دانمﮐﻪﺷﺒﯽ ﺑﯽﮐﺲ ﻭ ﺑﯽ ﯾﺎﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ﺍﺯ درد ﻭ ﻏــﻢ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ﺩﺭﻃﺎﻟﻊﻣﻦﻧﯿﺴﺖکه‌در دشت شقایق

در سایه ی آویشن و ﮔﻠــــﺰﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ای بـاد صبا بخــت سیـاهـم نگـذارد

بـر دامــــن ابـــریشم دلــــدار بمیرم

ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪﯼ ﻧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ

بی زمـــزمه در ﮐﻠﺒـــﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ﻣﯽ ﻧﺎلم ﻭ ﺍﺯ ناله ی زارم چو هزاری

ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ وسعت ﻧﯿـﺰﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺯﺩﻡ بانگ ﺍﻧﺎﻟﺤﻖ سر بازار

تقدیر من این بود کــه ﺑﺮ ﺩﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

بانو عسلم باز نیـامــد بــه سراغــم

ﺑﮕــــﺬﺍﺭ ﮐـــﻪ ﺯﺍﺭﯼ ﮐﻨﻢ ﻭ زﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

نگرفتی خبــر از گمشده راهی گاهی

که بپرسی مگراز حال‌ تباهی گاهی

سال ها منتظـرم تا کـه برآورده کنی

آرزوهــای دلـــم را بــه نگاهی گاهی

دودِ اسپند غلیظی به تن کوچه زدم

که گـزندت نزند چشم‌ سیاهی گاهی

اززمانی که تو را عاشق دلبسته شدم

نزدم‌ زل به رخِ دلبر ِ ماهی گاهی

کنم از نامدنت شکوه که شاید بزنی

سر بــه خلوتگه ناکـرده گناهی گاهی

توهمانی که بسنجی به ترازوی سخن

وزن احساس مــرا با پـرِ کاهی گاهی

صد صبا میوزد از زلف تو بانو عسلم

گذری کـن بــه دل سوخته آهی گاهی

سال هـا رنگی بـه ابهام نگاهی بوده ای

شعله‌ای‌درعمق شبهای سیاهی بوده ای

مِثل فانوس فـروزان از رخ مهتابی ات

برسیاهی‌های‌چشمم‌جلوه‌گاهی‌بوده ای

در فضـای تنـگِ دل هنگـام دم تـا بازدم

در میان هـر نفس همراه آهی بـوده ای

در تلاطم های‌دریا بین‌صدهارعد وبرق

بادبان کشتی ام را تکیه گاهی بوده ای

جز زلالی و لطافت درسراپای تو نیست

شک‌ندارم پاک‌پاک از هرگناهی بوده ای

آنقَـدر نــاز و قشنـگی کـز نگـاه بـاغبـان

شبنم ِ چسبیده بر بـرگ گیاهی بوده ای

با ترازوی سخن طبع مرا را سنجیده ای

مانعــم در هـر کـلام اشتبـاهی بـوده ای

کرده ای همــراهی ام تـا انتهـای زنـدگی

پس نپندارم رفیق نیمــه راهی بوده ای

پیچ زلفت را عسل بانو رهـا نتـوان کنم

همچنان‌پشت و پناه بی پناهی بوده ای

قیامت گشت و قامت خم نکردیم

به کس کُرنش دراین عالم نکردیم

به هر عهدی که بستیم پافشردیم

تقــلا هـم چـــو ارگ بــــم نکردیم

دو چشم پر هوس را پرده بستیم

نگـــاهِ روی نـامحـــــــرم نکــردیم

نصیب مــا غــریبی بود و هجران

اگــر عیشی بــه ملک جم نکردیم

به عشق دیــدن خــورشید دانش

به یک دم دیـده را بر هم نکردیم

اگــرچـه دل هلاک و تشنه بودیم

لبی تـــر بــر لــب زمـــزم نکردیم

بــه دنبــال عسل بانــــو دمـــادم

دوان بودیم وسرعت کم نکردیم

گلی ﺩﺍﺭﻡ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﮔﻠﺸﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺩﯾﻦ ﺩﺍﺭﺩ

ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻋﻨﺎ ﺭﺍ ﻃﻔﯿﻞ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

یقیناً کس ننوشیده شراب ﺟﺎﻧﻔــــــــﺰﺍﯾﺶ را

ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻏﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﯽ ﺍﻧﮕﺒﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

ﻣَﻠَﮏ ﺍﺯ ﻣُﻠﮏ ﺟــــﺎﻭﯾﺪﺍﻥ ﺑﺪﺍﺩﺵ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻧﻘﺶ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺟﻬـــﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﮕﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

ﺳﺤــﺮﮔﻪ ﺳﺎﺣﺖ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺳﯿﺎﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﺒﻞ

که بر بالای ﻫـــــﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻧﻮﺍئی ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

لطیف لاله رویم ﺭﺍ کسی جز من ندید از رخ

ﺣﺠﺎب از او ﭼــﻮ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺩﻫﺎﻧﯽ ﺁﺗﺸﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

ﺧـﺪﺍیا ایمنش گردان تو از چشم بداندیشان

ﮐﻪ ﺭﯾﺤﺎﻥ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻃــــﺮﺍﻭﺕ ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

