سوگل ِ سر به هوا ‌ ناز و لوَندی تو هنوز

ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ حبه ﯼ ﻗﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ

ﮔﻴﺮﻡ ﺍﺻﻼً نزنی ﺯﻟﻒ ﺳﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ

روشنی بخش ِ افق های ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ

سروِ‌ بالنده ندارد قد و بالای تو را

در نگاهم‌‌ به بلندایِ‌ سهندی تو هنوز

آید از باغ تن و رنگ فریبایِ لبت

ﮐﻪ به زیبایی ِ گل هاﯼ ِ ﻫﻠﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز

مگر عیّار تو را حوصله سنجد به محک

گنج ذی قیمتی از دوره یِ زندی تو هنوز

ذره ای کم نشد از جاذبه ی ِ دلبری ات

سیب ِ ممنوعه‌ ی مردانه پسندی تو هنوز

نتواند که گزندت بزند چشم ِ حسود

عنبرین پیرهن از عودِ سپندی تو هنوز

تلخی ِ بی حد ِ ما را ببر از قند ِ لبت

عسلم ناجی ِ دل های ﻧﮋﻧﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ

ﺗﻨﯿـﺪﯼ نخ‌ به ﻧﺦ ﺩﺭ ﺗـﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﻡ

ﺩﻣﯿﺪﯼ زندگی ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ

تنــم از عطـر زلفـت ﺑـﻮﯼ ﮔﻞ ﺩﺍﺩ

از آن روزی کــه ﺩﻧﺒـﺎﻝ ﺗـﻮ ﺑـﻮﺩﻡ

شکوفا می شدی در پیش چشمم

که از شادی دل ایدل می سرودم

شبی درحال مستی خواب دیدم

کـه قند از روی لب هاﯾﺖ ﺭﺑﻮﺩﻡ

دمـــادم رو بـــــــروی آستـــانـت

هنــوز ای سـرو بالا ســر فـرودم

بکن سرشـارم از دریـای عشقـت

کــه دل خالی تر از زاینده رودم

چــه میشد ای عسل بانو کنارت

گــره از پیچ زلفـت می گشـودم

ﻣﮕﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ﺷﺒﯽ که...

ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ...

نگاهم کرﺩﯼ ﻭ دل را ﺭﺑﻮﺩﯼ

ز برمودایِ چشمان ﻭ ﻟﺒﯽ ﮐﻪ...

به من ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ درس‌ِ عاشقی ﺭﺍ

ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﻣﮑﺘﺒﯽ ﮐﻪ...

هنوز از التهابِ داغِ عشقت

ﺗﻨﻢ می سوزد ای گل در ﺗﺒﯽ ﮐﻪ...

کدر‌ باشد چراغِ سرنوشتم

ﺍﺯ ‌ ﺍﻗﺒﺎﻟﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻮﮐﺒﯽ ﮐﻪ...

ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﺑﺮﺱ ﺍﯼ ﻧﺎﺯنینم

ﺑﻪ آن تکرار ﯾﺎ ﺭﺏ ﯾﺎ ﺭﺑﯽ ﮐﻪ...

عسل بانویِ قصر آرزوها

تو آن شیرین لب خوش مَشرَبی که ...

سه‌‌ تارِ سرخوشِ ‌ آوایِ‌‌‌‌ من باش

به‌جایِ‌‌ نغمه‌ در‌ نجوای‌ِ من باش

من ﺁﻥ ‌ ﻣﻮﺟﻢ ﮐﻪ‌ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ

ﺗﻮ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺗﺮﯾﻦ‌‌‌ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺩﻡ ﺭﺍ ‌‌‌ ﺑﻔﻬﻤﯽ

ﺑـﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺩﻗﯿﻘﻪ‌ جاﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

بکش‌ کاشانه‌ یِ شب‌‌ را به آتش

پگاهِ روشنِ فردایِ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

سرِ کویِ وفا مجنون ترینم

به پاس همدلی ﻟﯿﻼﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

هزار و یک شبِ خواب و خیالم

همایونی ترین‌‌ ﺭﻭﯾﺎی‌‌ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

بریز از آب آتشگون به کامم

شراب نم نمگیرایِ من باش

عسل بانویِ قصر ِ آرزوها

مسیحای دل شیدایمن باش

بعد‌ ِ عمری دوری و دلواپسی

گم شدم در کوچه‌های بی کسی

پیچ تنگ کوچه‌ دورم کرده است

سال ها از عطر ِ ‌ باغِ ‌ ‌اطلسی

ای که دردم را نمی فهمی بدان

در گرفتاری‌ به حرفم می رسی

بیگمان وقتی‌کج افتد سرنوشت

جــایِ شاهین را بگیرد کـرکسی

بـر خلاف ِ آرزویم روزگار

بارها سبقت گرفت از ناکسی

در ازای ِ شور و شادی داده ام

نوجوانی را به سیـب ِ نارسی

رو به‌راهم کن‌ عسل بانو که غم

می کند عمق دلم را وارسی

کم ‌ بکن ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎنی ها ﻣﺮﺍ دلبسته ﺗﺮ

