عشقم، نفسم، قنـــــد و نبـات و شکلاتم
ای چشمه ی شیـــریـن لبــت آب حیاتـم

یک بار بِــدم روی غــــزل هُــرم نفس را
تا گـل بـدهد شاخـــه ی ِ سبــز ِ کلمـاتـم

در جنگ و جـــدل فاتـح میــدانم و امّـا
درعرصه ی شطرنج‌ رُخت مهره ی ماتم

از بس که شدم غــرق ِ تمنـــایِ نگاهـت
انگار کــه در هالـــه‌ای از جلــوه ی ذاتم

بـر لـــوح دلــم گـریه کنان از تـو نویسد
خونی که قلــم می مکد از قلــب دواتم

وقتی نکنم زمــزمه در گوشه ی ماهور
شوریــده تــریـن نغمــه در آواز بیــاتـم

بانــو عسلم شعـــر و شکــر را بهـم آمیز
زیرا کـه تویی شهــد ِ پــر از ریـزه نباتم