غزلیات
از رئیس دادگاهـــم عـــذرخـواهی می کنم
بابـت بــارِ گناهــــم عـــذرخـواهی می کنم
عذرخواهی میکنم ازاینکه سیبی چیده ام
از بـــروز اشتباهــم عــذرخـواهی می کنم
آخـر از نادانی ام گــول حـوا را خـورده ام
از شهود و از گـواهم عـذرخواهی می کنم
من چه دانستم که شیطان برزمینم میزند
از دل زار و تباهــم عـــذرخـواهی می کنم
گـرچه کفشم بــر زمین پای مـرا یاری نکرد
از رفیق نیمــه راهــم عـذرخواهی می کنم
حکم قاضی هرچه باشد ای عزیزانم قبول
از وکیلِ دادخــواهم عـذرخـواهی می کنم
تا بمیـرم از عسل بانـو خجــالت می کشم
تا ابد از قبله گاهـم عــذرخـواهی می کنم
رو به پایان می روم آغاز را پیدا کنم
تا مسیر قله هایِ راز را پیدا کنم
میروم تادر کنار فوجی ازگنجشک ها
در دیارِ سمفونی آواز را پیدا کنم
می روم تا بُگذرانم زندگی را با بنان
می روم آرامش شهناز را پیدا کنم
ابتدایِ تکنوازی سیم تارم کوک نیست
سعی دارم نغمه های ساز را پیدا کنم
آنقَدر پر میزنم درکوچه یِ اردیبهشت
تا سرایِ غنچه هایِ ناز را پیدا کنم
بال هـا را رو به بالا بارها وا کـرده ام
هم چنان تا حـالت پـرواز را پیدا کنم
زیر پا باید گذارم دلگشا را تا مگر
شاعر شوریده ی شیراز را پیدا کنم
راز خود را باعسل بانو گذارم درمیان
هـر زمانی جــرأت ابـــراز را پیدا کنم
ﻭﻗﺘﯽکه نباشی گل خوش رایحه پیشم
دلگیر تر از بغض فروخورﺩﻩ ﯼ ﺧﻮﯾﺸﻢ
از فاصله ها معبدِ جادویی چشمت
دورم کند ﺍﺯ فلسفه ی ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﮐﯿﺸﻢ
دنبال تو ای مشعلِ تاریخیِ شهرم
در پشت درِ نقره تنِ کاخ هَدیشم
ناخن بکشم بر در و بر سینه ی دیوار
روزی که نپرسی کمی از حال ﭘﺮﯾﺸﻢ
آندم ﮐﻪ فشردی به دو ﺩﺳﺘﺖﭼﻤﺪﺍﻥ ﺭﺍ
رفتی ﮐﻪ ﻧﺴﺎﺯﯼ صنما ﺑﺎ ﮐﻢ ﻭ ﺑﯿﺸﻢ
گفتا که تو را سوز درون سینه شکافد
اسرار دلم را چو بگفتم ﺑﻪ ﮐﺸﯿﺸﻢ
ما را غم بی مهری ات انگشت نما کرد
آشفته و زخمی شده از ﻃﻌﻨﻪ ﻭ ﻧﯿﺸﻢ
پاسخ ندهد زخم نمک خورده به مرهم
بانو عسلم چاره بکن بر ﺩﻝ ﺭﯾﺸﻢ
سال ها با ناز و خنده مهربانی کرده ای
مهربانی را عسل بانو جهانی کرده ای
کرده ای کندوی لب ها را پر ازشهد عسل
رفته ای‌درکوچه هاشیرین زبانی کرده ای
عاشقم لحن بیانت را ولی ای نازنین
تازگی ها لهجه ات را اصفهانی کرده ای
در غروب سایه روشن چون هلال ماه نو
امتدادِ خطِ ابرو را کمانی کرده ای
گِرد خود چرخیده ای با خرمن ناز و ادا
کوچه راباچین دامن گل فشانی کرده ای
با هنرمندی هَرَس کردی درخت واژه را
دل سرودم را پر از بار معانی کرده ای
ناخدایانِ سخن در تاب توصیف تواند
بی گمان باحافظ و سعدی تبانی کرده ای
ﺁﻭﺍﺭﻩ ﯼ ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺩﺭ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﯼ ﻗﺎﺿﯽ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ ﻗﻠﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
با کی بکند شکوه بیچاره ی ﺗﺒﻌﯿﺪی
ﺻﺪ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﺘﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
روزی که تو می رفتی با آینه می گفتم
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ آن لحظه که برگشتی
ﻋﺎﺩﯼ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
فردا ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ
ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ بیماری تنها شد و ﺳﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺍﯼ ﻣﺎﯾﻪ ﯼ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭ
ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻗﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﻋﺴﻞ ﻭﯾﺮﺍﻥ، ﺍﺭﮒ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺑﻨﯿﺎﻥ
ﺻﺪ ﻟﺮﺯﻩ ﻭ ﭘﺲ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﮔُﺮﺩﻩ ﯼ ﺑﻢ خورده
هر چند که اندیشه کنم ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
راهم ندهی ثانیه ای ﭘﯿﺶِ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
حیرت زده ﺩﺭ مکتب ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ پرﺳﺘﯽ
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻭﺍﻟﻪ ﯼِ ﺩﻝ ﺭﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
آیین من و مسلکم از مذهب عشق است
گاهی نتوانم به در از کیش تو باشم
کشکول پر ازقصه ام ازحوصله خالیست
هو میکَشم از غصه که ﺩﺭﻭﯾﺶ تو باشم
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺍ بسته ای از رخ
ﻫﻢ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺎﺗﻢ ﻭ ﻫﻢ ﮐﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
ﺍﯼﺣﻀﺮﺕﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻧﻪﯾﮏﺭﻭﺯ ﻭﺩﻭ ﺭﻭﺯﺍﺳﺖ
ﻋﻤﺮیست ﮐﻪپیوسته ﻫﻢ ﺍﻧﺪﯾﺶﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
تا کی بکشی زندگی ام را تو به چالش
تا کی صنما موردِ تفتیش تو باشم
بانو عسلم دشت وجودم ﺷﻮﺩ ﺁﺗـﺶ
یک لحظه اگر ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷـﻢ
ای نگاهت منشاء شعر و غزل
ای لبت شیرین تر از شهدِ عسل
آن قدَر نازی که در شهرم شده
نم نم گلخنده ات ضرب المثل
بس که جذّابی خدا زد بوسه ها
روی زیبای تو را روز ازل
سال ها در کوچه باغ دلگشا
دلبری می کردی از شیخ اجل
بوی غربت روز و شب گیرد دلم
هر زمانی می شوی دور از محل
آنقَدر دور و برت پر می زنم
تا وجودت را بگیرم در بغل
بین لب های من و لب های تو
بوسه ها باید شود رّد و بدل
مشکل است اما برای دیدنت
ای عسل بانو بیابم راهِ حل
ﺳﺎﺯﻡ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﺁﺧـــــﺮ ﺍﺯ ﺁﻫﻨﮓ ﺻﺪﺍﯾﺖ
ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻟــﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﻮﺍﯾﺖ
یک بار ﭼﺮﺍ ﻭﺍ ﻧﮑﻨﯽ ﭘﻨﺠــــــــــﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﮐـــــــــــﺰ ﺭﺍﻩ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﺁﯾﺪ ﺯ ﺳﺮﺍﯾﺖ
ﺍﺯ ﮐــــﻮﭼﻪ ﯼ ﻣﺎ مثل نسیمی ﮔﺬﺭﯼ ﮐﻦ
ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻡ ﺍﮔــــــﺮ ﮐﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻓﺎﯾﺖ
ﭼﻨﮕﻢ ﺷﻮﺩ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﺭﻡ ﺑﻨــــــــﻮﺍﺯﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ ﻏــــــــــــﺰﻟﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﯾﺖ
ﺑﯽ ﺗﺎﺑــــــــــﻢ ﻭ ﯾﮏ ثانیه ﺁﺭﺍﻡ ﻧــــﺪﺍﺭﻡ
ﺑﺎﺯﺁ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻟﻒ ﺭﻫــــــــــﺎﯾﺖ
ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻗــــﺪﺭ ﻧﺪﺍﻧﯽ
باﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯾﺖ
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ
ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ ﻭ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﮐﻨﻢ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻓـــﺪﺍﯾﺖ
ڪم عشوه بڪن اے بت بیدادگر من
زیبا شده اے تا ڪہ بسوزے جگر من
با ناز و ادا ڪوچہ‌ے ما را گذرےڪن
تا بوسہ بہ پاے تو زند چشم تر من
افتاده ام از درد و در آینده نیفتد
دیگر بہ سرِ ڪوے تو گاهے گذر من
آخرچہ خطا سرزده از ما ڪہ بہ ناگہ
رفتنـد رفیقـان همـہ از دور و بــر مـن
توفنده تر از سیلِ فنا در بدرم ڪرد
شورے‌ڪہ درین عاشقےآمد بہ سر من
در مرڪزِ قلبم بنشان تیرِ غمت را
حالا ڪہ موافق شده اے با ضرر من
مے ڪرد شڪوه رخ مهتاب تداعے
قرص قمرت را عسلم در نظر من