غنچه لب شهر ِ غزل ﺑﯽ ﺩﻝ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮐﻨﺪ

ﺭﺍﻫﯽ ِ بـاغ سنبـل و ﺩﺷـﺖ ِ ﺷﻘــﺎﯾﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

ﮔـﻢ ﺷﺪﻩ ﻟﺤﻈــﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺭ ﮔﺬﺭِ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ

ﺭﻧﮓ ِ ﻗﺸﻨﮓ ِﭼﺸـﻢ ﺍﻭ ﻣﺤـﻮ ِ ﺩﻗـﺎﯾﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

وا بکنـم پنجره را رو بـه رخ ِ صبح ِ سپید

در تب و تابم که مگر جلوه به مشرقم کند

دختـر ِ ناز ِ شهر گل بـا زدن ســاز و دهــل

ﺭﻗـﺺ و سماع و زمزمه ﺩﺭ ﺑـﺮِ خاﻟﻘﻢ ﮐﻨﺪ

ﺩﻓﺘـﺮ ِ ﺍﺣﺴـﺎﺱ ﻣـﺮﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻫــﻢ ﻭﺭﻕ ﺯﻧﺪ

ﺗﺎ ﮐــﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘــﺮﯼ ﺑـﻪ ﻭﺿــﻊِ ﺳﺎﺑﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

ﻣﻦ ﻧﻪ ﺻﺒﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻠﯽ

ﺭﻭﺳــﺮﯼ ﮔـﻞ ﮔﻠﯽ ﺍﺵ ﺑـﺎﺩِ ﻣـﻮﺍﻓـﻘﻢ ﮐﻨــﺪ

ﺑــﺮﻕ ﻧﮕـﺎﻩِ ﻧﺎﻓـــﺬﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﮕـﺎﻥ ﺩﻝ ﺑـﺒــﺮﺩ

ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺍﮔـﺮ ﺩﻝ ﻧﺪﻫﻢ ﺧـﻮﺍﺭِ ﺧﻼﯾﻘﻢ ﮐﻨﺪ

برﮐﻪ خشک وخالی ام آخر ِﺩﺷﺖ ِ ﺑﺮﻫﻮﺕ

خنده ی بانو عسلم ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺷﺎﯾﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

در کوچه ی ما بوی بهار از بدن توست

امـروز مگـر جشن شکوفا شدن توست

پرمی کشم از شوق و سر از پا نشناسم

وقتی کـه بدانم خبــر از آمـدن توست

سیبی که دوچندان بکندحرص و ولع را

ازجنس هوس باشد و در پیرهن توست

از بس که شدم خیره به لبخند ژکوندت

دل در هوس غنچه ی تنگ دهن توست

نایاب تر از عطــر گــرانقیمت اعـلاست

مشکی که فرآورده ی گلبرگ تن توست

از هر سه طرف بوسه زند بـر سر زلفت

وقتیکه صبا پرسه زنان در وطن توست

بانـــو عسلم شر شرابـــریشم مواج

از خرمن گیسوی شکن در شکن توست

روز و شب منتظـرم تازه بهـاری بـرسد

تا مگـر نغمـه ای از بانگ ِ هزاری بـرسد

سر به سجاده گـذارم که به هنگام دعا

رو به صحرای دلم صبر و قراری برسد

غم‌ مخور ایدل غم‌دیده که‌در باغ بهار

موسم خوشدلی و گشت وگذاری‌برسد

زده ام بـا دل ِ پـر غصـه در‌ ِ میـکده را

که بـه دادم نفسی شُرب خماری‌ برسد

لااقل چشم تــرم را کـه بدوزم بـه افق

کم کم از سر زدن ِ شعله شراری بـرسد

میدهد مـژده مرا نم نم باران که سحر

بــوی عشق از گـذر ِ یکه سواری بـرسد

مهــربانو عسلم شانه بــه گیسو که زند

شُر شُر ِ زمــزمه از نغـمه ی تاری برسد

در عمـر خــود ندیدم بی اعتناتر از تو

در این جهان نباشد کس بیوفاتر از تو

من هم به فکـر آنـــم تا آنکه بگـذرانم

دورانِ دیگـــری را بـا آشنــاتــر از تــو

شیـــرینیِ لبانــت زهــرِ هــلاهـــلم باد

کـامی اگــــر نگیـرم از دلـــرباتـر از تو

اصلاً درخت سیبم وقتی دهد شکوفه

هم بهتر ازتو باشد هـم با صفاتر از تو

روزی اگر گذارم افتد به شهر خـوبان

دل می ربایـد از مـن بالا بلاتـر از تـو

در لابـلای شعــرم بایـد عسل بگـویم

شهری به خود ندیده پر ادعاتر از تو

پّــر می کشد پــرستـو در آسمـان شهـــرم

وقتی نگــاهِ سبــــزت، کــوچِ بهــــاره دارد

پروانــه هـای رنگی دور و بــرت برقصنـد

وقتی کـــه پیـــرهن را بــاد از تنـت درآرد

چشمِ قلم چوچشمم پیوسته خون بگرید

وقتی نبــودنت را، بـــر صفـحه می نگارد

ای روشنای شبها شعـرم به وصفت عاجز

قَـدری مگــر ستـاره حُسـن تــو را شمـارد

عاشق به شوق وصلت، بی دل بمانده امّا

تنهــا رفیــق خــود را، تنهــــا نمی گــذارد

بانــو عسل کجـــایی کــز درد بی قـــراری

ماسیده در گلـویم، بغضی کـه می فشارد

دچار ‌ انفجار ‌درد هستیم

اسیرِ سلطه ی ‌ نامرد ‌‌‌ هستیم

خبر از‌ ‌‌ حال ‌ یکدیگر نداریم

به سانِ کوه یخ دلسرد هستیم

به عشق ِ مهرورزی زوج بودیم

ولی درعصر وحشت فردهستیم

چنان ‌‌بر چهره هامان غم نشسته

که‌‌ انگار‌ از ‌ نژادِ‌ زرد هستیم

مگر جزشکوه از ظالم چه‌ کردیم

که تحت این همه پیگرد هستیم

عسل بانو‌ به جرم سبز بودن

به دستور‌خدایان طرد هستیم

هرچند کـــه بین مــن و تو کـوه و کُتَل ﺑﻮﺩ

راهی ﮐــﻪ ﻣﺮﺍ ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻏـــﺰﻝ ﺑﻮﺩ

پیــوسته ﺩﺭ ﺍﯾـــﻦ ﻓﺎﺻﻠـــﻪ ﯼ دلــــهره آور

ﻋﻤــــﺮِ ﻣـــﻦِ آواره ﺑـــﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﺟـــﻞ ﺑـﻮﺩ

ﺁﺩﻡ کـــه چنین ﺳﺠﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ

تصویـــر تـــو بر سر درِ ﺗﺎﺭﯾـــﺦِ ﻣﻠـﻞ ﺑــﻮﺩ

ﺩﺭ ﻭﺍﺩﯼ ﻏــــــﻢ ﺳﺎﺩﻩ ﺗــﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫـﺎﯾﻢ

ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔــــﺮﺩﻧﻪ ﯼ ﮐـــﻮﻩ ﻭ ﮐُﺘﻞ ﺑﻮﺩ

ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﮐـﻮﭼـﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ

ﻋﺸﻖ ﻣـــﻦ ﻭ ﺗـــﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﯾﺠـــﺎﺩِ ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺩ

ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺣﺴﻦ ﺗـﻮ ﺍﯼ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ ﺍﻓﺮﻭﺯ

ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻫﺎ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺟﺪﻝ ﺑﻮﺩ

ﺩﻝ ﺩﺭ ﮔـــــﺮﻭ ﭼﺸـﻢ ﻭ ﻟﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔـــــﺮﻧﻪ

ﺑﺎ لعبتی ﺍﺯ ﺍﻫـــﻞ ﻣﺤـــﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣــﻞ ﺑﻮﺩ

در محـــفل و در حـــوزه ی مانای غزل ها

ﺷﯿــﺮﯾﻨﯽ ﺍﺷﻌــﺎﺭ ﻣــﻦ ﺍﺯ عشق ﻋﺴـﻞ بود

گر به سروقتم بیایی‌غصه ام کم می شود

زخم دل با پانسمان‌های تو مرهم می‌شود

سروِ سبزِ مانده از دورانِ ایوبم ولی

زیر ِ بارِ ناشکیبایی کمر خم می شود

قلبم از دیوانگی افتد به دستان ِ تپش

در قبال عشق تو وقتی که مُلزم می شود

هر زمانی بگذری از باغ ِ فروردین به ناز

خوش به حال‌شبدر وگلهای مریم می‌شود

در همان حالی که آید پای ِ دلبر در میان

سیب سرخی باعث احساس آدم می شود

ریزد از چشم ِ تب آلود قلم گلواژه ها

بستر ِ شعر و غزل‌ وقتی‌ فراهم می شود

می زند زل بر در و بر گوشه ی دیوارها

آنکه در خلوت دچار ِ حس مبهم می شود

گرچه با یادت هنوزم دلخوشم بانو عسل

چـتـر چشمم در نبودت بارها نم می شود

غم مخور‌ ای دل که دوران نقاهت بگذرد

عاقبت روزی گلِ نشکفته خرّم می شود

بـــه پــرتــوهای شمــع بی زوالت

نـرفت از یـادِ من هــرگز جمــالت

تـویی در کـوچه های خـــاطراتم

نشد روزی کـــه باشم بی خیالت

به وجـــد آید وجـودم هر دقیقه

هنـوز از خنــده هـــای بی مثالت

به خود گفتم که در دورانِ عمرم

میّسر می شود روزی وصــــالـت

شدم آخــــر در این دلبستگی ها

فـدای پیچ زلف و خــط و خالت

هنوز از بی قـــــراری می نشیند

هـــزاران قاصدک بـر روی شالت

نکـــردی ای عسـل بانــو نگــاهی

مــرا با گــوشـه ی چشـــم زلالت