ﺭﺍﻩ ﻣـﺎ ﺭﻭ ﺑـﻪ ﺳـﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

ﻗﺼﺪ ﻣﺎ ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

مـوج ِ طوفان بـلا از نفس ِ هُـرم کـویر

سمت ما ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

ابـر و بـاد و شـررِ صاعقـه پیچیده بهم

آسمان در تب و تاب است بیا برگردیم

ﮐﻔﺸﻬﺎ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻭ ﻫﻮﺍ غرق ِﻏﺒﺎﺭ

ره ِ نا رفتـه ﺧـﺮﺍب است ﺑﯿﺎ ﺑــﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

کسی از شهر پر از جهل‌وتحجرنگذشت

وعده ی ﺩﺍﺭ ﻭ ﻃﻨﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

آنکه از بی‌خردی دشمن‌اندیشه‌ی ماست

شیخِ ناخوانده کتاب است بیا برگردیم

از بداقبالی ما دهکده غارت شده است

قاضی محکمه ﺧﻮﺍﺏﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

پیش روی من و فردایِ تو بانو عسلم

تلخی و رنج وعذاب ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

پیمـانه شکست آخــر از آهنـگ صــدایت

ای دوست کجایی کــه دلم کـرده هوایت

بیـرون ندهـم شکـوه ای از بغـض گلـو را

تـــرسم شکند شیشه ی بر پنجــره هایت

از بهر خــدا پا بنـــه در کـــوچه ی جـانم

می میرم اگــر کـــم بشود مهــر و وفایت

ﭼﻨﮕـــﻢ ﺷــﻮﺩ ﺁﺷﻔﺘـﻪ ﺳــﻪ ﺗﺎﺭﻡ ﺑﻨـــﻮﺍﺯﺩ

ﻭﻗﺘﯽ کـه بخـوانم ﻏــــﺰﻟﯽ ﺗـﺎﺯﻩ ﺑــﺮﺍﯾﺖ

از عشق تــــو ﺑﯽ ﺗﺎﺑــــــﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻧـــﺪﺍﺭﻡ

بازآ کــه بیــاویــزم از آن ﺯﻟــﻒ ﺭﻫـــﺎﯾﺖ

ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻗــــﺪﺭ ﻧﺪﺍﻧﯽ

باﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯾﺖ

ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ رد شـوی از روی غزل ها

ﺑــﺮﺧﯿﺰﻡ ﻭ آسان بکنم ﺟـــﺎﻥ ﺑﻪ ﻓـﺪﺍﯾﺖ

حرف ها دارم و از حرف شما می ترسم

من ز فحوای کلامت به خدا می ترسم

لحظه ها گشته فنا در جهت عقربه ها

روزها از گذر ثانیه ها می ترسم

آن قدَر دلهره دارم ز فراسوی سکوت

که چو پروانه ز پژواک صدا می ترسم

گفته بودم که تو تنها نروی سوی خزر

چون ز امواج خروشان و شنا می ترسم

بوسه گیرد ز لبان تو سرِ کوچه نسیم

میل رفتن مکن ای گل ز صبا می ترسم

ای عسل نیمه شبی چاره ی دردم بنما

که من از دکتر و درمان و دوا می ترسم

قبـل ﺍﺯ ﺁﻧﯽ ﮐـﻪ نشینم نفسی ﺩﺭ ﺑـﺮﺷﺎﻥ

گل خوش منظره چیدﻡ ﭼﻮﮔﻞﻣﻨﻈﺮﺷﺎﻥ

ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐـﻪ مـنِ مستِ پـریشان ﺷﺪﻩ ﺍﻡ

ﻋﺎﺷﻖِ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﺯﻟﻒ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻨﺒﺮﺷﺎﻥ

مانده ام تا کـه مگر ﭘﻨﺠـﺮﻩ ای وا بشود

ﮐـﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﻦ ﻣـﻪ ﭘﯿﮑﺮﺷﺎﻥ

ﺣﺮﻑ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺭﺍﻫــﻢ ﻧﺪهد

ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ یک شبه ﺩﺭﻣﺤﻀﺮﺷﺎﻥ

آنقـدَر زُل بــه لب و چشـم زلالـش بـزنم

ﺗﺎ ﮐـﻪ ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻏﺮﺷﺎﻥ

ﮔﻠﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﮔﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ

ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﺷﺎﻥ

ﺗﺮﺳﻢ ﺁﺧـﺮ ﻫﻤـﻪ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻫﻮﺍیی ﺑﮑﻨﺪ

ﺯﻟـﻒ بانـو ﻋﺴﻞ ﻭ ﺭﻭﺳـﺮﯼ ﺑــﺮ ﺳـﺮﺷﺎﻥ

گیرم که شکر ﻋﺎﻣﻞ بیماریِ ﻗﻨﺪ ﺍﺳﺖ

بر روی لبت قیمت‌ یک‌بوسه‌به چند است

رخسار پر از حُسن ﺗﻮ ﺍﯼ دختر ﺯﯾﺒﺎ

ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺗﺮ ﺍﺯ شاخه ی گل های ﻫﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﭼﯿﻨﻢ

