از کنار من برفت اما صدایش جا بماند

بر دلم از دوریش انبوهی از غمها بماند

با وداعش زندگی را بر سرم پیچید و رفت

روزگارم شد تباه و آهِ سرتا پا بماند

روزها از بیدلی دلخون شدم در انتظار

عاقبت روزم به مانندِ شب یلدا بماند

آرزوهای بزرگم کی بگردد مستجاب؟

دست هایم نیمه شب ها تا سحر بالا بماند

سالها رفت و ز عشقش در کنار پنجره

همچنان در دست گلدان غنچه ای زیبا بماند

دیگر از کلکش ندیدم پی نوشتی بر غزل

بی وجود او به دفتر شعر ناخوانا بماند

تیره گون شد آسمانم در نبودت ای عسل

زندگی دیگر ندارد هر دلی تنها بماند

تو بیا نیمه شبی در بر ما هم شهری

تا معطر شوم از لطف شما هم شهری

گر نیایی لحظاتی تو به ویرانه ی من

من به دیدار تو آیم به خدا هم شهری

از افق جلوه بفرما به دو چشم تر من

تا بگیرم ز نگاه تو شفا هم شهری

روز نابودی و ویران شدن و مرگ من است

آن زمانی که شوم از تو جدا هم شهری

منم آن گمشده ی ساکن دشت برهوت

وآن لبان تو شده آب بقا هم شهری

به گمانم که عسل بوی خدا را شنود

آن که بوید به شبی زلف تو را هم شهری

امـــروز تـویی ساقی ﻣﯿﺨـﺎﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

مستم بکنی ﺑـﺎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧـﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

از جلـوه ی مهتاب ِ رخ و بـرق نگاهت

روشن بشود منـزل ﻭ ﮐـﺎﺷﺎﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧـﻪ

ﺑﺎ خال لب و زلف خم و گونه ی چالت

ره می زنی از عارف و فــرزﺍﻧﻪ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ

از روی لبت ریـزد و پیوستـه بـــریــزد

هنگــام تبسم درّ و دردانـــه مگــــر نه

لرزانده ای از فاصله هــا ارگ دلـــم را

ﭼﻮﻥ ﺯﻟـﺰﻟﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻭﯾــﺮﺍﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

مـرغ سحــر از نازکی طبع تـــو گــوید

وقتی کــه کند نغمه ی مستانه مگـر نه

بانــو عسلم دائمــاً از شعلــه ی رویـت

ﺁﺗﺶ ﺑـــﺰﻧﯽ ﺑﺮ ﭘـﺮ ﭘــــﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﮕــــﺮ ﻧﻪ

یکی بی کینه از من دل گرفته

که در ژرفای جان منزل گرفته

نمی دانم که دیگر کی رسد دست

بر آن زلفش که بوی هِل گرفته

خداوندا ببینم نیمه ی شب

که دنیا را مه کامل گرفته

مکن گاهی نگاهی در نگاهش

که هوش از غافل و عاقل گرفته

نگون سازد به آنی صخره ها را

چنان موجی که در ساحل گرفته

خیالش می کشد بر روی دارم

مگر در کوچه ها قاتل گرفته؟

اگر بینی که زار و ناتوانم

دو پایم را به سختی گِل گرفته

زند طعنه عسل بر روزگارم

چرا بر من چنین مشکل گرفته

ﺭﺍﻩ ﻣـﺎ ﺭﻭ ﺑـﻪ ﺳـﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

ﻗﺼﺪ ﻣﺎ ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

مـوج ِ طوفان بـلا از نفس ِ هُـرم کـویر

سمت ما ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

ابـر و بـاد و شـررِ صاعقـه پیچیده بهم

آسمان در تب و تاب است بیا برگردیم

ﮐﻔﺸﻬﺎ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻭ ﻫﻮﺍ غرق ِﻏﺒﺎﺭ

ره ِ نا رفتـه ﺧـﺮﺍب است ﺑﯿﺎ ﺑــﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

کسی از شهر پر از جهل‌وتحجرنگذشت

وعده ی ﺩﺍﺭ ﻭ ﻃﻨﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

آنکه از بی‌خردی دشمن‌اندیشه‌ی ماست

شیخِ ناخوانده کتاب است بیا برگردیم

از بداقبالی ما دهکده غارت شده است

قاضی محکمه ﺧﻮﺍﺏﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

پیش روی من و فردایِ تو بانو عسلم

تلخی و رنج وعذاب ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

پیمـانه شکست آخــر از آهنـگ صــدایت

ای دوست کجایی کــه دلم کـرده هوایت

بیـرون ندهـم شکـوه ای از بغـض گلـو را

تـــرسم شکند شیشه ی بر پنجــره هایت

از بهر خــدا پا بنـــه در کـــوچه ی جـانم

می میرم اگــر کـــم بشود مهــر و وفایت

ﭼﻨﮕـــﻢ ﺷــﻮﺩ ﺁﺷﻔﺘـﻪ ﺳــﻪ ﺗﺎﺭﻡ ﺑﻨـــﻮﺍﺯﺩ

ﻭﻗﺘﯽ کـه بخـوانم ﻏــــﺰﻟﯽ ﺗـﺎﺯﻩ ﺑــﺮﺍﯾﺖ

از عشق تــــو ﺑﯽ ﺗﺎﺑــــــﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻧـــﺪﺍﺭﻡ

