غزلیات
ای باغِ لبت معدنِ یاقوتِ دل انگیز
رخسار تو مانَد به انارِ شبِ پاییز
در هم بشِکن هیمنه یِ خانِ مغول را
کآتش به سرایم نزند والیِ ﭼﻨﮕﯿﺰ
آندم که گذر میکنی از حومه‌ی شیراز
در باغِارم ﻧﻐﻤﻪ ﮐﻨﺪ ﻣﺮﻍِ ﺳﺤﺮ ﺧﯿﺰ
ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﮑﺶ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﻧﮑﻨﺪ ﺳﺮﺩﯼِ ﭘﺎییز
روزی که نگاهم به رخ آینه افتاد
ﺍﺯ تابشِ رویِ تو ﺷﺪﻡ ﺫﺭﻩ ﯼِ ﻧﺎﭼﯿﺰ
ﺍﯼ ﻣﺮﻍ رها پر بزن ﺍﺯ ﻗﻮﻧﯿﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﺦ
از شمس بیاور خبرِ تازه به تبریز
بانو عسلم شانه بزن بر خم زلفت
ﺗﺎ کلبه ی من ﭘﺮ ﺷﻮﺩ از بوی ﺩﻻﻭﯾﺰ
در کلبهی تنهایی ام آرام ِ جانم آرزوست
آن سوگلِ شیرین لبِ ابرو کمانم آرزوست
باغِ بهشتِ روی او از جنس گلهای تر است
گلبوسه های گونه‌گون ﺍﺯدلستانم ﺁﺭﺯﻭﺳﺖ
در گیر و دارِ عاشقی از خود ندارم اختیار
دل بیقراری میکند وقتی که آنم آرزوست
دائم به تنبک میزنم تابشکندسقف سکوت
وقتی پیاپی گفتگو با مهـربانم آرزوست
ﺩﺭﮔﺮﺩﺵﮐﻮﻥ ﻭﻣﮑﺎﻥﮐﺸﻔﻢ ﻧﺸﺪﺍﺳﺮﺍﺭِﻏﻴﺐ
در کهکشانهاپر زدن تا لامکانم آرزوست
باحکم‌قاضی‌بارهامُلکم‌به‌غارت‌رفته است
دورانِ جمشید جم و عهدِ کیانم آرزوست
از طرّه‌ی بانوعسل‌خوش می وزد بادصبا
بوی نسیم صبحدم از زلف جانم آرزوست
گاه سر بر سجده داری گهرفیق ِ ساغری
مسجد ومیخانه را ای مرد عاقل مصدری
شاخ و برگ اعتقادت بس دهد انواع رنگ
کس نداند تا به فردا بر کدامین باوری
رومی ِ رومی نبودی یا که آن زنگی ِ زنگ
رو نشد دستت که بینم مؤمنی یا کافری
اُف برآن اندیشه ات باشد که از بیچارگی
لقمه ی ِ چربی بیابی بی تأمل چاکری
مِثل ِ اسلاف ِ حریصت سالها در این دیار
هم چنان شیخ ِ شرور و کدخدا را نوکری
تـک سـوارِ چـابـکی وقتی نبـاشد در میان
یکّـه تازی می کند هنگام جولان هـر خری
ای که میگفتی سیاست میدهد بوی ِ لجن
روزنی بگشا کــه باز آید هوای دیگری
مانده ام تا مگـــر ﺍﻋﺠـــــﺎﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﮔــــــﺮﻩ ﺑﻐــــﺾ ﻣــــﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻤــﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧـﻪ؟
ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﯼ ﺗﻮ ﺳﺎﺯ ﻣﻦ ﺍﯾﺪﻭﺳﺖ ﺷﮑﺴﺖ
ﭼﻨﮓ ﺑﯽ ﺯﻣـــــﺰﻣــﻪ ﺭﺍ ﺳﺎﺯ ﻧﻤـﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
میکنی امشب و فردا سفری ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻭﺍﺭ؟
ﺑﯽ ﺷﮏ ﻭ ﺷﺎﺋﺒﻪ ﭘــــﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤـــﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﺟﺬﺑﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ
ﻫﻤـــــﺪﻟﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣـــﻦ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﺍﯼ ﮐـﻪ روشن شده دنیای من از چهره تو
ﻋــــﺎﻗﺒﺖ ﺁﮔﻬـــﻢ ﺍﺯ ﺭﺍﺯ ﻧﻤــــﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧـــﻪ؟
ﺩﯾﮕــــﺮ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﺪﺭﯾﻬﺎ ﺑﻪ ﻏـــﻢ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺪﻡ
ﺳﻮﯼ ﻣﻨﺰﻝ ﺳﻔــــﺮ ﺁﻏــــــﺎﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻐﻤﻪ هماﻭﺍ ﺑﺸﻮﯾﻢ
مِثل ﻣــــــﺮﻍ ﺳﺤــــﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﭘﯿﭽﮏ ﺳﺒﺰﻡ ﻭ ﭘﯿﭽﻢ قــد ﻭ ﺑﺎﻻﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺍﯼ ﻋﺴﻞ ﺩﺭ ﺑﻐﻠـــــــﻢ ﻧﺎﺯ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧــﻪ؟
ناچــار نبـاشی ﮐـــﻪ بــه ﺍﮐــﺮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی
یا آن کــه کمی با دل مــن راه بیـایی
ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎ ﺍﺷﮏ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻭﺩ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ
ﺟـــﺎﺭﯼ ﺷـﻮﺩ ﺁﻧﮕـﺎﻩ ﮐـــﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی
هـرچند نیایی بـه دلـم باز امید است
ﺑﺮﻗﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﺩﺭﺷﺐ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺑﯿﺎیی
ﺷﺐ ﺭﺍ به نگاهی بشکن ﺍﯼ ﻣـﻪ ﺗﺎﺑﺎﻥ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐــﻪ ﺑــﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ِ ﺩﺭﮔـﺎﻩ ﺑﯿﺎیی
بین ﻣﻦ ﻭﺗﻮﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺒﻨﺎﯼﺟﺪﺍییﺳﺖ
ﺁﺧــﺮ ﻧﻪ ﺑـﺮﺁﻧﯽ ﮐـﻪ ﺗـﻮ ﮐــﻮﺗﺎﻩ ﺑﯿﺎیی
ﺩﺭگریه ودرﻫﻖ ﻫﻖ ﺑﻐﺾ ﻣﻦِ خسته
پیــوسته ﻭ ﭘﯿـﻮﺳﺘﻪ تــر از ﺁﻩ ﺑﯿﺎیی
ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺮﻡ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎﺭﺍ
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺰﻧﯽ ﺑــــﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻟﺨــﻮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی
بانـو عسلم بـا همــه ی تاب و تــوانم
ﺁﻫﯽ ﮐﺸـﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐـــﻪ ﺗـﻮ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی
دانم که دل افسرده و بیمار بمیرم
ﺍﺯ درد ﻭ ﻏﻢ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ
ازحال خرابم احدی نیست خبردار
آسیمه سر و بیکس و بی یار بمیرم
در باغ پر ازلاله ونسرین به دلم ماند
بر دامنِ ابریشمِ دلدار بمیرم
ای نم نم باران به بهاران نرسیدم
تا در بغل غنچه ی بی خار بمیرم
ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪﯼ ﻧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ
بی زمزمه در ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ
دلگیر تر از حسرت پروانه ی بی پر
در پیله ای از غصه یِ کشدار بمیرم
در مسلخ بیدادِ غم و اینهمه غصه
از دوری بانو عسلم زﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ
نگرفتی خبر از گمشده راهی گاهی
که بپرسی مگر از حال تباهی گاهی
سال ها منتظرم تا که برآورده کنی
آرزوهای دلم را به نگاهی گاهی
دودِ اسپند غلیظی به تن کوچه زدم
که گزندت نزند چشم سیاهی گاهی
در پسِ پنجره ی خاطره ها باد صبا
بزند موی تو را شانه الهی گاهی
اززمانی که تو را عاشق دلبسته شدم
نزدم زل به طلوع رخِ ماهی گاهی
می‌کنم ثانیه هاشکوه که شاید بزنی
سر به آلونک ناکرده گناهی گاهی
توهمانی که بسنجی به ترازوی سخن
وزن احساس مرا با پرِ کاهی گاهی
مهربانو عسلم زین بنه بر پشت نسیم
گذری کن به دل سوخته آهی گاهی
سال هـا رنگی بـه ابهام نگاهی بوده ای
شعله‌ای‌درعمق شبهای سیاهی بوده ای
مِثل فانوس فـروزان از رخ مهتابی ات
برسیاهی‌های‌چشمم‌جلوه‌گاهی‌بوده ای
در فضـای تنـگِ دل هنگـام دم تـا بازدم
در میان هـر نفس همراه آهی بـوده ای
در تلاطم های‌دریا بین‌صدهارعد وبرق
بادبان کشتی ام را تکیه گاهی بوده ای
جز زلالی و لطافت درسراپای تو نیست
شک‌ندارم پاک‌پاک از هرگناهی بوده ای
آنقَـدر نــاز و قشنـگی کـز نگـاه بـاغبـان
شبنم ِ چسبیده بر بـرگ گیاهی بوده ای
با ترازوی سخن طبع مرا را سنجیده ای
مانعــم در هـر کـلام اشتبـاهی بـوده ای
کرده ای همــراهی ام تـا انتهـای زنـدگی
پس نپندارم رفیق نیمــه راهی بوده ای
پیچ زلفت را عسل بانو رهـا نتـوان کنم
همچنان‌پشت و پناه بی پناهی بوده ای
قیامت گشت و قامت خم نکردیم
به کس کُرنش دراین عالم نکردیم
به هر عهدی که بستیم پافشردیم
تقــلا هـم چـــو ارگ بــــم نکردیم
دو چشم پر هوس را پرده بستیم
نگـــاهِ روی نـامحـــــــرم نکــردیم
نصیب مــا غــریبی بود و هجران
اگــر عیشی بــه ملک جم نکردیم
به عشق دیــدن خــورشید دانش
به یک دم دیـده را بر هم نکردیم
اگــرچـه دل هلاک و تشنه بودیم
لبی تـــر بــر لــب زمـــزم نکردیم
بــه دنبــال عسل بانــــو دمـــادم
دوان بودیم وسرعت کم نکردیم