ﭘﯿـﺶ ﺑﯿــﺎ هــم نفسـم ﭘﯿـﺶ ﺗـﺮ

ﺗـﺎ ﺑـــﻪ ﻟﺒــﺖ ﺑــﻮﺳﻪ ﺯﻧـﻢ بیشتر

از غـم عشقت شـدم افسرده دل

کــم بــزن از طعنـه مـــرا ﻧﯿﺸﺘﺮ

بــــر در ِ قلبــــم تـــو تلنــگر زدی

ﺗﺎ که شدم واله ی ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺮ

عاقبــت از معجـــزه هایت شدم

ﺩﺭ ﭘﯽ ﺗــﻮ ﺑﯽ ﺩﻝ ﻭ ﺩﺭﻭﯾـﺶ ﺗـﺮ

ﺁﯾﻨــــﻪ ﺍﻡ ﮔﺸﺘﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻠـــﻮﻩ ﺍﺕ

ﺷــﺪ ﻏــــﺰﻟﻢ ﻗﺎﻓــــﯿﻪ ﺍﻧـﺪﯾﺶ ﺗﺮ

ﺭﻭﺩ ﺑـــــﻪ آرامـــش ِ ﺩﺭﯾــﺎ ﺭســد

ﻗﻄﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯ ﭼــﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺗﺮ

از غـــــم ِ رفتار تـــو بانـــو عسل

ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ ریش ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﯾﺶ ﺗﺮ

بشنو ز نی به شبها آوایِ ناله ها را

شاید به خاطر آری احوالِ واله ها را

از دست روزگاران دیگر ز دل نخندد

آلاله ای که دیده داغی ز لاله ها را

ای باغبان گلها بازآ که باد پاییز

با خون سرخ لاله پر کرده چاله ها را

طوفان و باد و بوران با تیغ تیز رگبار

زیر و زبرنموده ارکانِ ژاله ها را

ترسم که نامه هایم روزی شود خطر ساز

آتش بزن عزیزم کاغذ مچاله ها را

دیگرفرا رسیده مرگم چو برگ زردی

امضا بزن پس از من گاهی مقاله ها را

با خون دل ز عشقت چندین غزل سرودم

گاهی عسل به یادم پر کن پیاله ها را

ﺁﯾﺎ ﺗﻮ ﻫـﻢ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﯽ ﻟﺒﺨـﻨﺪ ﺩﯾﺪﯼ؟

هرگز ﺍﺳﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﺪ ﺩﯾﺪﯼ؟

ﺩﯾﺸﺐ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤـﺮﺍ ﺳﺮ ﺑُﺮﯾﺪﻧﺪ

ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ بیرون می زد از ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﯾﺪﯼ؟

ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺭﺍ ﻧﮕﻮﯾﻢ

ﮔﺎﻫﯽ ﺩﻫﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻮﯾﻨﺪ ﺩﯾﺪﯼ؟

ﺁﯾﺎ ﺑﺠﺰ ﮔﺮﮒ ﻭ ﺷﻐﺎﻝ ﻭ ﺟﻐﺪ ﻭ ﮐﺮﮐﺲ

ﺑﺎﺯ ﻭ ﻋﻘﺎﺑﯽ ﺭﺍ ﺳﺮِ ﺍﻟـــﻮﻧﺪ ﺩﯾﺪﯼ؟

ﺑﺮ ﺫﻫﻦ ﭘﺎﮎِ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭﺍﻥ ﯾﺎﺩ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ

ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﺭﯼ می شد ﺍﺯ ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺩﯾﺪﯼ؟

ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭِ ﺗﻠﺨﯽ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣــﺮﺍﺭﺕ

ﺯﻫــﺮ ﻫﻼﻫﻞ ﺭﺍ ﭼﻮ ﻃﻌﻢ ﻗﻨﺪ ﺩﯾﺪﯼ؟

ﻓﺮﺻﺖ نباشد ﺑﯿﺘﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ

ﺁﯾﺎ ﮔﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺴﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﯾﺪﯼ ؟

