عشقم، نفسم، قند و  نبات  و  شکلاتم
ای  چشمه ی  شیرین  لبت  آب حیاتم

یک بار بِدم  روی   غزل  هُرم  نفس را
تا گل   بدهد   شاخه ی ِ  سبز ِ  کلماتم

در جنگ و  جدل فاتح  میدانم  و  امّا
درعرصه‌ی شطرنج‌ رُخت مهره ی ماتم

از بس که  شدم  غرق ِ  تمنایِ  نگاهت
انگار  که در  هاله‌ای  از  جلوه ی  ذاتم

بر لوح  دلم  گریه  کنان  از  تو نویسد
خونی که قلم  می مکد از قلب دواتم

وقتی نکنم زمزمه در گوشه ی ماهور
شوریده  ترین  نغمه  در   آواز   بیاتم

بانو  عسلم  شعر  و شکر  را بهم آمیز
زیرا که تویی شهد ِ  پر از  ریزه  نباتم