از بس‌ شده با  رنگ‌ ریا باعث  تشویش
کمتر  نشود  نفرتم  از  شیخِ بد اندیش

دین را  چه گران  بر  سر منبر  بفروشد
تاصاحب کاخی شوداز وسعت تجریش

 چُرتش نشود  پاره  که  در  عالم  رویا 
درحالتی ازخلسه شود بیخبر ازخویش

گفتا   بشناسم‌‌  ‌ سَره   از   ناسَره ها  را
گفتم‌ندهی یک‌دهه تشخیص‌بُز از میش

با  شعر من از  سفسطه  پرونده بسازد
تا آن که در آینده به  تیغم زند از ریش

دزدانه  به یغما  ببرند آن  چه که  دارم
وقتی به غلامان  بدهد فرصت تفتیش

جولان دهداز وسوسه در دشت شقایق 
شمشیر کج ازعقده ی جلاد ستم کیش

بانو   عسلم‌    زاده ی    زندان    اوینم 
گاهی نبوَد راه  گریز از  پس و از پیش