غزلیات
ای نگاهت منشاء شعر و غزل
ای لبت شیرین تر از شهدِ عسل
بعدهادر بینِ مردم می شود
خنده هایت موجب ضرب المثل
بس که جذّابی خدا زد بوسه ها
روی زیبای تو را روز ازل
سال ها در کوچه باغ دلگشا
دلبری می کردی از شیخ اجل
بوی غربت روز و شب گیرد دلم
هر زمانی می شوی دور از محل
آنقَدر دور و برت پر می زنم
تا وجودت را بگیرم در بغل
بین لب های من و لب های تو
بوسه ها باید شود رّد و بدل
مشکل است اما برای دیدنت
ای عسل بانو بیابم راهِ حل
یک نفس ﺍﺯ ﻏﻤﻢ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
گـذری بـر مــنِ ناﺷﺎﺩ ﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
روزنی را که هوایی برساندبه درون
اندکی در قفسایجاد نکردی،کردی؟
سالها رفتﻭ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﺖ ﻣﺘﺒﺎﺩﺭ ﻧﺸﺪﻡ
گاهی ﺍﺯﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﯾﺎﺩﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
نشدی همره ما بر ضد ضحاک زمان
حــذر اﺯ مظهـر بیداد ﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
لاله را مفتیِ ظالم گذراند از دم تیغ
کُشته را دیدی وفریادنکردی،کردی؟
سرخَم ازتندر توفانی وقَدریﺣﺮﮐﺖ
ﺑﺮ خلاف ِ جهت ِ باد ﻧﮑﺮﺩﯼ، ﮐﺮﺩﯼ؟
نکشیدی عسلم سر به سرای دل من
ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍﺟﺰ ﺑﻪ ﻏﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﻧﮑﺮﺩﯼ،ﮐﺮﺩﯼ؟
ﺳﺎﺯﻡ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﺁﺧـــــﺮ ﺍﺯ ﺁﻫﻨﮓ ﺻﺪﺍﯾﺖ
ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻟــﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﻮﺍﯾﺖ
یک بار ﭼﺮﺍ ﻭﺍ ﻧﮑﻨﯽ ﭘﻨﺠــــــــــﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﮐـــــــــــﺰ ﺭﺍﻩ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﺁﯾﺪ ﺯ ﺳﺮﺍﯾﺖ
ﺍﺯ ﮐــــﻮﭼﻪ ﯼ ﻣﺎ مثل نسیمی ﮔﺬﺭﯼ ﮐﻦ
ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻡ ﺍﮔــــــﺮ ﮐﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻓﺎﯾﺖ
ﭼﻨﮕﻢ ﺷﻮﺩ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﺭﻡ ﺑﻨــــــــﻮﺍﺯﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ ﻏــــــــــــﺰﻟﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﯾﺖ
ﺑﯽ ﺗﺎﺑــــــــــﻢ ﻭ ﯾﮏ ثانیه ﺁﺭﺍﻡ ﻧــــﺪﺍﺭﻡ
ﺑﺎﺯﺁ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻟﻒ ﺭﻫــــــــــﺎﯾﺖ
ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻗــــﺪﺭ ﻧﺪﺍﻧﯽ
باﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯾﺖ
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ
ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ ﻭ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﮐﻨﻢ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻓـــﺪﺍﯾﺖ
ڪم عشوه بڪن اے بت بیدادگر من
زیبا شده اے تا ڪہ بسوزے جگر من
با ناز و ادا ڪوچہے ما را گذرےڪن
تا بوسہ بہ پاے تو زند چشم تر من
افتاده ام از درد و در آینده نیفتد
دیگر بہ سرِ ڪوے تو گاهے گذر من
آخرچہ خطا سرزده از ما ڪہ بہ ناگہ
رفتنـد رفیقـان همـہ از دور و بــر مـن
توفنده تر از سیلِ فنا در بدرم ڪرد
شورےڪہ درین عاشقےآمد بہ سر من
در مرڪزِ قلبم بنشان تیرِ غمت را
حالا ڪہ موافق شده اے با ضرر من
مے ڪرد شڪوه رخ مهتاب تداعے
قرص قمرت را عسلم در نظر من
وقتی که خیالت را در تنگِ بغل ﮔﯿﺮﻡ
از ﮐﻨﺪﻭﯼِ لبهاﯾﺖ پیوسته ﻋﺴﻞ ﮔﯿﺮﻡ
از عشق تو بی تابم کز خوشهی اشعارم
هر گونه شرابی را با طعم غزل گیرم
یک باره ﺩﻝ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ کانونِ ﺗﭙﺶ ﮔﺮﺩﺩ
آن دم ﮐﻪ ﺳﺮﺍﻏﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﮔﯿﺮﻡ
ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻉ ﭘُﺮ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ جذبهی ﺍﻧﺪﺍﻣﺖ
ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻉ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﯿﺦ ﺍﺟﻞ ﮔﯿﺮﻡ
چشمان امیدم را بر بام ﺍﻓﻖ بردی
ﺗﺎ ﺭّﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ شب ها ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﺣﻞ ﮔﯿﺮﻡ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖﺗﻮ شیرینم ﺭﯾﺰﺵ ﺑﮑﻨﺪ ﺻﺨﺮﻩ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﻭ ﮐُﺘﻞﮔﯿﺮﻡ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ بانو اﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﻫﺎ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﯼ ﻭﺻﻠﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺰﻭﺟﻞ ﮔﯿﺮﻡ
با هنرمندی خیالت ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
کم کم ﺍﺯ ﮐﻨﺪﻭﯼ لبهاﯾﺖ ﻋﺴﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
ﻭﻗﺘﯽاز سرچشمهی شعرم ﻧﮕﺎﻫﺖ میکنم
ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﯾﻪﯼ ﭼﺸﻤﺖ ﻏﺰﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
آخر ای آب گوارا از شکر گفتن چه سود
مزه ی ِ ﺭﻭﯼ ِ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
می گشایم بال و پر ﺗﺎ قله های کهکشان
ﺭﺩ پایت را اگر روی ﺯﺣﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
نفرتیدارمعجیباز قیل و قال شیخ ِشهر
ﺑﺎﻧﮓِ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﯽﻣﺤﻞ ﺑﺎﯾﺪﮔﺮﻓﺖ
هر زمانی فرصتی در پایِ منبر رخ دهد
عرصه ی زهد و ریا را از دغل باید گرفت
در غزل وقتی بگردد واژه ای ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺩﺏ
آب و گِل ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﻌﺮ ِ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
کم بزن بر چین موهایت گره بانو عسل
هم چنان ﺍﺯ ﭘﯿﭻ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍﻩِﺣﻞ باید گرفت
سوگل ِ سر به هوا ناز و لوَندی تو هنوز
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ حبه ﯼ ﻗﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ
ﮔﻴﺮﻡ ﺍﺻﻼً نزنی ﺯﻟﻒ ﺳﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ
روشنی بخش ِ افق های ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ
سروِ بالنده ندارد قد و بالای تو را
در نگاهم به بلندایِ سهندی تو هنوز
آید از باغ تن و رنگ فریبایِ لبت
ﮐﻪ به زیبایی ِ گل هاﯼ ِ ﻫﻠﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز
مگر عیّار تو را حوصله سنجد به محک
گنج ذی قیمتی از دوره یِ زندی تو هنوز
ذره ای کم نشد از جاذبه ی ِ دلبری ات
سیب ِ ممنوعه ی مردانه پسندی تو هنوز
نتواند که گزندت بزند چشم ِ حسود
عنبرین پیرهن از عودِ سپندی تو هنوز
تلخی ِ بی حد ِ ما را ببر از قند ِ لبت
عسلم ناجی ِ دل های ﻧﮋﻧﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ
ﺗﻨﯿـﺪﯼ نخ به ﻧﺦ ﺩﺭ ﺗـﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﻡ
ﺩﻣﯿﺪﯼ زندگی ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ
تنــم از عطـر زلفـت ﺑـﻮﯼ ﮔﻞ ﺩﺍﺩ
از آن روزی کــه ﺩﻧﺒـﺎﻝ ﺗـﻮ ﺑـﻮﺩﻡ
شکوفا می شدی در پیش چشمم
که از شادی دل ایدل می سرودم
شبی درحال مستی خواب دیدم
کـه قند از روی لب هاﯾﺖ ﺭﺑﻮﺩﻡ
دمـــادم رو بـــــــروی آستـــانـت
هنــوز ای سـرو بالا ســر فـرودم
بکن سرشـارم از دریـای عشقـت
کــه دل خالی تر از زاینده رودم
چــه میشد ای عسل بانو کنارت
گــره از پیچ زلفـت می گشـودم
ﻣﮕﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ﺷﺒﯽ که...
ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ...
نگاهم کرﺩﯼ ﻭ دل را ﺭﺑﻮﺩﯼ
ز برمودایِ چشمان ﻭ ﻟﺒﯽ ﮐﻪ...
به من ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ درسِ عاشقی ﺭﺍ
ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﻣﮑﺘﺒﯽ ﮐﻪ...
هنوز از التهابِ داغِ عشقت
ﺗﻨﻢ می سوزد ای گل در ﺗﺒﯽ ﮐﻪ...
کدر باشد چراغِ سرنوشتم
ﺍﺯ ﺍﻗﺒﺎﻟﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻮﮐﺒﯽ ﮐﻪ...
ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﺑﺮﺱ ﺍﯼ ﻧﺎﺯنینم
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﯾﺎ ﺭﺏ ﯾﺎ ﺭﺑﯽ ﮐﻪ...
عسل بانویِ قصر آرزوها
تو آن شیرین لب خوش مَشرَبی که ...