دچار ‌ انفجار ‌درد هستیم

اسیرِ سلطه ی ‌ نامرد ‌‌‌ هستیم

خبر از‌ ‌‌ حال ‌ یکدیگر نداریم

به سانِ کوه یخ دلسرد هستیم

به عشق ِ مهرورزی زوج بودیم

ولی درعصر وحشت فردهستیم

چنان ‌‌بر چهره هامان غم نشسته

که‌‌ انگار‌ از ‌ نژادِ‌ زرد هستیم

مگر جزشکوه از ظالم چه‌ کردیم

که تحت این همه پیگرد هستیم

عسل بانو‌ به جرم سبز بودن

به دستور‌خدایان طرد هستیم

هرچند کـــه بین مــن و تو کـوه و کُتَل ﺑﻮﺩ

راهی ﮐــﻪ ﻣﺮﺍ ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻏـــﺰﻝ ﺑﻮﺩ

پیــوسته ﺩﺭ ﺍﯾـــﻦ ﻓﺎﺻﻠـــﻪ ﯼ دلــــهره آور

ﻋﻤــــﺮِ ﻣـــﻦِ آواره ﺑـــﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﺟـــﻞ ﺑـﻮﺩ

ﺁﺩﻡ کـــه چنین ﺳﺠﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ

تصویـــر تـــو بر سر درِ ﺗﺎﺭﯾـــﺦِ ﻣﻠـﻞ ﺑــﻮﺩ

ﺩﺭ ﻭﺍﺩﯼ ﻏــــــﻢ ﺳﺎﺩﻩ ﺗــﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫـﺎﯾﻢ

ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔــــﺮﺩﻧﻪ ﯼ ﮐـــﻮﻩ ﻭ ﮐُﺘﻞ ﺑﻮﺩ

ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﮐـﻮﭼـﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ

ﻋﺸﻖ ﻣـــﻦ ﻭ ﺗـــﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﯾﺠـــﺎﺩِ ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺩ

ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺣﺴﻦ ﺗـﻮ ﺍﯼ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ ﺍﻓﺮﻭﺯ

ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻫﺎ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺟﺪﻝ ﺑﻮﺩ

ﺩﻝ ﺩﺭ ﮔـــــﺮﻭ ﭼﺸـﻢ ﻭ ﻟﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔـــــﺮﻧﻪ

ﺑﺎ لعبتی ﺍﺯ ﺍﻫـــﻞ ﻣﺤـــﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣــﻞ ﺑﻮﺩ

