بانو به‌ همان‌ شال و کلاهی که تو داری
خوشدل شدم از اوجِ‌رفاهی‌که تو داری

در باغِ ارم  هر چه  شدم خیره  ندیدم  
ممنوعه  تر از سیب گناهی که تو داری

آخر به  خیابان بکشی پیر  و جوان را 
با بقچه ای از  نازِ  نگاهی که  تو داری

ققنوسِ  پگاهِ  نفست  شعله  ورم  کرد
پر پر شدم از  آتش  آهی  که تو‌  داری
 
از روز نخستین به گمانم  شده همسان
اقبال من  و  چشم سیاهی که تو داری

گفتم  لب شیرین تو انگور شرابی ست
گفتی عجب از حال  تباهی که تو داری

در پرده ای از نور پراکنده نهان است 
بردیده ی ما پشت وپناهی که تو داری

بانو  عسلم  هیچ   نباشد  رخِ   مهتاب 
تابنده تر از  چهره ی ماهی که تو داری