هرچند لبت نم نم آب است و دل انگیز
شیرین  شده  ذاتاً چو  انارِ شبِ  پاییز

دل می بری از مرد و زنِ کوچه و بازار
با  پیرهنِ   زر  زری  و  دامنِ  گل  ریز

هر  بار   نگاهم   به‌   رخِ   آینه   افتاد
از تابشِ رویِ  تو  ﺷﺪ‌ﻡ  ﺫﺭﻩ ﯼِ  ﻧﺎﭼﯿﺰ

ای دوریِ  تو  اشکِ  تراویده یِ  سردم 
بر هر مژه ام نم نم یادت شده آویز

آندم که گذر میکنی از حومه‌ ی شیراز  
در باغِ ارم  ﻧﻐﻤﻪ ﮐﻨﺪ‌  ﻣﺮﻍِ  ﺳﺤﺮ ﺧﯿﺰ

ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﮑﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﺗﺎ ‌ ﺧﺎﻧﻪ ‌  ﺧﺮﺍﺑﻢ‌   ﻧﮑﻨﺪ   ﺳﺮﺩﯼِ   ﭘﺎییز

بانو  عسلم  شانه‌  بزن   بر  خم  زلفت
ﺗﺎ کلبه ی من  ﭘﺮ‌‌ ﺷﻮﺩ از  بوی  ﺩﻻﻭﯾﺰ