تاکه شعرم کم کند وصف تو را ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ

گوشه یِ چشمیﺑﭽﺮﺧﺎﻧﯽﺑﺮﺍﯾﻢﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ

ﺭﺍﺯ ِ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ‌ ﺑﻤﺎﻧﺪ‌ ‌ سال ها ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ

گرچه‌ در دهلیز قلبم همچنان داری‌حضور

در نبودت می شود بند دلم بُگسسته تر

سال ها از فرط تنهایی به دنبالِ توام

تابه کی خواهی ببینی عاشقت راخسته‌تر

شُرشُر مویت‌ که میریزد به رویِ ﺷﺎﻧﻪات

می شوند از تاب زلفت عارفان ﻭﺍﺭﺳﺘﻪ ﺗﺮ

گفته بودی نشکنی دیگرسکوت کوچه را

می کنی آهنگ ِ رفتن را ولی پیوسته تر

آن قَدَر نازی که حین خنده ها بانو عسل

گونه ات از سیب لبنانی شود برجسته تر

ای ناب تر از میوه یِ ﺷﯿﺮﯾﻦِ ﺭﺳﯿﺪﻩ

از قندِ شکر ریزِ ﻟﺒﺖ کس نچشیدﻩ

باید به بغل گیرمت ای گونه اناری

پا پس نکشد عاشقت از رای و عقیده

ﺑﺎ دلبری‌ ات‌ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﻭجودم

ﭘﺲ ﮐﯽ ﺑﺸﻮﯼ مرهم ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﺗﭙﯿﺪه

با آن که خدا خالق آثار قشنگ است

طرحی به فریبایی چشمت نکشیده

گلواژه بپاشم که بیایی به سراغم

با دامنی از مثنوی و شعر و ‌‌ قصیده

از بسکه صبا روسری ات را به‌عقب برد

صد کوچه‌‌ معطر ‌ شده از بوی وزیده

بانو عسلم عاقبت از عشق وصالت

جان را بدهد واله ی تو بر سر ایده

هر چند که از غصه و ‌ ماتم بنویسم

هرگـــز ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺗﻮ ﮐــﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

ﺻﺤــﺮﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻟﺒﺖ ﺗﺸﻨـﻪ ﺑﮕﺮﺩﺩ

هر بار کـه از ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺯﻣﺰﻡ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

وقتیکه ﻗـﻮﺍﻧﯿﻦ ﺑﻬﺸﺘﺖ ﺷﺪﻩ ﻣﺸﮑﻞ

از دوزخ و از عمــق ﺟﻬﻨـﻢ ﺑﻨــﻮﯾﺴﻢ

از تیــره ی عشاقـــم و آشفتــه ﺗﺮﯾﻨﻢ

دیوانــه ام و ﺩﺭﻫــﻢ ﻭ ﺑﺮﻫﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

با زمـــزمه بر ﺍﺭﮒ دلـم ﻟــــﺮﺯﻩ ﻧﯿﻨﺪﺍﺯ

ﺗﺎ ﻣــﺮﺛﯿﻪ ﺑــﺮ ﺯﻟـــﺰﻟﻪ ﯼ ﺑـــﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

ﺍﯼ خرمن گل ﻧﺎﻡ ﺗـﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻠـﻢ ﻋﺸﻖ

ﺑـﺮ ﺑــــﺮﮒ ﮔﻞِ ﻻﻟــﻪ ﻭ ﻣـﺮﯾﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

در نامــه نگفتم ﺑﻪ ﺗـﻮ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺩﻟـﻢ ﺭﺍ

ﺑﺴﺘﺮ کــه ﺷﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻓﺮﺍﻫـــــﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

بانــو عسلم دکمــه نکــن ﭘﯿـﺮﻫﻨﺖ ﺭﺍ

کز ﺳﯿـﺐ ﺗـــﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﺑﻨــﻮﯾﺴﻢ

ﺍﺯ ﮐـﺪﺍﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯿﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ باز ﺑﺒﯿﻨﻢ

ﺑﺮ ﮐـﺪﺍﻡ ﺳﺒﺰﻩ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐـﻪ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ

ﻣﻦ ﮐﻪ مجذوب رخ و چشم فریبای ﺗـﻮﺍﻡ

ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﻍ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﭽﯿﻨﻢ

مـانده ام تا چکنم اینهمه افسونگری ات را

آخر از گوشه ی چشمت ﺑﺒﺮﯼ ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﺩﯾﻨﻢ

ندهم دست کسی حلقه ی انگشتری ام را

کـه نگاهی کند از عشق تو بر نقشِ نگینم

ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﻏــﻢ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﯿﻘﯽ

ﻭﻟﯽ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﭼﻪ ﻏﻤﯿﻨﻢ

ﭼـﻪ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣـﻪ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ

ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﻓﻪ ﯼ ﺯﻟﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮﯾﻨﻢ

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ هیچ نگفتم سخن از بوی بهشتت

بِگشا پیرهنت را که توئی ﺑﺎﻍ ﺑﺮﯾﻨﻢ