به همان گونه که با اهل محل خواهم ساخت

با لبت بوسه ای از جنس غزل خواهم ساخت

هر کجا بینم اگرغنچه گلی شبه تو را

غزل تازه تری روی بدل خواهم ساخت

چشم شب را بدرانم ز پی دیدن تو

دیده را تا به سحر وصل زحل خواهم ساخت

تن خود را بسپارم چو به دستان طبیب

بی غم ضایعه در زیر عمل خواهم ساخت

منزلم سست و خراب آمده از زلزله ها

من آواره مکان زیر گسل خواهم ساخت

هر زمانی که بگیرم به بغل عکس تو را

با لبان شکرین توعسل خواهم ساخت

ﻣِﺜﻞ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﺍﺯﻣﻠﻞ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺁﺭﺯﻭﻫــﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺑﻐـــﻞ جــا ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﮐﻮچه ﻫﺎﯼ ﮐـــﻮﺩﮐﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ

ﺷﯿﻄﻨﺘﻬﺎﯼ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ

بین وهم و دلهـــره ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺳﺮﻣﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺭﺩ ﭘﺎﯾﯽ ﺭﺍ که عمریاز ﺍﺟﻞ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﯼ ﺻﺒﺎ ﻣﮕﺬﺭ ﺷﺒﯽ ﺍﺯﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺍﻡ

ﺍﺯﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎﺩﺭﻫﻮﺍﯾﺶ ﺻﺪﻏﺰﻝﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ

بس کـه ﻋﻤﺮﯼ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻣﻮﺝ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ

ﺑﺎﺩﺑﺎﻧﯽ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﺩﮐﻞ ﺟــﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ

عــرصه ی اندیشه باحکم تحجر بسته شد

سالها درشهرما ﺍﺻﻞ ﺍﺯ ﺑﺪﻝ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ

دوره ی آداب و رسم ِخوب ِایرانی گذشت

یادِ آیینی که درضرب المَثل جامانده است

ﻣﻦ ﮐـﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﻏﺰﻝ ﻃﺒﻌﯽ ﺷﮑﺮﮔﻮﻥ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ

ﻃﻌﻢ ﺷﯿﺮین ازلب بانو ﻋﺴﻞ جامانده است

همواره اگر در بر من ساغر و می بود

این راه نپیموده شبی یکسره طی بود

روزی که درختم بشکست از در سازش

بر روی تنم آتشی از سوزش دی بود

بر کش ز گلویت غم دل را که به شیون

در سوگ سیاوش همه شب ناله ی نی بود

یادی مکن از زاهد سالوس ستمگر

کاین بار مذلت همه از جانب وی بود

ایمن نبود کاخ شه از باد حوادث

وآن تاج زمرد که ضمانش سر کی بود

گفتم به صبا نافه ی خوش را ز که داری

گفتا که گلی در ره ما غرقه ی خوی بود

در خلوت صوفی سحر از جلوه ی ساقی

بر جام تجلی ز ازل جرعه ی می بود

از روز ازل گفتم و گویم که در این راز

اکسیر غم عشق عسل در رگ و پی بود

آرزوئی که به دل ماند و مَنش می دیدم

میوه ای بود که در باغ تَنش می دیدم

مه مهتاب تنی بود که در تور لطیف

طرحی از طرفه ی در پیرهنش می دیدم

پشت پرچین خیال آن طرف خاطره ها

دو سبد سیب لطیف از بدنش می دیدم

آن زمانی که ز دل زل زده بودم به افق

جلوه ای از رخ پرتو فکنش می دیدم

تو شکوفا ز رخ و ظاهر او بودی و من

موجی از زلف شکن در شکنش می دیدم

به سراپای وجودش ذره ای عیب نبود

صنمی بود و چو سرو چمنش می دیدم

آنقدر چشم و لبش ناز و فریبا شده بود

که تو گویی چو دّری در عدنش می دیدم

شاید آن جلوه عسل بود که آن سوی حصار

چو گلی غنچه لب وخوش دهنش می دیدم

از تاب و تبِ دانه‌ یِ یاقوت دل انگیز

شد خنده یِ شیرین لبت انارِ پاییز

در هم‌ بشِکن‌ هیمنه یِ خانِ مغول را

با عشوه گری ره بزن از لشکرِ ﭼﻨﮕﯿﺰ

وقتی که گذر میکنی از جلگه‌ی شیراز

در باغِ ارم ﻧﻐﻤﻪ ﮐﻨﺪ‌ ﻣﺮﻍِ ﺳﺤﺮ ﺧﯿﺰ

ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﮑﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﺗﺎ ‌ ﺧﺎﻧﻪ ‌ ﺧﺮﺍﺑﻢ‌ ﻧﮑﻨﺪ ﺳﺮﺩﯼِ ﭘﺎییز

روزی که نگاهم به‌ تن آینه افتاد

ﺍﺯ تابشِ رویِ تو ﺷﺪ‌ﻡ ﺫﺭﻩ ﯼِ ﻧﺎﭼﯿﺰ

پرپر بزن ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ‌ دل ﺍﺯ ﻗﻮﻧﯿﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﺦ

