بی خبر  پا  را که‌  بنهادم  به کوی زندگی 
گم‌ شدم درکوچه‌ها از های وهوی زندگی

در دیارم گرچه بودم نوجوانی شعله ور
رنگِ  خاکستر  شدم  در  آرزوی   زندگی

در  سراب تشنه کامان با ولع  نوشیده ام
بارها   زهر ‌   هلاهل  از   سبوی   زندگی

در ازای کوششم با خارِ پرچین بسته شد
هر‌ مسیری را که بگشودم به روی زندگی

از  کج اقبالی نباید   می زدم  گاهی  گره
کثرت  دلبستگی ها  را   به  موی  زندگی

بی وفایی با تشر  جایِ محبت را  گرفت 
تا   نپیچد  اندکی در‌  خانه  بوی  زندگی

در هزار و یک شب‌ِ ناگفته‌ ها راوی شدم
تا که  باشم   شهرزادِ   قصه گوی زندگی

در سراپای غزل از بغض خود گفتم ولی
همچنان  بانو  عسل  باشد  هلوی زندگی