بی خبر  پا  را که‌  بنهادم  به کوی زندگی 
گم‌ شدم درکوچه‌ها از های وهوی زندگی

گرچه بودم مِثل آتش در دیارم شعله ور
رنگِ  خاکستر  شدم  در  آرزوی   زندگی

در  سراب تشنه کامان با ولع  نوشیده ام
بارها   زهر ‌   هلاهل  از   سبوی   زندگی

جهدها کردم و لیکن با صلابت بسته شد
هر‌ مسیری را که بگشودم به روی زندگی

از  کج اقبالی نباید   می زدم  گاهی  گره
کثرت  دلبستگی ها  را   به  موی  زندگی

بی وفایی با تشر  جایِ محبت را  گرفت 
تا   نپیچد  اندکی در‌  خانه  بوی  زندگی

در هزار و یک شب‌ِ ناگفته‌ ها راوی شدم
تا که  باشم   شهرزادِ   قصه گوی زندگی

در سراپای غزل از بغض خود گفتم ولی
همچنان  بانو  عسل  باشد  هلوی زندگی