ای که در  طولِ  زمان مونس آدم بودی
بر سرِ شانه‌ی هستی تو  فقط کم بودی

آنقَدرخالص و پاکی که در آغوش نسیم
روی هر  برگ گلی  قطره ی شبنم بودی

مِثل اشکی که فرومیچکد ازگونه ی ابر
پاک و پاکیزه تر‌  از‌  بارش نم نم  بودی

در  پسِ  باغ  قناری  وسطِ  جنگل  سبز  
نفس  میخک  و‌‌   آلاله  و    مریم  بودی

ریگ تفتیده ای از دشتِ  بلا  بودم و تو
به ‌‌ گواراییِ صد  چشمه یِ  زمزم  بودی

بویی از  نسترن و لاله و  شبدر  بگرفت
هر که را ثانیه ای مونس و همدم  بودی

به همان  چشم  پر  از راز تو بانو عسلم
هم چنان در  غزلم  شعرِ  مجسم  بودی