مکان امن و آسایش حریم ﮐـﻮﯼ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ

ﺧﻮﺵ ﺍﺯ ﺁنی ﮐﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﺧُﻠﺪِ ﺑﺮﯾﻦ ﺩﺍﺭﺩ

ﮔﻨﻪ ﮐﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭﮔـــﻪ ﺭﺍ ببخش و ﻣﻬـــﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻦ

ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﮐــــﺮﺍﻡ ﺍﻟﮑﺎﺗﺒﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

نمی آید به هم پلکم برای لحــظه ای کوتاه

از آنروزی که چشمانم ﻋﺴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ کمین دارد

ساقیا چندان مــرا دیگــر نمی گیرد شراب

کاسه ام را پر بکن از واژه هــای شعر ناب

درعجب هستم که امشب بر نمیداری چرا

پــرده از رخســار زیبــا تا بــر آیــد آفتاب

بیگمان درعمق شبها شمع سرکش میشوی

تا بینــدازی دل پـــروانـه را در اضطــراب

بسکه از باغ وجودت میتراود بـوی خوش

دائمــــاً از دامنـت باد صبـــا گیـــرد گـلاب

بارها از روی مستی نغمـه ها سر می دهد

می کند وقتی کـه بلبل باغ گل را انتخاب

گـرچه باید از دگـردیسی به شادیها رسید

باطنی افسرده دارد شعــر بعــد از انقلاب

پـرده بردار از شعاع چهــره ات بانو عسل

تا کند خورشید تابان ذهن یخها را مـذاب

تاب زلف و پیچش هر تار مویت محشر است

پرده بردار از رخ زیبا کــه رویت محشر است

خنـده هایت مـزه ی انگور میخوش می دهد

طعم دلچسب شرابِ در سبویت محشر است

می درخشد بــر سپیـدی حلقــه های زردِ زر

قاب الماس و طلای بــر گلویت محشر است

در میان هـر کلامـم عشوه می ریـزی بـه ناز

نم نم گلخنده ها در گفتگویت محـشر است

پلک هــایت را کـه می بندی فــرو ریزد دلم

حـالت آرام چشم فتنه جـویت محشر است

پا بنه بر چشم فــروردین که آید بوی خوش

سوگل اردیبهشتی عطر و بویت محشر است

گفته بودم آرزویم روز و شب آغوش توست

گفته بـــــودی تا بدانی آرزویت محشر است

کـــردی از ممنوعـه‌ ها منعـم‌ ولی بانـو عسل

میوه های نوبـر سیب و هلویت محشر است

نازک تنِ گلچهره چه‌ ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﺑﺮقصی

رقصنده تر از غنچه یِ ﻃﻨﺎﺯ ﺑﺮﻗﺼﯽ

ﺑﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﭘُﺮ ﭼﯿﻦِ حریرتﺑﺰنی ﭼﺮﺥ‌

در هاله ای از وسعتِ اعجازﺑﺮﻗﺼﯽ

جانانه‌ برقصآ که بسا چرخِ زمانه

کاری کند آخر‌ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﺯ ﺑﺮﻗﺼﯽ

در باغ اِرم با دُهُل و تار و کمانچه

ﺑﺎ ﻫﺮ ﻏﺰﻝ خواجه‌ یِ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﺮﻗﺼﯽ

در جشن پر از هلهله یِ روز عروسی

ﺑﺎ ﻧﻐﻤﻪ ﯼِ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﺷﻬﻨﺎﺯ ﺑﺮﻗﺼﯽ

با‌ رقص تنت مرتعشم کن که دوباره

سازی‌ بزنم تا که از‌ آغاز برقصی

بانو عسلم نبض ِ دلم در تپش آید

تا با چهچهه یِ مرغ شبآواز برقصی

ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯾﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯﮔﯿﺮﺍﯾﯽِ ﻣﺸﺮﻭﺏ نیست

ساغرم راتاگلو پرکن ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭﺩﻫﻠﯿﺰ ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎﺭ ﻭﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺑﭙﺎﺳﺖ

ﺩﺭﺩﺭﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮﯼ ﺍین قَدﺭﺁﺷﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﻓـﺮﺵ ﺍﯾـﻮﺍﻥ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻌـﺮ ِ خالص ﺑﺎﻓﺘﻢ

ﺗﺎﺭ ﻭﭘﻮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺍﺯﺟﻨﺲ ﻧﺎﻣﺮﻏﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

حق بده تاباشم از چشم انتظاری ﻧﺎشکیب

سوگلِ صبر و ثباتم ﻃـﺎﻗــﺖ ﺍﯾـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

بس که از نازک خیالی خانه ات را در زدم

از تلنگر جـای ِ سالم بـر تـن درکوب نیست

ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻـﻞ ﺗـﻮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮐــﺮﺩ ﺍﺯ ﺑـﻬﺸﺖ

ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘـﺮﯼ ﺟـﺰ منــزل ﻣﺤﺒـﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

ﺭﺷﺘـﻪ ﯼ ﺍﻓﮑـﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺑﻬﻢ

ﺗﺎﺯگیها ﻭﺯﻥ ﺷﻌﺮﻡ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺍﺳﻠﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ

زنــده از گلخنـده یِ نـازِ تــوام بـانـو عسل

درنبودت رنگ‌وبوی زندگی مطلوب نیست