گل های‌ تنت ﺳﻬﻢ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ای حور بهشتی فقط از سیب تو گویم

از بس هوس آلوده و مردانه پسند است

دستم به دعا تا ﺗﻨـﺖ ﺁﺳﯿﺐ ﻧﺒﯿﻨﺪ

ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ بگردد تنش و ﻫﺮﭼﻪ گزﻧﺪ ﺍﺳﺖ

از کوچه‌ ی وحشی صفتان مگذر و مگذر

زیرا هنرِ بی ادبان حرفِ چرند است

پیوندِ پر از بستِ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﺭﻩ مگرﺩﺍﻥ

سرحلقه یِ زنجیر ﺩﻟﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﻨﺪ ﺍست

ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻄﺮ ﻋﺸﻖ‌ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﺍﻡ

ﺩﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻏـﺰﺍﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ

بانو عسلـم در پسِ شب ها ﻧﺸﻨﯿﺪﯼ

ﻓﺮﯾﺎﺩ من و شکوه ی نی را ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ

آمده ام ز بیکران تا به دل تــــــو راه کنم

لحظه به لحظه را شبی در بغلت گناه کنم

لب بگــذارم ز هوس روی لــبت نفس نفس

نامــــــه ی اعمال تو را با عملم سیاه کنم

بسکه تلنگر زده ام شیشه ی بر پنجـــره را

به پرده زنبق زده ای تا که من اشتباه کنم

آینه را کــدر کند جلـوه ی لبخند ژکـــــوند

نقش رخ آینــــه را با رخ تو چو مــاه کنــم

یا که درین حال و هوا پا بنه بر مصر وجود

یا بِگذار به جای تو خانه به عمق چاه کـــنم

لحظه به لحظه ای عسل از دل و جانم آرزوست

آخرتم را به شبی به عشق تو تباه کنم

سالــــــــها رفـت و نگـــفتی که چرا غمگــــینی

کس نداند گــل حسرت ز کــــــجا می چینـــی

طــــلب عیش ز شــــــادی کن و غفلت منــــما

که شــــــبی ورطه ی غــــم را نَــــبوَد تضمینی

مگـــــر ایــــدل تو ندیدی که به دروازه ی عشق

تیغــــــه ی تیشه کــــــج آمد ز غـــــم شیرینی

چشم من رو به تو می باشد و دستم به دعــا

آرزو می کــــــنم از دل که به غـــــــم ننشینی

چون کبــــــوتر ز حوادث شده ای بی پر و بـــال

جوجــــه ی عشق تو را بــــرده مگـــر شاهینی

بایــــــد از عمق دلت درد و مـــــــــرارت بکشی

تا بــــــــروید به چمن غنچــــــه گل نسرینـــــی

ای عسل"قافله ی عـــــــمر عجـــب می گذرد"

کـــــمرم خــــم شده از ضـــــــایعه ی سنگینی

مجنونم ﻭ به عشقت مفتون و ﻣﺒﺘﻼﺗﺮ

ﺁﺭﺍیه ﻫﺎﯼِ ﭼﺸﻤﺖ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺩﻟﺮﺑﺎﺗﺮ

روزی که پا نهادی بر سایه سار چشمم

شد رنگ‌ و روی دنیا رنگین و ﺑﺎ ﺻﻔﺎﺗﺮ

ﺍﺯﺑﺎﻍ رویت ای‌ گل، بُگْشا دریچه ای را

ﮐﺰ ﺩﻟﮕﺸﺎﯼ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﺩﻟﮕﺸﺎتر

بادِ صبایِ عاشق بوییده دامنت را

باشد نسیم سرخوش ﺑﺎ ﺑﻮﯾﺖ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ

ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﺑﯿﺴﺘﻮﻧﺖ ﻧﺎﻟﯿﺪﻩ ام چو فرهاد

ﺩﺭ جای جایِ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺻﺪﺍ ﺭﺳﺎﺗﺮ

چنگ خمیده قامت چندان ﺻﺪﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ

یعنی که دلسرودم ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺑﯽﻧﻮﺍﺗﺮ

در کوچه‌ ‌ باغ شعرم بانو عسل نکرﺩﯼ

ﺍﻣﻮﺍﺝ‌ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﻫﺎﺗﺮ

سابقا تصویری از او در نگاه من نبود

جز غبار و جز سرابی در پگاه من نبود

میوه ی لرزان او در من هوس افکنده بود

چیدن سیبی ز اندامش گناه من نبود

آن کمان ابرو که داردجلوه بر آیینه ها

گاهی از روی ترحم دادخواه من نبود

نازک اندامی که از من دل به آرامی ربود

سایه ی گیسوی او گاهی پناه من نبود

محو و سرگردان شدم در پای آن لیلی صفت

سوی صحرا می دویدم مهر و ماه من نبود

هر زمانی پیش چشمم غنچه ی گل می شکفت

گریه و افسوس و حسرت جز به آه من نبود

منحرف گشتم در عشقش از صراط مستقیم

در سرشتم رفتن از بی راهه راه من نبود

بی سبب بیرونم انداختی عسل از خانه ات

دیگری شاید خطا کرد اشتباه من نبود