دامنت پُرچین ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ

نخ به نخ رنگین ﺷﺪﻩ ﺍﯾـﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ

آن ‌ که ‌ امیدی نداشت از الفتت

اندکی خوش بین شده این روزها

آن قَدر خوبی که حس بودنت

منشاء تسکین شده این روزها

از نسیم نم نم ِ باغ تنت

کوچه عطرآگین شده این روزها

همچنان‌از لطف‌ باران‌چشمِ دشت

محو ِ فروردین شده این روزها

در نبودت ﻗﻬﻮﻩ ﺑﺎ ﻏﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯾﻢ

ﺳﻬﻢ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ

خوشه یِ شعر و غزل بانو عسل

ﭼﻮﻥ ﻟﺒﺖ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ

ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ ﺑﻮﺩ

ﺩﺭ ﮐـﻮﭼﻪ ﯼ ﻣـﺎ مِـثل ﻏــﺰﺍﻟﯽ ﮔـﺬﺭﺕ ﺑﻮﺩ

ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺍﻓﮑﻨﺪﯼ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺭﻭﯾﺖ

خاکستر ﭘــﺮﭘــﺮ ﺷﺪﻩ ها ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑــﺮﺕ ﺑﻮد

هر چند که دور از نظر وکـوی تو بودم

از حـال مـنِ بی سـر و سامان ﺧﺒﺮﺕ ﺑﻮﺩ

ﮔـﺮ ﺷﮑـﻮﻩ ﻧﮑــﺮﺩﻡ ﺷﺒﯽ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺗﺎﺭﯼ

ﺭﻭﺷﻨﮕـــــﺮ ﺷﺒــﻬﺎﯼ ﺩﺭﺍﺯﻡ ﻗــــﻤﺮﺕ ﺑــﻮﺩ

آلــوچه ی خنــدان تـــو را دیـدم و گفتم

ای کــاش لبـم روی لــب پُـر ﺷﮑــﺮﺕ ﺑﻮﺩ

ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮﯼ ﭼـﺎﺩﺭﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺍﺑـــﺮﯾﺸﻢ ﺧﺎﻟــﺺ ﺑﻐــﻠﯽ ﺗـﺎ ﮐــــﻤﺮﺕ ﺑﻮﺩ

ﺟـــﺎﺭﯼ ﺷﺪﯼ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﭘـــﺮ ﺁﺏ ﺯﻻﻟﯽ

ﺍﺯ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺣـﻮﺽِ ﺑـﺪﯼ ﻫﺎ ﺣـﺬﺭﺕ ﺑﻮﺩ

ﭘﺮ ﮐـــــﺮﺩ ﺳﮑــﻮﺗﯽ ﻫﻤـــﻪ ﯼ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫـﺎ ﺭﺍ

بانـو عسلم ﻭﻗــﺖ ﺩﻋـــــﺎﯼ ﺳﺤـﺮﺕ ﺑﻮﺩ

به زیرِ آسمانِ غم لبی خندان نخواهد شد

گلی زیبا درین گلشن دگر رقصان نخواهد شد

ز ظلم بر شقایقها دمادم لاله می روید

ولی خون سیاوش را کسی گریان نخواهد شد

هزاران سرنگون گشته ز ترس جغد بد یمنی

خوش الحانی دگره باره به این بستان نخواهد شد

حضور ساقی مجلس بود لازم به میخانه

ز می خوردن به هر محفل کسی انسان نخواهد شد

مرا شوقی به دل باشد که در کس آن نمی بینم

بر آن عهدی که بر بستم سر از پیمان نخواهد شد

ز داغ روی پیشانی به ما گوید مسلمانم

ولی زهد و ریاکاری به کس پنهان نخواهد شد

دعا و اشک بارانم بگیرد آخرش دامن

تعجب میکنم گاهی چرا طوفان نخواهد شد

ازین ظلمی که می بارد دلی سالم نمی ماند

جهنم را به سر بردن چو این زندان نخواهد شد

به قرانی که می خوانی نگویم مدح ظالم را

غزلها مایه ی وصف ستمکاران نخواهدشد

ﺳﺎﻟﻬــﺎ ﺭﻓـﺖ ﻭ ﻫﻨـﻮﺯ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣـﻦ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯼ

ﮐﯽ ﻣﯿﺎیی ﮐـﻪ ﻣـﺮﺍ ﺑﺎ ﺧـﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠـﺎ ﺑﺒﺮﯼ

فــارغ از فاصله ها ﺑـﻮﯼ ﺗـﻮ ﺭﺍ می شنوم

روزهـا مِثلِ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻫﻤـﻪ ﺟـــﺎ ﻣﯽ ﮔــﺬﺭﯼ

چــه شود نیمه شبی لب بگــذارم بـه لبت

بی گمان دادنِ یک بـــوسه نـدارد ضــرری

باید از درد دلـــم بر سر و بــر سینه زنــم

تا ﻋﯿﺎﺩﺕ ﮐﻨﯽ ﺍﺯ ﻭﺍﻟـــﻪ ﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺟﮕـﺮﯼ

آﻥ ﻗَﺪﺭ ﻣﺤﮑﻢ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻪ به هنگام ﺩﻋﺎ

ﻧﺎﻟــﻪ ﻫــﺎﯾﻢ ﻧﮑـﻨﺪ ﺑـــﺮ ﺩﻝ ﺳﻨﮕــﺖ ﺍﺛــﺮﯼ

شعـر پرشکوه ی مـن را بــه نگاهی ﺑﻨﻮﺍﺯ

ﺗﺎ ﺑــﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ ﻏــــﺰﻝ ﺗـﺎﺯﻩ ﺗــﺮﯼ

ﮔﻔﺘﻪ ﺑــﻮﺩﯼ ﮐـــﻪ ﻋﻼﺟﻢ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ ﺑـﻪ ﻧﮕﺎﻩ

