غزلیات
ﻭﻗﺘﯽ کــه نبـاشی صـدم ِ ثانیــه ﭘﯿﺸـﻢ
دلگیر تر از بغض فروخورﺩﻩ ﯼ ﺧﻮﯾﺸﻢ
بی چون و چرا معبدِ جادویی چشمت
دورم کند ﺍﺯ فلسفه ی ﻣﺬﻫـﺐ ﻭ ﮐﯿﺸﻢ
ناخـن بکشم بــر در و بر سینه ی دیوار
وقتی کــه نپرسی کمی از حـال ﭘﺮﯾﺸﻢ
آندم ﮐﻪ فشردی به دو ﺩﺳﺘﺖﭼﻤﺪﺍﻥ ﺭﺍ
رفتی ﮐـﻪ ﻧﺴﺎﺯﯼ صنماﺑﺎ ﮐـﻢ ﻭ ﺑﯿـﺸﻢ
گفتـا که تو را سوزدرون سینه شکافد
اســرار دلـم را ﭼــﻮ بگفتـم ﺑــﻪ ﮐﺸﯿﺸﻢ
مـا را غـم بی مهری ات انگشت نـما کرد
برگرد که زخمی شـده از ﻃﻌﻨـﻪ ﻭ ﻧﯿﺸﻢ
پاسخ ندهد زخم نمک خورده به مرهم
بانـو عسلــم چــاره بکــن بـر ﺩﻝ ﺭﯾﺸـﻢ
سال ها با ناز و خنده مهربانی کرده ای
مهربانی را عسل بانو جهانی کرده ای
کرده ای کندوی لب ها را پر ازشهد عسل
رفته ایدرکوچه هاشیرین زبانی کرده ای
عاشقم لحن بیانت را ولی ای نازنین
تازگی ها لهجه ات را اصفهانی کرده ای
در غروب سایه روشن چون هلال ماه نو
امتدادِ خطِ ابرو را کمانی کرده ای
گِرد خود چرخیده ای با خرمن ناز و ادا
کوچه راباچین دامن گل فشانی کرده ای
با هنرمندی هَرَس کردی درخت واژه را
دل سرودم را پر از بار معانی کرده ای
ناخدایانِ سخن در تاب توصیف تواند
بی گمان باحافظ و سعدی تبانی کرده ای
ﺁﻭﺍﺭﻩ ﯼ ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺩﺭ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﯼ ﻗﺎﺿﯽ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ ﻗﻠﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
با کی بکند شکوه بیچاره ی ﺗﺒﻌﯿﺪی
ﺻﺪ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﺘﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
روزی که تو می رفتی با آینه می گفتم
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ آن لحظه که برگشتی
ﻋﺎﺩﯼ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
فردا ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ
ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ بیماری تنها شد و ﺳﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﺍﯼ ﻣﺎﯾﻪ ﯼ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭ
ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻗﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﻋﺴﻞ ﻭﯾﺮﺍﻥ، ﺍﺭﮒ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺑﻨﯿﺎﻥ
ﺻﺪ ﻟﺮﺯﻩ ﻭ ﭘﺲ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﮔُﺮﺩﻩ ﯼ ﺑﻢ خورده
هر چند که اندیشه کنم ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
راهم ندهی ثانیه ای ﭘﯿﺶِ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
حیرت زده ﺩﺭ مکتب ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ پرﺳﺘﯽ
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻭﺍﻟﻪ ﯼِ ﺩﻝ ﺭﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
آیین من و مسلکم از مذهب عشق است
گاهی نتوانم به در از کیش تو باشم
کشکول پر ازقصه ام ازحوصله خالیست
هو میکَشم از غصه که ﺩﺭﻭﯾﺶ تو باشم
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺍ بسته ای از رخ
ﻫﻢ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺎﺗﻢ ﻭ ﻫﻢ ﮐﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
ﺍﯼﺣﻀﺮﺕﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻧﻪﯾﮏﺭﻭﺯ ﻭﺩﻭ ﺭﻭﺯﺍﺳﺖ
ﻋﻤﺮیست ﮐﻪپیوسته ﻫﻢ ﺍﻧﺪﯾﺶﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ
تا کی بکشی زندگی ام را تو به چالش
تا کی صنما موردِ تفتیش تو باشم
بانو عسلم دشت وجودم ﺷﻮﺩ ﺁﺗـﺶ
یک لحظه اگر ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷـﻢ
ای نگاهت منشاء شعر و غزل
ای لبت شیرین تر از شهدِ عسل
آن قدَر نازی که در شهرم شده
نم نم گلخنده ات ضرب المثل
بس که جذّابی خدا زد بوسه ها
روی زیبای تو را روز ازل
سال ها در کوچه باغ دلگشا
دلبری می کردی از شیخ اجل
بوی غربت روز و شب گیرد دلم
هر زمانی می شوی دور از محل
آنقَدر دور و برت پر می زنم
تا وجودت را بگیرم در بغل
بین لب های من و لب های تو
بوسه ها باید شود رّد و بدل
مشکل است اما برای دیدنت
ای عسل بانو بیابم راهِ حل
ﺳﺎﺯﻡ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﺁﺧـــــﺮ ﺍﺯ ﺁﻫﻨﮓ ﺻﺪﺍﯾﺖ
ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻟــﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﻮﺍﯾﺖ
یک بار ﭼﺮﺍ ﻭﺍ ﻧﮑﻨﯽ ﭘﻨﺠــــــــــﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﮐـــــــــــﺰ ﺭﺍﻩ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﺁﯾﺪ ﺯ ﺳﺮﺍﯾﺖ
ﺍﺯ ﮐــــﻮﭼﻪ ﯼ ﻣﺎ مثل نسیمی ﮔﺬﺭﯼ ﮐﻦ
ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻡ ﺍﮔــــــﺮ ﮐﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻓﺎﯾﺖ
ﭼﻨﮕﻢ ﺷﻮﺩ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﺭﻡ ﺑﻨــــــــﻮﺍﺯﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ ﻏــــــــــــﺰﻟﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﯾﺖ
ﺑﯽ ﺗﺎﺑــــــــــﻢ ﻭ ﯾﮏ ثانیه ﺁﺭﺍﻡ ﻧــــﺪﺍﺭﻡ
ﺑﺎﺯﺁ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻟﻒ ﺭﻫــــــــــﺎﯾﺖ
ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻗــــﺪﺭ ﻧﺪﺍﻧﯽ
باﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯾﺖ
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ
ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ ﻭ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﮐﻨﻢ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻓـــﺪﺍﯾﺖ
ڪم عشوه بڪن اے بت بیدادگر من
زیبا شده اے تا ڪہ بسوزے جگر من
با ناز و ادا ڪوچہے ما را گذرےڪن
تا بوسہ بہ پاے تو زند چشم تر من
افتاده ام از درد و در آینده نیفتد
دیگر بہ سرِ ڪوے تو گاهے گذر من
آخرچہ خطا سرزده از ما ڪہ بہ ناگہ
رفتنـد رفیقـان همـہ از دور و بــر مـن
توفنده تر از سیلِ فنا در بدرم ڪرد
شورےڪہ درین عاشقےآمد بہ سر من
در مرڪزِ قلبم بنشان تیرِ غمت را
حالا ڪہ موافق شده اے با ضرر من
مے ڪرد شڪوه رخ مهتاب تداعے
قرص قمرت را عسلم در نظر من
وقتی که خیالت را در تنگِ بغل ﮔﯿﺮﻡ
از ﮐﻨﺪﻭﯼِ لبهاﯾﺖ پیوسته ﻋﺴﻞ ﮔﯿﺮﻡ
از عشق تو بی تابم کز خوشهی اشعارم
هر گونه شرابی را با طعم غزل گیرم
یک باره ﺩﻝ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ کانونِ ﺗﭙﺶ ﮔﺮﺩﺩ
آن دم ﮐﻪ ﺳﺮﺍﻏﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﮔﯿﺮﻡ
ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻉ ﭘُﺮ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ جذبهی ﺍﻧﺪﺍﻣﺖ
ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻉ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﯿﺦ ﺍﺟﻞ ﮔﯿﺮﻡ
چشمان امیدم را بر بام ﺍﻓﻖ بردی
ﺗﺎ ﺭّﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ شب ها ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﺣﻞ ﮔﯿﺮﻡ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖﺗﻮ شیرینم ﺭﯾﺰﺵ ﺑﮑﻨﺪ ﺻﺨﺮﻩ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﻭ ﮐُﺘﻞﮔﯿﺮﻡ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ بانو اﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﻫﺎ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﯼ ﻭﺻﻠﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺰﻭﺟﻞ ﮔﯿﺮﻡ
با هنرمندی خیالت ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
از لبت با بوسه ها اصلاً ﻋﺴﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
ﻭﻗﺘﯽاز سرچشمهی شعرم ﻧﮕﺎﻫﺖ میکنم
ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﯾﻪﯼ ﭼﺸﻤﺖ ﻏﺰﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
آخر ای آب گوارا از شکر گفتن چه سود
مزه ی ِ ﺭﻭﯼ ِ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
در فراسوی زمان تا کهکشان پر می کشم
ﺭﺩ پایت را اگر روی ﺯﺣﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
پشت پرچین روبروی کوچه باغ اطلسی
وعده ها از لاله رویِ بی بدل باید گرفت
نفرتی دارم فراگیر از اذانِ شیخ شهر
ﺑﺎﻧﮓِ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﯽﻣﺤﻞ ﺑﺎﯾﺪﮔﺮﻓﺖ
هر زمانی فرصتی در پایِ منبر رخ دهد
عرصه ی زهد و ریا را از دغل باید گرفت
از کتاب بی بدیل راز عشق آید به دست
آنچه راکز نسخه های مستدل باید گرفت
در غزل وقتی بگردد واژه ای ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺩﺏ
آب و گِل ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﻌﺮ ِ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
کم بزن بر چین موهایت گره بانو عسل
هم چنان ﺍﺯ ﭘﯿﭻ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍﻩِﺣﻞ باید گرفت