در محـــفل و در حـــوزه ی مانای غزل ها

ﺷﯿــﺮﯾﻨﯽ ﺍﺷﻌــﺎﺭ ﻣــﻦ ﺍﺯ عشق ﻋﺴـﻞ بود

گر به سروقتم بیایی‌غصه ام کم می شود

زخم دل با پانسمان‌های تو مرهم می‌شود

سروِ سبزِ مانده از دورانِ ایوبم ولی

زیر ِ بارِ ناشکیبایی کمر خم می شود

قلبم از دیوانگی افتد به دستان ِ تپش

در قبال عشق تو وقتی که مُلزم می شود

هر زمانی بگذری از باغ ِ فروردین به ناز

خوش به حال‌شبدر وگلهای مریم می‌شود

در همان حالی که آید پای ِ دلبر در میان

سیب سرخی باعث احساس آدم می شود

ریزد از چشم ِ تب آلود قلم گلواژه ها

بستر ِ شعر و غزل‌ وقتی‌ فراهم می شود

می زند زل بر در و بر گوشه ی دیوارها

آنکه در خلوت دچار ِ حس مبهم می شود

گرچه با یادت هنوزم دلخوشم بانو عسل

چـتـر چشمم در نبودت بارها نم می شود

غم مخور‌ ای دل که دوران نقاهت بگذرد

عاقبت روزی گلِ نشکفته خرّم می شود

بـــه پــرتــوهای شمــع بی زوالت

نـرفت از یـادِ من هــرگز جمــالت

تـویی در کـوچه های خـــاطراتم

نشد روزی کـــه باشم بی خیالت

به وجـــد آید وجـودم هر دقیقه

هنـوز از خنــده هـــای بی مثالت

به خود گفتم که در دورانِ عمرم

میّسر می شود روزی وصــــالـت

شدم آخــــر در این دلبستگی ها

فـدای پیچ زلف و خــط و خالت

هنوز از بی قـــــراری می نشیند

هـــزاران قاصدک بـر روی شالت

نکـــردی ای عسـل بانــو نگــاهی

مــرا با گــوشـه ی چشـــم زلالت

از خود و از همه بیگانه شدن را بلــدم

رفتن از خانه و بی خانه شدن را بلـدم

نه کـه از نابلـدی می روم از راه جنـون

محـو ليـلایم و دیــوانه شدن را بلــدم

سالها لـرزه به دل دارم و بــر روی گسل

ارگ بـم بـودم و ویرانه شدن را بلـــدم

بافه ی زلف نگارم کــه بهم خورده گـره

چون پریشان بشود شانه شدن را بلدم

بی پر و بالم و یک لحظه نباشم نگـران

بزن ای شعله کــه پروانه شدن را بلـدم

باید از هرچـه کـــه دارم عملاً دل بکَنم

از خـود و از همه بیگانه شدن را بلــدم

مـنِ دریا زده هـــرگز به وصالش نرسم

معنی عــاشقِ دردانــه شــدن را بلـــدم

قصـه ها گفته ام از سیـرت بانو عسلم

راوی عشقـم و افسانه شـدن را بلـــدم

نازنینا رنگ چشمت بی قرارم می کند

واردِ دنیایی از فصل بهارم می کند

غنچه‌ی سرخِ لبت آتش به‌جانم می زند

چشم مستت از فریبایی خمارم می‌کند

از خیالم می گریزی تا پریشانت شوم

غیبتت هر ثانیه چشم‌ انتظارم‌ می‌ کند

بافه یِ زلفت جهانیازغزل‌ها می شود

بی نیاز از شعر های بی شمارم می کند

روی‌ماهت می‌درخشدازمسافتهای دور

جلوه در سرتاسرِشب‌های تارم می کند

بارها بوسیدمت در پشت پرچین خیال

شیخ اگرفهمیده باشدسنگسارم می‌کند

بوی خوشمی آید از پیراهنت بانو عسل

عطر نایاب تنت بی‌ اختیارم می کند

ای همه ی ِ آرزو هیچ نمی خوانی ام

پنجـره را بسته ای تا کـه بمیرانی ام

ساغر دل تشنه را پر بکن از شوکران

تا که به جـای لبت زهـر بنـوشانی ام

ارگ دل از بار ِ غـم ساده بـریزد بهـم

کس نشود غیـر تـو مـانعِ ویـرانی ام

با تَلی از دلهره در پی ِ خود می دوم

ره سپری گم شده درشب طولانی ام

در شب ِ پُـر حـادثه باز تویی ناخدا

تا ننشیند بـه گِل کشتی ِ طوفانی ام

تازگی ازهمدلی شورو شرافکنده اند

آهِ سه تار و دف وهق‌ هق ِپنهانی ام

گرچه کند ناله ها نی لبک از دوری ات

می چکد از یاد تو دیده‌ ی بارانی ام

فتنه به پا می کند زلف تو بانو عسل

گرچه به دادم رسد روز پریشانی ام

نازک تنِ دور ‌از بغلم سوگلِ نازم

تا کی بکنی بی‌ محلم سوگلِ نازم

زندانِ زمینم‌ ولی از جذبه‌ی‌چشمت

بالا بکشی تا ‌ زحلم سوگلِ نازم

از بس که لطیفی نتوانم که بکارم

احساس‌ تو را در غزلم سوگل‌ِ نازم

ازخوشه‌ ی‌ برساقه‌ی گندم نکنم دل

زیرا که تویی ماحصلم سوگلِ نازم

ازعطرتنت‌کوچه‌پرازبویِ اقاقی‌ست

تنها غزلِ بی بدَلم سوگلِ نازم

آتش بزن از شعله‌یِ رخساره‌شبم را

تا آن که گریزد اجلم سوگلِ نازم

از دوری توکاسه ی صبرم شده لبریز

جانم به لب آمد عسلـم سوگلِ نازم

باد صبا می دهد مژده یِ آغازِ تو

می شکفد غنچه ها با گذرِ نازِ تو

با نوسانِ نسیم باز رهاتر‌ شود

بر کمر و شانه ها زلف‌ غزلسازِ تو

دخترِ گیسو طلا پنجره را بسته‌ای

کس نشود باخبر یک نفس‌از ‌‌رازِ تو

یادِتو راروزها بادل وجان‌ میسرود

در ارم و دلگشاخواجه‌ ی‌ شیرازِ تو

معجزه‌ها می‌کند آن رخ مهتابی‌‌ ات

گرچه شدم بارها شاهد اعجازِ تو

عاقبت از بیدلی هرچه‌ سرودم‌نشد

واژه ای از شعر من قافیه پرداز تو

پا بنه بانو عسل‌‌ بر چمنِ دلگشا

تا شکفد غنچه ها با گذر ناز تو