکی ریزد به هم
کهنه دیواری که از شالوده خم برداشته
معبر بیگانه را بستم ولی بادِ صبا
چادر بانو عسل را در ارم برداشته
رخسار تو هر چند که در دید نباشد
در برقِ رخ آینه تردید نباشد
در منظره یِ پُر شررِ شعله یِ رویت
رازی ست که درچهره‌یِ خورشید نباشد
تا دشمن اندیشه فروشنده‌یِ یأس‌است
از مردمِ آفت زده امید نباشد
خونریز ترین نسلِ بشر ناشرِ دینند
اسلافِ عرب قابلِ تمجید نباشد
در مسئله ی حدس و یقین تابع عقلیم
در مذهبِ ما مرجعِ تقلید نباشد
دیری ست که در میهنِ پهناورِ کوروش
در حفظ وطن لشکرِ جاوید نباشد
وحشی صفتان آینه ها را بشکستند
تا جامِ جم از دوره یِ جمشید نباشد
بانو عسلم قصه یِ این غصه درازست
یک روز نبوده ست که تهدید نباشد
گرچه بی‌جرمم ولی‌‌درخانه محبوسم هنوز
لاجرم با ماتم و دل شوره مأنوسم هنوز
انس و الفت از دیارِ شادمانی پر کشید
از وجودِ همدلی سر زنده مأیوسم هنوز
روشنایی را به دستورِ شبح گردن زدند
بی نصیب از دیدنِ رخسارِ فانوسم هنوز
باغِ فروردین چشمانت که می آید به یاد
حس کنم درعمق جنگل‌های چالوسم هنوز
از همان روزی که حاکم شد خدای ارتجاع
برده ی بی مزد و اجر شیخِ سالوسم هنوز
بی خبر گیرد گلویم را دو دستِ اختناق
در شب بی انتها در چنگِ کابوسم هنوز
سینه ام را بارهاچاقویِ غم بشکافتهاست
دلزده از قاضی و ازگشتِ محسوسم هنوز
در غزل هایِ ترم از بی تویی بانو عسل
می چکد باران غم از شعرِ ملموسم هنوز
قابِ عکسِ خاطرت را روبرو بگذاشتم
در خیالم از تو تصویری نکو بگذاشتم
گرچه مهمانم نمی باشی ولی ازعشق تو
رویِ میز نقره ای سیب و هلو بگذاشتم
شُرشُر آمالم از چشمم تراوش میکند
بس که در دهلیز قلبم آرزو بگذاشتم
پیشِ اربابانِ ایلم با زبانِ التماس
در تب و تاب وصالت آبرو بگذاشتم
لا به لایِ دفتر شعرم به یادِ عشوه ات
سوگلِ نازِ لَوَندِ خنده رو بگذاشتم
دوری ات را نی لبک باغصه یادآور شود
هر کجایِ هق هقم بغضِ گلو بگذاشتم
در نبودت بارها با شکوه یِ ساز سکوت
در حیاط بی‌هیاهو های و هو بگذاشتم
در هزار و یک شبِ دلگیری از یادم پرید
آن چه را از شهرزاد قصه گو بگذاشتم
لاجرم بانوعسل‌در متن نامه خط به‌خط
آنچه‌را بگذشته برمن مو به‌مو بگذاشتم