تا ﺷﻤﺲ ‌من آﯾﺪ مگر ﺍﺯ ﺧﻄﻪ ﯼِ ﺗﺒﺮﯾﺰ

بانو عسلم شانه‌ بزن بر خم زلفت

ﺗﺎ ﺟﺎﻥِ جهان ﭘﺮ‌‌ ﺷﻮﺩ از بوی ﺩﻻﻭﯾﺰ

در کلبهی تنهایی ام آرام ِ جانم آرزوست

آن سوگلِ شیرین لبِ ابرو کمانم آرزوست

باغِ بهشتِ روی او از جنس گلهای تر است

گلبوسه های گونه‌گون ﺍﺯدلستانم ﺁﺭﺯﻭﺳﺖ

در گیر و دارِ عاشقی از خود ندارم اختیار

دل بیقراری میکند وقتی که آنم آرزوست

دائم به تنبک میزنم تابشکندسقف سکوت

وقتی پیاپی گفتگو با مهـربانم آرزوست

ﺩﺭﮔﺮﺩﺵﮐﻮﻥ ﻭﻣﮑﺎﻥﮐﺸﻔﻢ ﻧﺸﺪﺍﺳﺮﺍﺭِﻏﻴﺐ

در کهکشانهاپر زدن تا لامکانم آرزوست

باحکم‌قاضی‌بارهامُلکم‌به‌غارت‌رفته است

دورانِ جمشید جم و عهدِ کیانم آرزوست

از طرّه‌ی بانوعسل‌خوش می وزد بادصبا

بوی نسیم صبحدم از زلف جانم آرزوست

گاه سر بر سجده داری گهرفیق ِ ساغری

مسجد ومیخانه را ای مرد عاقل مصدری

شاخ و برگ اعتقادت بس دهد انواع رنگ

کس‌ نداند تا به فردا بر کدامین باوری

رومی‌ ِ رومی نبودی یا که آن زنگی ِ زنگ

رو نشد دستت که بینم مؤمنی یا کافری

اُف برآن اندیشه ات باشد که از بیچارگی

لقمه ی ِ چربی بیابی بی تأمل چاکری

مِثل ِ اسلاف ِ حریصت سالها در این دیار

هم چنان شیخ ِ شرور و کدخدا را نوکری

تـک سـوارِ چـابـکی وقتی نبـاشد در میان

یکّـه تازی می کند هنگام جولان هـر خری

ای که‌ میگفتی سیاست میدهد بوی ِ لجن

روزنی بگشا کــه باز آید هوای دیگری

مانده ام تا مگـــر ﺍﻋﺠـــــﺎﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟

ﮔــــــﺮﻩ ﺑﻐــــﺾ ﻣــــﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻤــﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧـﻪ؟

ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﯼ ﺗﻮ ﺳﺎﺯ ﻣﻦ ﺍﯾﺪﻭﺳﺖ ﺷﮑﺴﺖ

ﭼﻨﮓ ﺑﯽ ﺯﻣـــــﺰﻣــﻪ ﺭﺍ ﺳﺎﺯ ﻧﻤـﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟

میکنی امشب و فردا سفری ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻭﺍﺭ؟

ﺑﯽ ﺷﮏ ﻭ ﺷﺎﺋﺒﻪ ﭘــــﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤـــﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟

ﺟﺬﺑﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ

ﻫﻤـــــﺪﻟﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣـــﻦ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟

ﺍﯼ ﮐـﻪ روشن شده دنیای من از چهره تو

ﻋــــﺎﻗﺒﺖ ﺁﮔﻬـــﻢ ﺍﺯ ﺭﺍﺯ ﻧﻤــــﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧـــﻪ؟

ﺩﯾﮕــــﺮ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﺪﺭﯾﻬﺎ ﺑﻪ ﻏـــﻢ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺪﻡ

ﺳﻮﯼ ﻣﻨﺰﻝ ﺳﻔــــﺮ ﺁﻏــــــﺎﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟

ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻐﻤﻪ هماﻭﺍ ﺑﺸﻮﯾﻢ

مِثل ﻣــــــﺮﻍ ﺳﺤــــﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟

ﭘﯿﭽﮏ ﺳﺒﺰﻡ ﻭ ﭘﯿﭽﻢ قــد ﻭ ﺑﺎﻻﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ ﺩﺭ ﺑﻐﻠـــــــﻢ ﻧﺎﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧــﻪ؟

ناچــار نبـاشی ﮐـــﻪ بــه ﺍﮐــﺮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی

یا آن کــه کمی با دل مــن‌ راه بیـایی

ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎ ﺍﺷﮏ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻭﺩ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ

ﺟـــﺎﺭﯼ ﺷـﻮﺩ ﺁﻧﮕـﺎﻩ ﮐـــﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

هـرچند نیایی بـه دلـم باز امید است

ﺑﺮﻗﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﺩﺭﺷﺐ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺷﺐ ﺭﺍ به نگاهی بشکن ﺍﯼ ﻣـﻪ ﺗﺎﺑﺎﻥ

ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐــﻪ ﺑــﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ِ ﺩﺭﮔـﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

بین ﻣﻦ ﻭﺗﻮﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺒﻨﺎﯼﺟﺪﺍییﺳﺖ

ﺁﺧــﺮ ﻧﻪ ﺑـﺮﺁﻧﯽ ﮐـﻪ ﺗـﻮ ﮐــﻮﺗﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺩﺭگریه ودرﻫﻖ ﻫﻖ ﺑﻐﺾ ﻣﻦِ خسته

پیــوسته ﻭ ﭘﯿـﻮﺳﺘﻪ تــر از ﺁﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺮﻡ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎﺭﺍ

ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺰﻧﯽ ﺑــــﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻟﺨــﻮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی

بانـو عسلم بـا همــه ی تاب و تــوانم

ﺁﻫﯽ ﮐﺸـﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐـــﻪ ﺗـﻮ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی