غزلیات
5 آبان 1392
X

مجنـونم ﻭ ﺑــﻪ ﻋﺸﻘـﺖ بیمـــار و ﻣﺒﺘﻼﺗـﺮ

ﺁﺭﺍﯾـــــﻪ ﻫـــﺎﯼ ﭼﺸﻤـــﺖ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺩﻟــــﺮﺑﺎﺗﺮ

ﺭﻭﺯﯼ ﮐـــﻪ پا نهــادی بـر چشم بی فروغم

شد لاله های صحرا خوشرنگ و ﺑﺎ ﺻﻔـﺎﺗﺮ

ﺍﺯ ﺑﺎﻍ رویت ای گل، بُگْشا دریچــــه ای را

ﮐــــﺰ ﺩﻟﮕﺸﺎﯼ ﺷﯿــــﺮﺍﺯ ﺑـﺎﻍ ﺗــــﻮ ﺩﻟﮕﺸﺎﺗﺮ

بـاد صبــــای عـــاشق بوئیـــده دامنـت را

ای خــوش از آنکـه باشد ﺑﺎ ﺑــﻮﯾﺖ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ

ﺩﺭ ﭘـــﺎﯼ ﺑﯿﺴﺘﻮﻧﺖ ﻧﺎﻟﯿــﺪﻩ ﺍﻡ ﺑــﻪ ﻋﻤــﺮﯼ

ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﮐـــﻮﻩ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺻــﺪﺍ ﺭﺳﺎﺗﺮ

چنگ خمیـده قـــامت گاهی ﺻــﺪﺍ ﻧـﺪﺍﺭﺩ

ساز شکسته ی من ﺧـﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺑﯽ ﻧــﻮﺍﺗﺮ

دریا به جنبش آمــد وقتی عسل ﻧﻤـــﻮﺩﯼ

ﺍﻣــــﻮﺍﺝ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑـﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫــﺎ ﺭﻫـــﺎﺗﺮ

28 مهر 1392
X

سابقا تصویری از او در نگاه من نبود

جز غبار و جز سرابی در پگاه من نبود

میوه ی لرزان او در من هوس افکنده بود

چیدن سیبی ز اندامش گناه من نبود

آن کمان ابرو که داردجلوه بر آیینه ها

گاهی از روی ترحم دادخواه من نبود

نازک اندامی که از من دل به آرامی ربود

سایه ی گیسوی او گاهی پناه من نبود

محو و سرگردان شدم در پای آن لیلی صفت

سوی صحرا می دویدم مهر و ماه من نبود

هر زمانی پیش چشمم غنچه ی گل می شکفت

گریه و افسوس و حسرت جز به آه من نبود

منحرف گشتم در عشقش از صراط مستقیم

در سرشتم رفتن از بی راهه راه من نبود

بی سبب بیرونم انداختی عسل از خانه ات

دیگری شاید خطا کرد اشتباه من نبود

13 مهر 1392
X

تا نام تو ای میوه ی ممنوعه به ﻟﺐ ﺭﻓﺖ

بوی ِخوش ِسیب آمد وتاباغ طَرب رفت

گنجشک ِ دلم در پی ِ خرمای ِ بمی بود

ازعشق لبت پرسه زنان سمت ﺭﻃﺐ ﺭﻓﺖ

در ﺗﺎﺏ ﻭ تبت بودم و گاهی ﻧﺸﻤﺮﺩﻡ

ﺑﺮ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﺁﻥ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎیی ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ

یک پنجره‌ بر خط افق جلوه نمودی

از شهر ِ فلاکت زده ﺗﺎﺭیکی ِ ﺷﺐ ﺭﻓﺖ

بی زمزمه در بستری از عالم رویا

ازسینه‌ی ماتم زده ام غم‌چه عجب رفت

"استاد ِسخن" سعدی ِ عاشق چه نویسد

وقتی تو ندانی که چه بر اهل ِﺍﺩﺏ ﺭﻓﺖ

مستانه بزن باده که بر قلب ِ سیاهی

شمشیر ِ تکبُر شکن از فَرط غضب رفت

بانو‌ عسلم از غم تو سیل ِ سرشکم

از چشمه‌ی دل آمد واز گونه به لب ﺭﻓﺖ

9 مهر 1392
X

ای ناب ﺗﺮﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣَﺜﻞ ﻣﻦ

بـا ناز ِ پُــر از عشوه ﺑﯿـﺎ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ

ﻫﻢ نام ﺗﻮﺳﺮﻟﻮﺣﻪ ﯼ ﮐﺎﺭ همه ﺭﻭﺯﻡ

ﻫﻢ یاد ﺗﻮ ﺩﺭ خاطر ﺷﻌﺮ ﻭ ﻏﺰﻝ ﻣﻦ

گاهی نشد از روی لبت میوه بچینم

گلچهره ی ِ نازک بدن ِ بی بَــدل من

دیگر نزنم ثانیه ای زل به دوچشمت

َترسم که شود وسعت دریا اجل من

با باد ِ صبا شانه بـزن زلف خمَت را

تا آن که نسیمی بـوَزد بـر ﻣﺤﻞ ﻣـﻦ

چون رعدپُر ازصاعقه بابرق ﻧﮕﺎﻫﺖ

ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ﺍﯼ در همه ی ﻣﺎﺣﺼﻞ ﻣﻦ

ازدید ِ قلم ذوق من و شوری شعرم

شیرین شودازخنده ی بانوعسل من

6 مهر 1392
X

آخر از فاصله ها فصلِ غم انگیز رسید

لاله ها زرد شد و نوبت پاییز رسید

نَبوَد جای تامل که درنگی بکنی

حمله ور گشت مغول لشکر چنگیز رسید

برگی از باد خزان جان بسلامت نبرَد

موسم بیدلی و موعد پرهیز رسید

باغبان گشته غمین در اثر حادثه ها

این همه فاجعه از فصل بلاخیز رسید

آخرای شاخه ی گل خاطره ای بود و گذشت

آن دو روزی که به ما بوی دلاویز رسید

مژده ای دل که درین عاشقی و بی خبری

نامه ی شمس من از خطه ی تبریز رسید

مبتلا بودم و عشقش به دلم خیمه زده

لطف بی حد عسل بر من ناچیز رسید

31 شهریور 1392
X

برگِ ﺳﺮﻣﺎ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺳﯿﻄﺮﻩ ﯼِ ﭘﺎییزﻡ

نتوان یک نفس از جای خودم برخیزم

یأس‌ دوران بگرفت از تن ذهنم پر وبال

جرئتم نیست که از دست‌ِقفسبگریزم

کار داروغه‌یِ‌شهر ازسرِعادت ستم‌است

دلخور از مَسلک قدارهِ کِش چنگیزم

سال ها در پیِ هم رفت و به یادم نرود

داغ پرپر‌ شدنِ لاله یِ حلق ﺁﻭﯾﺰم

هرکه‌گویدسخن‌‌ از داغ‌ ودرفش‌وخفقان

منِ مجروحِ ستم دیده به هم می‌ریزم

آنقَدر منقلب از حالت خویشم که هنوز

نگذرد هیچ کس از دشتِ ملال انگیزم

یا رب از شرح غمم ثانیه ای تر نشود

چشمِ بانو عسل از شعرِ جنون آمیزم

21 شهریور 1392
X

حواسم را بـه آسانی پراندی

به‌قلبم تیر عشقت رانشاندی

ربودی‌ مذهبم را با نگاهت

همانروزی‌که‌دینم را ستاندی

زدی پیوسته بر طبل‌جدایی

به‌سازهمدلی گاهی‌نخواندی

نهادی پا به سر تا‌پای شعرم

درخت واژه هایم را تکاندی

به دام‌افتاده بودم درکمندت

نه‌دل‌دادی نه‌از بندم رهاندی

من‌ازعشق‌توبستم‌عهدوپیمان

تو اما هم قسم بامن نماندی

عسل بانو چو پلکم‌برهم‌ آمد

خیالم را‌ ‌ به دنبالت کشاندی

13 شهریور 1392
X

از زمـانی کـه بــه دنیـای دنی پا زده ام

در پیِ گـمشــده ام بـــــر درِ آیـا زده ام

حجم ِ توفان نتوانسته کــه از جـا بکَند

چادری را که حریفانه به صحرا زده ام

پا به پای دف و نی دربغل جنگل خیس

نغمـه ی سازی از آواز پـــری هــا زده ام

بی محابایم و برساحل غفلت چوحباب

کلبـــه ی شیشه ایـم را لب دریـا زده ام

در شب حادثه بـر قایقی از بیم و امید

روی امـواج خطر تکیه به فـردا زده ام

عهد کردم که زمانی نزنم لب به شراب

بجـز آن تلـخ وش ِکهنه کـه‌ بالا زده ام

من همانم که پس از وعده ی ِبانو عسلم

بر سر کوی وفـا مانـده و در جـا زده ام

6 شهریور 1392
X

ای شعر ِ پُر از بغضم غم های کهن دارم

با همسر ِ بیمارم صد سینه سخـن دارم

اندازه ی ِ افسوسم در واژه نمی گنجد

دلتنگیِ بی درمان دردیست که من دارم

در خلوت ِ اقبالم شمعی نزند سو سو

دنیای ِسیاهی را چون جامه به تن دارم

چون قاصـدکی تنها بی منزل و بی مأوا

گاهی گذر از دشت وگاهی به دمن دارم

در بال ِخیابانها می چرخم و می سوزم

وقتی حس ِ دیرینی با پرسه زدن دارم

دلشوره ی ِ پیوسته آتش به دلم افکند

ای شعر ِ پُر از بغضم غم های کهن دارم

بانو عسلم چندی در بستر ِ بیماری ست

از تاب و تب ِ عشقم تاول به بدن دارم