گرچه  با ‌ ناز  تو  در  هر  غزلی  مأنوسم
غم   نا   دیدن    رویت   بکند    مأیوسم

رخ برافروز و بزن شعله و بر سایه بتاب
بدران پرده یِ  شب را  که تویی فانوسم

درهمان‌کوچه که باخنده نشستی به دلم
گریه ها می کنم و  یادِ  تو را  می بوسم

دل به آتشکده ی ِمهر  تو بستم که‌ هنوز
سعدِ  سلمانم  و  در نایِ  غمت محبوسم

بختک از اوج سیاهی به‌ گلویم زده‌چنگ
بشِکن  پایِ  شبح  را  که  پر  از کابوسم

سال ها شیخِ ریا حاکم شهرم شده است
برده یِ  جهلم و در  سیطره یِ  سالوسم

گفتم  از شدت  بغضم  به تو بانو  عسلم
که  بدانی  من ِ افسـرده  پُر  از افسوسم