بیرون زده ای بی خبر ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺠﺎیی

ساکت نشود مـــرغِ دلـم تا تـو ﻧﯿــﺎیی

فـالی زدم از دفتــر منظومه ی حافظ

گفتا به همین زودی زود از سفــر آیی

آخر چه شود عشوه کنان ای مه تابان

در خلــوت ما ثانیـــه ای رخ بگشایی

با آن که عزیزم سر سودای تو دارم

با نــاز و ادا ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺁﻫﻨــﮓ ِ ﺟـﺪﺍیی

وقتی بــزنم زل بــه تــن بـرگ شقایق

یعنی کــه تـو نقاشیِ جـذاب ِ خـدایی

وا کن سر شب دکمه ای از پیرهنت را

کز عطر تنت خوش برسد تازه هوایی

از عشق تـو بانو‌ عسلم‌ چشم و خیالم

هرگز نرود در پی ِ هـر ﺑﯽ ﺳﺮ و پایی

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮِ ﺩﻟﻢ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ

نالـه ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﺨﺖ ِ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍست

ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺣـﺮﻓﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺗﻤﺎﻡ

گفتمانها همچنان ﺩﺭﺳﻄﺢ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ

در میـان ِ بـاد و بـاران زیــر چتـر ِ همـدلی

گل شنفتن از لـب عشق خیـالی بهتر است

ﺩﺭ ﻧﻈـﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﮐــﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﯿـﺰﻩ ﺗﺴﻠﯿﻤﺖ ﺷﻮﻡ

ﭼﻮﻥ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺍﺯﺷﮑﺴﺖ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ

هم چنان از شرشر زلف تـو می آید نسیم

نـم نـم ﺁﺏ ﻭ ﻫـﻮﺍﯼ آن ﺣـﻮﺍﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ

ﭼﻮﻥ ﭘﺮﺳﺘﻮﯼ ﻣﻬـﺎﺟﺮ ﭘـﺮ گشایم سوی تو

ﺯﻧـﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻬـﺎﯼ ﺷﻤـﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘـﺮ ﺍﺳﺖ

ﺑﯿــﻦ ﮔﻠﻬــﺎﯼ ﺳﻔﯿــﺪ ﻭ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺯﺭﺩ ﻭ ﺑﻨـﻔﺶ

ﮔﻔﺘﻪ ﺑـــﻮﺩﯼ ﺭﻧﮕﻬـﺎﯼ ﭘــﺮﺗﻘـﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ

ﺭﺩّ ﻧﺸﻮ ﺍﯼ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺍﺯ ﮐـﻮﭼـﻪ ﯼ ﻧﺎﻣــﺮﺩﻣﺎﻥ

ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ

ﻗﺼﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﻭﺗﻮ ﺍﯼ ﻋﺴﻞ بانو هنوز

ﺑــﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﭽــﻪ ﻫـــﺎﯼ ﻻﺍﺑـﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘـــﺮ ﺍﺳﺖ

ناگهان ﺑﺎ نغمه یِ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭِی ﺳﺒﺰِﺳﺒﺰ

شد نمایان در مسیر انتظاری سبزسبز

با وداع سرد اسفند از یخاب کوچه ها

بوی فروردین بیامد از دیاری سبزسبز

نغمه ریزند از سرِ شادی قناری های ناز

تا دهند آن ها نوید از ﺭﻭﺯﮔﺎﺭی ﺳﺒﺰِ ﺳﺒﺰ

پشت پرچین کاکلی برنامه ریزدتا مگر

روز شیدایی برقصد با نگاری سبزسبز

با سپاه جاودان آیدکه نوروزی کند

رنگ و بوی شهرها را شهریاری سبزِسبز

گوش جان را باترنم ها نوازش می‌ دهد

بانگ بلدرچين کنار کشتزاری سبزسبز

در میان دشتی از آلاله ها بانو عسل

دلربایی می کند از بی قراری سبزسبز

خالی از هر گونه رؤیایم خیالم را بده

بی پر و بالم فقط پرهای بالم را بده

در میان اضطراب و موج های پر تنش

لحظه های پر سکوت و گنگ و لالم را بده

من تو را در شعرهایم ناز و زیبا ساختم

جلوه هایم را نمی خواهی جمالم را بده

محتمل هست اینکه روزی رو به روی هم شویم

همدلی کن تا به فردا احتمالم را بده

تا به کی باید بمانم پشت پرچین منتظر

گر نمی خواهی بمانم سیب کالم را بده

من که دائم می زنم در بین پرسش دست و پا

پاسخم را گر نمی دانی سؤالم را بده

جویبار جاری شعر و غزل را بسته ای

سرزمین چشمه ی شعر زلالم را بده

بیت آخر ای عسل هم در عمل مخصوص توست

دفترم را تا نبستی حس و حالم را بده

ﺑﻪ ﺗﻨــﺪﯼ ﮔﻔﺘﻤﺶ ﺍﯼ ﻣـــﺮﺩ ﺳﺎﺩﻩ

ﭼـــﺮﺍ ﺑﺎ ﺟـــﺎﻥ ﮐــﺮﯼ ﺭﻓﺘﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ

ﺑﻪ ﻣــﻦ ﮔﻔﺘﺎ ﻣﮕـﺮ ﮐﺎﺭ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺳﺖ

ﺍﻧــــﺮﮊﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﯾﮏ ﺟــــﺎﻡ ﺑﺎﺩﻩ

ﺍﮔــﺮ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﺷﺘﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺷﺪ

ﺍﺯ ﺍﺧـــﻼﻕ ﺧـــﻮﺷﻢ ﺷﺪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ

یقین ﺩﺍﺭﻡ ﮐــــــﻪ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺟـــﻠﯿﻠﯽ

ﻧــﺪﺍﺭﺩ ﻣﺜﻞ ﻣـــﻦ ﻋــــﺰﻡ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ

ﺑـــﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺣـــﻖ ﮔــــﺮﺩﺩ ﻣﺴﻠﻢ

ﺯﺩﻡ ﯾﮏ ﺗﺒﺼــﺮﻩ ﺩﺭ ﺫﯾــﻞ ﻣـــﺎﺩﻩ

تمــام شـــرط ﻣــﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺑﻌـــﺪﯼ

ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺟﺎﺩﻩ

ﺍﮔــﺮ "ﭼﺸﻢ ﻧﻈــﺮ" ﺑﺮ ﻣـــﻦ ﺑﺒﻨﺪﯼ

ﺑـﻪ ﺧــﺎﺭﺝ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺑﺎ ﺧــــﺎﻧﻮﺍﺩﻩ

دل به جان آمد و جـانانه به رقص آمده بود

بی خبر از مـنِ بی خــانه به رقص آمده بود

دیدم از پنجره ی خانه کـــــه دائم رخ شمع

ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

زیــــر باران تـــرنم بــــه هــــوای رخ عشق

ﺁﺷﻨﺎ ﺩﺭ ﺑـــــﺮِ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗــﺺ ﺁﻣـــــﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﻓـــﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻟﺤـﻈﻪ ﯼ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻥ ﺷﻌﺮ ﻭ ﻏﺰﻝ

ﻗﻠﻤﻢ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻇـــﺮﯾﻔﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺭﻗـــﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

بـه طرفــــداری بـــر پا شدن جشـــن شراب

ﺳﺎﻗﯽ ﺍﺯ ﮔـــﺮﺩﺵ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﻗﻠﺒﻢ آهسته نمی زد ﺳﺮ ﺧــــﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻔﺲ

ﺑﻪ ﮔﻤـــﺎﻧﻢ ﺩﻝ ِ ﺩﯾــﻮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗـﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

دیشب ﺍﺯ ﺩﻟﺒـــﺮﯼ ﻭ چرخش چشمان ﻋﺴﻞ

بی دلی ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗـﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﮔﻔﺘﻢ فدﺍﯼ ﭼﺸﻤﺖ قَدری ﺭﻃﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘﺎ ﻣﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دلبری ﮐﻦ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻟﻪ ﺑﻮﺳﻪ

ﮔﻔﺘﺎ که بی حیایی ﺷﺮﻡ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻧﺪﺍﺭﯼ

گفتم به یک اشاره کام از لبت بگیرم

ﮔﻔﺘﺎ که شک ندارم ﺍﺻﻞ ﻭ نَسب نداری

ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﻮ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎنی

ﮔﻔﺘﺎ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﮔﺎﻫﯽ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘﻢ که‌پشت پَرچین ﺍﻣﺸﺐﺗﻮﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ

ﮔﻔﺘـﺎ ﻣﮕﺮ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﮔﺸﺖِ ﺷﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

گفتم شراب ناب از لعل لبت ستانم

گفتاکه جرعه‌ای می از منطلب نداری

ﮔﻔﺘﻢ که‌ دین و دل را بانو عسل ﺭﺑﻮﺩﯼ

ﮔﻔﺘﺎ‌که نبضجان ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺏ ﻭﺗﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

دلم تنگ است وچشمم رو به دریاست

غـــروب ِ غـــم هنــوز از دور پیـداست

چــه آسان می نــوردد صخـــره هــا را

همان مـوجی کـه از عشق تو بـرپاست

هنـــــوز آیــد خبـــر از ســوی صحـــرا

کـــه مجنـــون در بــــدر دنبال لیلاست

بـــزن حــرفی بــرای مـــن کــه این جا

سکــــوت لحظـــه هـا پـایـان دنیـاست

بـــه میخــــک هـای نازک دل بگـــویید

کـــه در گلــــــدان ِ گل ارکیده تنهاست

تــو می گفتی کــه خــــورشید طلایی

طلـــوعی بـــر نگاه شعـــر ِ فـــرداست

عسل بــانو بـکش حس را بــه زنجــیر

که این جـــا وادی ِ حبس نفس هاست

منّت کشم از دوست و بر ما نگذارد

در کلبه ی ما نیمه شبی پا نگذارد

در خیل خیالاتم و شب از غم عشقش

خوابی به دو چشم آید و رویا نگذارد

یا رب گذر ثانیه ها در دلش افتد

تا وعده ی امروز به فردا نگذارد

زندانی این شهرم و افتاده ام از درد

در پای حصاری که تماشا نگذارد

وقتی که صبا بوسه زند دامن گل را

رختی به تن غنچه ی زیبا نگذارد

ترسم که خزان آید و از دفتر شعرم

برگی ز غزل های مرا جا نگذارد

شرمنده شوم خواهش دل را بکنم فاش

صد سینه سخن دارم و لبها نگذارد

بنهاده خدا در دل من مهر ِعسل را

شوری ست که در هر دل ِ شیدا نگذارد