از آن ﺭﻭﺯﯼ ﮐــﻪ ﺩﺍﺩﯼ ﺩﺳﺖِ ﭘﯿﻮﻧﺪ

اسیرم کـرده ای ﺑﺎ ﭼﺸـﻢ ﻭ ﻟﺒـﺨﻨﺪ

به جـرم اینکه چشمم بـر تـو افتـاد

زدی بـر دست و پاهـای دلـــم بنــد

هنوز از عشق رویت مـانده حیران

قلـــم در دست نقــاش و هنـــرمند

برقص ای گل کـه در پهنای هستی

تـو هستی بهتـرین هــای خــداوند

چنان هستی که از عشق تو حافظ

بخــــارا را ببخــشد تا سمــــرقــند

ﭼﻮ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ حجاب از روی رخسار

ﻧﮕــــﺮﺩﺩ ﻣـﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﺗــــﻮ ﻣــﺎﻧﻨﺪ

ﻋﺴﻞ ﺑﺎﻧﻮ ﻋﺴﻞ ﮔﯿﺴﻮ ﻋﺴﻞ ﭼﺸﻢ

ﻟﺒﺖ شیرینﻟﺒﺖ بوسهﻟﺒﺖ ﻗـــﻨﺪ

ﺭﻫﺎ ﮐـــﺮﺩﻡ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫــﻮﺍﯾﺖ

ﮐـﻪ ﺑﻮﯾﺪ روسری تا خاکپایت

مـنِ بیـدل چه دانستم ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ

ﺑـﻪ ﺑﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﺩﻫـﺪ ﺯﻟـﻒ ﺭﻫــﺎﯾﺖ

همانروزی که چشمم بر تو افتاد

شــدم از بی قــــراری ﻣﺒﺘـﻼﯾـﺖ

نکــردی بی گمــان مــا را اضافه

بــه دلبنـدان گیســـوی طـلایـت

چه برق آسا به جانم آتش افکند

لــب ســــرخ و نگـاه دلـــربـایـت

روان می شد قلـم بر روی کاغـذ

ﺭﻗــﻢ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻏــــﺰل ها ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ

دلــم را بــا "نمی آیی" شکستی

عسل بانـو چــه سازم با جفایت

اگر یک شب نبینم روی ماهت

شود روزم چو چشمان سیاهت

مبادا از هوس گاهی نگاهی

بلغزد روی چشم بی گناهت

کبوتر جامه ی آبی بپوشد

نگاهش گر بیفتد بر نگاهت

من آن مستم که عمری دست و سر را

بساییدم به پای بارگاهت

گمان کردم که چون یوسف بگردد

هر آنکس شد اسیر قعر چاهت

هوای بی کسی ایدل چه سرد است

بغل بگشا که آیم در پناهت

عسل ، بیچارگی را شکوه ای نیست

هزاران چون منی شد گرد راهت

ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺁﻫﻨﮕﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﺯ ﺷﻤﺎ

ﺩﺭ ﻧﻐﻤﻪ ﻏﻮغا میکند ﺍﻧﮕﺸﺖِ ﺍﻋﺠﺎﺯ ﺷﻤﺎ

دل رابه جنبش بارها باسیم تارآورده ای

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﺮﺩﻡ‌ ﻣﻌﺘﺮﻑ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﺷﻤﺎ

وقتی سرودهمدلی‌ درنغمه‌ها سرمیدهی

میگرﺩﻡ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺑﺎﻧﮓ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﻤﺎ

درکوچه های ﺩﻟﺒﺮﯼ ﻭﺍﮐﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯﺭﻭﺳﺮﯼ

ﺗﺎ ﻭﺍﮊﻩ ﺑﺎﺭﺍﻧﻢ ﮐﻨﺪ‌‌ ﺯﻟﻒِ ﻏﺰل سازِ ﺷﻤﺎ

درسایه سارِ لاله ها آسودگی سر میدهد

کبکِ دری با قهقهه در کوهِ تارازِ شما

از‌ نم‌ نم باغ تنت هر دم معطر می شدم

روزی که میکردم گذر ازشهر شیراز شما

آبی که گرددآسمان من هم ﮐﺒﻮﺗﺮ‌‌میشوم

ﺗﺎ ﺑﯿﮑﺮﺍﻧﻢ ﻣﯽ ﺑَﺮﺩ ﭼﺸﻢ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﺯ ﺷﻤﺎ

از راه عشوه با دلم بازی نکن بانو عسل

ترسم کند آتش به پا ﺁﻩ ﻣﻦ ﻭ ﻧﺎﺯ ﺷﻤﺎ

به ژرفای همان برفی که بر الوند میخواهم

تو را زاینـده رودی پُرتر از اروند میخواهم

تو فروردین ترین رخ داده یِ فصل بهارانی

شقایق های باغت را پر از لبخند میخواهم

بتاب از برج‌ آزادی به مأوایِ سیاهی ها

گرفتارانِ در شب را رها از بند میخواهم

قسم بر بغضِ در تارم گره بگشاید از کارم

همان یک تارِ زلفت راکه باسوگندمیخواهم

به سانِ قوری چینی تَرک افتاده در جسمم

چنان پاشیده ام از هم که چینی بندمیخواهم

درون بـاغ رویـاها بــه یـادت زندگی کـردم

چه می‌دانی بهارِ خاطرت راچند میخواهم

عسل‌بانو تو آن‌شیرین‌ترین شعرِدل انگیزی

که من از شهدلبهایت نبات و قند میخواهم

در خانه‌ ی چشمم رخ نیکوی توپیداست

هر جا نگرم جلوه ﺍﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﯼﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ

با آن کـــه ستـودم هنــــر فـــرشچیان را

درنسخه ی خطی خـم ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺗﻮﭘﯿﺪﺍﺳﺖ

وقتی بکشی شانــه بــه ابــــریشم زلفـت

در پشت کمـر شُرشُر ِگیسوی تو پیداست

راهی‌ که شود روسری ات بـر سر دوشت

ﺍمـــواج شکن در ﺷﮑﻦ ﻣـﻮﯼ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ

در سوز تب آلــوده ی نی از غــم و غصه

حــالات پــر از بغض ثناگوی تو پیداست

دانــم کــه نــداری خبــــر از درد درونـم

بی برگی ام از رنگ النگوی تــو پیداست

بانـو عسلم رایحـــه پـــر کــرده فضــا را

آغــاز بهـــار از تـن خوشبوی تو پیداست