تا کمی دل میدهی حالی بـه حالی میشوم
هرچه سرشار از تو گردم باز خالی میشوم

گیرم از دلدادگی دستِ خیالـت را به دست
میشوم آسوده حـال از بس خیالی میشوم

می کشم از فَـرط تنهایی خودم را در بغـل
هـر زمانی روبــرو با تـخـتِ خـالی میشوم

می نشینم از غمـت بـر روی فرش ِ انتظـار
در نبودت خیره بـر گل های قالی می شوم

میشود با هـر نسیمی رنگ رخسارم عوض
از خجالـت زرد و سرخ و پـرتقالی میشوم

ازهمانروزی‌ که سرسختانه مجنونت شدم
از  تبِ  دیوانـگی  دور  از  اهــالی میشوم

بی تو ‌‌ امّا چون‌  درختی در کنار جویِ آب
زیر باران هـم‌  دچار خشک سـالی میشوم

کم بپیچان تاب زلفت راعسل بانو که‌من
دل پریشان از وجود عطـر عالی میشوم