بازآ کــه بیــاویــزم از آن ﺯﻟــﻒ ﺭﻫـــﺎﯾﺖ

ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻗــــﺪﺭ ﻧﺪﺍﻧﯽ

باﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯾﺖ

ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ رد شـوی از روی غزل ها

ﺑــﺮﺧﯿﺰﻡ ﻭ آسان بکنم ﺟـــﺎﻥ ﺑﻪ ﻓـﺪﺍﯾﺖ

حرف ها دارم و از حرف شما می ترسم

من ز فحوای کلامت به خدا می ترسم

لحظه ها گشته فنا در جهت عقربه ها

روزها از گذر ثانیه ها می ترسم

آن قدَر دلهره دارم ز فراسوی سکوت

که چو پروانه ز پژواک صدا می ترسم

گفته بودم که تو تنها نروی سوی خزر

چون ز امواج خروشان و شنا می ترسم

بوسه گیرد ز لبان تو سرِ کوچه نسیم

میل رفتن مکن ای گل ز صبا می ترسم

ای عسل نیمه شبی چاره ی دردم بنما

که من از دکتر و درمان و دوا می ترسم

قبـل ﺍﺯ ﺁﻧﯽ ﮐـﻪ نشینم نفسی ﺩﺭ ﺑـﺮﺷﺎﻥ

گل خوش منظره چیدﻡ ﭼﻮﮔﻞﻣﻨﻈﺮﺷﺎﻥ

ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐـﻪ مـنِ مستِ پـریشان ﺷﺪﻩ ﺍﻡ

ﻋﺎﺷﻖِ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﺯﻟﻒ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻨﺒﺮﺷﺎﻥ

مانده ام تا کـه مگر ﭘﻨﺠـﺮﻩ ای وا بشود

ﮐـﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﻦ ﻣـﻪ ﭘﯿﮑﺮﺷﺎﻥ

ﺣﺮﻑ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺭﺍﻫــﻢ ﻧﺪهد

ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ یک شبه ﺩﺭﻣﺤﻀﺮﺷﺎﻥ

آنقـدَر زُل بــه لب و چشـم زلالـش بـزنم

ﺗﺎ ﮐـﻪ ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻏﺮﺷﺎﻥ

ﮔﻠﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﮔﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ

ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﺷﺎﻥ

ﺗﺮﺳﻢ ﺁﺧـﺮ ﻫﻤـﻪ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻫﻮﺍیی ﺑﮑﻨﺪ

ﺯﻟـﻒ بانـو ﻋﺴﻞ ﻭ ﺭﻭﺳـﺮﯼ ﺑــﺮ ﺳـﺮﺷﺎﻥ

گیرم که شکر ﻋﺎﻣﻞ بیماریِ ﻗﻨﺪ ﺍﺳﺖ

بر رویلبت‌ قیمت یک ﺑﻮﺳﻪ به ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺖ

رخسار پر از حُسن ﺗﻮ ﺍﯼ دختر ﺯﯾﺒﺎ

ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺗﺮ ﺍﺯ شاخه ی گل های ﻫﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﭼﯿﻨﻢ

گل های‌ تنت ﺳﻬﻢ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ای حور بهشتی فقط از سیب تو گویم

از بس هوس آلوده و مردانه پسند است

دستم به دعا تا ﺗﻨـﺖ ﺁﺳﯿﺐ ﻧﺒﯿﻨﺪ

ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ بگردد تنش و ﻫﺮﭼﻪ گزﻧﺪ ﺍﺳﺖ

شیرازه یِ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﺭﻩ مگرﺩﺍﻥ

عمریست ﮐﻪﺭﯾﺴﻤﺎﻥ ﺩﻟﻢ ﭘﯿﺶﺗﻮﺑﻨﺪﺍست

ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻄﺮ ﻋﺸﻖ‌ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﺍﻡ

ﺩﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻏـﺰﺍﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ

بانو عسلـم در پسِ شب ها ﻧﺸﻨﯿﺪﯼ

ﻓﺮﯾﺎﺩ من و شکوه ی نی را ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍست