پسکوچه پر از عطرِ فضای بدن توست

امـروز مگـر جشن شکوفا شدن توست

در آینــه همچهـــره ی خود را نشناسم

آن دم کـه پیاپی خبــر از آمـدن توست

ماندم کـه چــرا روز ازل بــر حذرم کرد

ازمیوه ی ممنوعه که در پیرهن توست

از وجهـه ی تاریـخ غنی بـر طــرف آیـد

هر شبهه که در باره ی ملک کهن توست

نایاب تر از عطــر گــرانقیمت اعـلاست

مشکی که فرآورده ی گلبرگ ِتن توست

از هر سه طرف بوسه زند بـر سر زلفت

وقتیکه صبا پرسه زنان دروطن توست

بانـــو عسلم شــر شـر ابـــریشم مــواج

از خرمن گیسوی شکن در شکن توست

روز و شب منتظـرم تازه بهـاری بـرسد

تا مگـر نغمـه ای از بانگ ِ هزاری بـرسد

سر به سجاده گـذارم که به هنگام دعا

رو به صحرای دلم صبر و قراری برسد

غم‌ مخور ایدل غم‌دیده که‌در باغ بهار

موسم خوشدلی و گشت وگذاری‌برسد

زده ام بـا دل ِ پـر غصـه در‌ ِ میـکده را

که بـه دادم نفسی شُرب خماری‌ برسد

لااقل چشم تــرم را کـه بدوزم بـه افق

کم کم از سر زدن ِ شعله شراری بـرسد

میدهد مـژده مرا نم نم باران که سحر

بــوی عشق از گـذر ِ یکه سواری بـرسد

مهــربانو عسلم شانه بــه گیسو که زند

شُر شُر ِ زمــزمه از نغـمه ی تاری برسد

در عمـر خــود ندیدم بی اعتناتر از تو

در این جهان نباشد کس بیوفاتر از تو

من هم به فکـر آنـــم تا آنکه بگـذرانم

دورانِ دیگـــری را بـا آشنــاتــر از تــو

شیـــرینیِ لبانــت زهــرِ هــلاهـــلم باد

کـامی اگــــر نگیـرم از دلـــرباتـر از تو

اصلاً درخت سیبم وقتی دهد شکوفه

هم بهتر ازتو باشد هـم با صفاتر از تو

روزی اگر گذارم افتد به شهر خـوبان

دل می ربایـد از مـن بالا بلاتـر از تـو

در لابـلای شعــرم بایـد عسل بگـویم

شهری به خود ندیده پر ادعاتر از تو

پّــر می کشد پــرستـو در آسمـان شهـــرم

وقتی نگــاهِ سبــــزت، کــوچِ بهــــاره دارد

پروانــه هـای رنگی دور و بــرت برقصنـد

وقتی کـــه پیـــرهن را بــاد از تنـت درآرد

چشمِ قلم چوچشمم پیوسته خون بگرید

وقتی نبــودنت را، بـــر صفـحه می نگارد

ای روشنای شبها شعـرم به وصفت عاجز

قَـدری مگــر ستـاره حُسـن تــو را شمـارد

عاشق به شوق وصلت، بی دل بمانده امّا

تنهــا رفیــق خــود را، تنهــــا نمی گــذارد

بانــو عسل کجـــایی کــز درد بی قـــراری

ماسیده در گلـویم، بغضی کـه می فشارد

دچار ‌ انفجار ‌درد هستیم

اسیرِ سلطه ی ‌ نامرد ‌‌‌ هستیم

خبر از‌ ‌‌ حال ‌ یکدیگر نداریم

به سانِ کوه یخ دلسرد هستیم

به عشق ِ مهرورزی زوج بودیم

ولی درعصر وحشت فردهستیم

چنان ‌‌بر چهره هامان غم نشسته

که‌‌ انگار‌ از ‌ نژادِ‌ زرد هستیم

مگر جزشکوه از ظالم چه‌ کردیم

که تحت این همه پیگرد هستیم

عسل بانو‌ به جرم سبز بودن

به دستور‌خدایان طرد هستیم

هرچند کـــه بین مــن و تو کـوه و کُتَل ﺑﻮﺩ

راهی ﮐــﻪ ﻣﺮﺍ ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻏـــﺰﻝ ﺑﻮﺩ

پیــوسته ﺩﺭ ﺍﯾـــﻦ ﻓﺎﺻﻠـــﻪ ﯼ دلــــهره آور

ﻋﻤــــﺮِ ﻣـــﻦِ آواره ﺑـــﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﺟـــﻞ ﺑـﻮﺩ

ﺁﺩﻡ کـــه چنین ﺳﺠﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ

تصویـــر تـــو بر سر درِ ﺗﺎﺭﯾـــﺦِ ﻣﻠـﻞ ﺑــﻮﺩ

ﺩﺭ ﻭﺍﺩﯼ ﻏــــــﻢ ﺳﺎﺩﻩ ﺗــﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫـﺎﯾﻢ

ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔــــﺮﺩﻧﻪ ﯼ ﮐـــﻮﻩ ﻭ ﮐُﺘﻞ ﺑﻮﺩ

ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﮐـﻮﭼـﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ

ﻋﺸﻖ ﻣـــﻦ ﻭ ﺗـــﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﯾﺠـــﺎﺩِ ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺩ

ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺣﺴﻦ ﺗـﻮ ﺍﯼ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ ﺍﻓﺮﻭﺯ

ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻫﺎ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺟﺪﻝ ﺑﻮﺩ

ﺩﻝ ﺩﺭ ﮔـــــﺮﻭ ﭼﺸـﻢ ﻭ ﻟﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔـــــﺮﻧﻪ

ﺑﺎ لعبتی ﺍﺯ ﺍﻫـــﻞ ﻣﺤـــﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣــﻞ ﺑﻮﺩ

در محـــفل و در حـــوزه ی مانای غزل ها

ﺷﯿــﺮﯾﻨﯽ ﺍﺷﻌــﺎﺭ ﻣــﻦ ﺍﺯ عشق ﻋﺴـﻞ بود

گر به سروقتم بیایی‌غصه ام کم می شود

زخم دل با پانسمان‌های تو مرهم می‌شود

سروِ سبزِ مانده از دورانِ ایوبم ولی

زیر ِ بارِ ناشکیبایی کمر خم می شود

قلبم از دیوانگی افتد به دستان ِ تپش

در قبال عشق تو وقتی که مُلزم می شود

هر زمانی بگذری از باغ ِ فروردین به ناز

خوش به حال‌شبدر وگلهای مریم می‌شود

در همان حالی که آید پای ِ دلبر در میان

سیب سرخی باعث احساس آدم می شود

ریزد از چشم ِ تب آلود قلم گلواژه ها

بستر ِ شعر و غزل‌ وقتی‌ فراهم می شود

می زند زل بر در و بر گوشه ی دیوارها

آنکه در خلوت دچار ِ حس مبهم می شود

گرچه با یادت هنوزم دلخوشم بانو عسل

چـتـر چشمم در نبودت بارها نم می شود

غم مخور‌ ای دل که دوران نقاهت بگذرد

عاقبت روزی گلِ نشکفته خرّم می شود

بـــه پــرتــوهای شمــع بی زوالت

نـرفت از یـادِ من هــرگز جمــالت

تـویی در کـوچه های خـــاطراتم

نشد روزی کـــه باشم بی خیالت

به وجـــد آید وجـودم هر دقیقه

هنـوز از خنــده هـــای بی مثالت

به خود گفتم که در دورانِ عمرم

میّسر می شود روزی وصــــالـت

شدم آخــــر در این دلبستگی ها

فـدای پیچ زلف و خــط و خالت

هنوز از بی قـــــراری می نشیند

هـــزاران قاصدک بـر روی شالت

نکـــردی ای عسـل بانــو نگــاهی

مــرا با گــوشـه ی چشـــم زلالت

از خود و از همه بیگانه شدن را بلــدم

رفتن از خانه و بی خانه شدن را بلـدم

نه کـه از نابلـدی می روم از راه جنـون

محـو ليـلایم و دیــوانه شدن را بلــدم

سالها لـرزه به دل دارم و بــر روی گسل

ارگ بـم بـودم و ویرانه شدن را بلـــدم

بافه ی زلف نگارم کــه بهم خورده گـره

چون پریشان بشود شانه شدن را بلدم

بی پر و بالم و یک لحظه نباشم نگـران

بزن ای شعله کــه پروانه شدن را بلـدم

باید از هرچـه کـــه دارم عملاً دل بکَنم

از خـود و از همه بیگانه شدن را بلــدم

مـنِ دریا زده هـــرگز به وصالش نرسم

معنی عــاشقِ دردانــه شــدن را بلـــدم

قصـه ها گفته ام از سیـرت بانو عسلم

راوی عشقـم و افسانه شـدن را بلـــدم