ﺩﺭﺩ ﻫـﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﮐﺠـــﺎ ﻣﯽ ﻧﮕــﺮﯼ

دلــم از غصه بــه تنگ‌ آمــده بانـو عسلم

ﻣﮕـــﺮ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﻨﻤﺎیی ﻧﻈـﺮی

هر روز دلم زیر غم تازه تری بود

من در پی دل بودم و او با دگری بود

شاید ز من بیدل و افسرده گذشته

آن شور جوانی که سراسر شرری بود

صحبت نه فقط بر سر یک عشق محال است

هر جا ز پی اش سر زده ام بسته دری بود

آن گوهر دردانه که دلبسته ی اویم

گاهی به من از گوشه ی چشمش نظری بود

بر طالع بختم بنویس، بلبل خسته

بالی به قفس می زد اگر بال و پری بود

هر صفحه ی شعری که برایش بنوشتم

دلشادیم ازقاصدک نامه بری بود

از هجر عسل تا به ابد زار و غمینم

ای کاش ز درد دلم او را خبری بود

شد بی هنری صاحب ﻓﻦ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ

ﻗﻔﻠﯽ‌ ﺯﺩﻩ‌ ﺑﺮ ‌ ﺭﻭﯼ ﺩﻫﻦ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩی

ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺑﻘﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﻮﭺ ﭘﺮﺳﺘﻮ

پُر ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺯﺍﻍ ﻭ ﺯﻏﻦ ﻫﺎﯼ ﺯیاﺩﯼ

داروغه اگر پا ننهد روی گلویم

ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ زبان ﺣﺮﻑ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ

فریاد که‌ در خطبه یِ تفسیر عدالت

شد ‌ باعث رنجیدنِ زن های زیادی

در‌ راه حقیقت شده اندیشه گرفتار

در ‌ چنگِ خرافات و سُنن های زیادی

ای شاعر بهمن زده بس کن که مشامم

آزرده شد از بویِ لجن های زیادی

آنکس ﮐﻪ ﺷﻮﺩ ﻧﺎﺷﺮ ﻭ ﺳﺮ منشأ ﺗﺮﺩﯾﺪ

ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﮏ ﻭ ﻇﻦ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ

بانو عسلم فصل خزان باشد و خون ها

بیرون زده‌ از پاره کفن های زیادی

چلچراغ پُـر فـروغم ﺩلـربا خـواهم تو را

شعلـه ای در معبد ِآیینه ها خواهم تو را

ساز احساسم فرو افتاده در اعماقِ شب

آشنا باصخره های بی صدا خواهم تو را

دامن سجاده را تر می کند سیلاب اشک

میکنم وقتی دعا ازغم رها خواهم تو را

در دعایم بر ندارم اندکی دست از طلب

درمیان گریه هاحاجت روا خواهم تو را

کشتی بی بادبانم گشته ازساحل به دور

در تلاطم هـای دریا ناخدا خواهـم تو را

آرزوی دیدنت را می برم با خود به گور

گرچه فردایِ قیامت ازخدا خواهم تو را

بی تویی بانو عسل بی خانمانم می کند

در مسیـر ِ زندگانی رهنما خـواهم تو را

ﭘﯿـﺶ ﺑﯿــﺎ هــم نفسـم ﭘﯿـﺶ ﺗـﺮ

ﺗـﺎ ﺑـــﻪ ﻟﺒــﺖ ﺑــﻮﺳﻪ ﺯﻧـﻢ بیشتر

از غـم عشقت شـدم افسرده دل

کــم بــزن از طعنـه مـــرا ﻧﯿﺸﺘﺮ

بــــر در ِ قلبــــم تـــو تلنــگر زدی

ﺗﺎ که شدم واله ی ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺮ

عاقبــت از معجـــزه هایت شدم

ﺩﺭ ﭘﯽ ﺗــﻮ ﺑﯽ ﺩﻝ ﻭ ﺩﺭﻭﯾـﺶ ﺗـﺮ

ﺁﯾﻨــــﻪ ﺍﻡ ﮔﺸﺘﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻠـــﻮﻩ ﺍﺕ

ﺷــﺪ ﻏــــﺰﻟﻢ ﻗﺎﻓــــﯿﻪ ﺍﻧـﺪﯾﺶ ﺗﺮ

ﺭﻭﺩ ﺑـــــﻪ آرامـــش ِ ﺩﺭﯾــﺎ ﺭســد

ﻗﻄﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯ ﭼــﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺗﺮ

از غـــــم ِ رفتار تـــو بانـــو عسل

ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ ریش ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﯾﺶ ﺗﺮ

بشنو ز نی به شبها آوایِ ناله ها را

شاید به خاطر آری احوالِ واله ها را

از دست روزگاران دیگر ز دل نخندد

آلاله ای که دیده داغی ز لاله ها را

ای باغبان گلها بازآ که باد پاییز

با خون سرخ لاله پر کرده چاله ها را

طوفان و باد و بوران با تیغ تیز رگبار

زیر و زبرنموده ارکانِ ژاله ها را

ترسم که نامه هایم روزی شود خطر ساز

آتش بزن عزیزم کاغذ مچاله ها را

دیگرفرا رسیده مرگم چو برگ زردی

امضا بزن پس از من گاهی مقاله ها را

با خون دل ز عشقت چندین غزل سرودم

گاهی عسل به یادم پر کن پیاله ها را