سه‌‌ تارِ سرخوشِ ‌ آوایِ‌‌‌‌ من باش

به‌جایِ‌‌ نغمه‌ در‌ نجوای‌ِ من باش

من ﺁﻥ ‌ ﻣﻮﺟﻢ ﮐﻪ‌ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ

ﺗﻮ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺗﺮﯾﻦ‌‌‌ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺩﻡ ﺭﺍ ‌‌‌ ﺑﻔﻬﻤﯽ

ﺑـﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺩﻗﯿﻘﻪ‌ جاﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

بکش‌ کاشانه‌ یِ شب‌‌ را به آتش

پگاهِ روشنِ فردایِ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

سرِ کویِ وفا مجنون ترینم

به پاس همدلی ﻟﯿﻼﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺭﺍ مگیر از اوجِ خوابم

بیا شیرین‌ترین‌‌ ﺭﻭﯾﺎی‌‌ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

سبوی زندگی‌از باده‌ خالی‌ ست

شراب کهنه‌‌ یِ گیرایِ من باش

عسل بانو تویی باغ بهشتم

بهارِ پُر گلِ مانایِ من باش

بعد‌ ِ عمری دوری و دلواپسی

گم شدم در کوچه‌های بی کسی

باغبان از عقده‌ دورم کرده است

سال ها از عطر ِ ‌ باغِ ‌ ‌اطلسی

ای که دردم را نمی فهمی بدان

در گرفتاری‌ به حرفم می رسی

بیگمان وقتی‌کج افتد سرنوشت

جــایِ شاهین را بگیرد کـرکسی

بـر خلاف ِ آرزویم روزگار

بارها سبقت گرفت از ناکسی

در ازای ِ شور و شادی داده ام

نوجوانی را به سیـب ِ نارسی

رو به‌راهم کن‌ عسل بانو که غم

می کند عمق دلم را وارسی

کم ‌ بکن ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎنی ها ﻣﺮﺍ دلبسته ﺗﺮ

تا قلم کمتر کند وصف تو را ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ

گوشه یِ چشمیﺑﭽﺮﺧﺎﻧﯽﺑﺮﺍﯾﻢﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ

ﺭﺍﺯ ِ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ‌ ﺑﻤﺎﻧﺪ‌ ‌ سال ها ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ

گرچه‌ در دهلیز قلبم همچنان داری‌حضور

در نبودت می شود بند دلم بُگسسته تر

در ‌ خیابان‌ از پریشانی به دنبالِ توام

تابه کی خواهی ببینی عاشقت راخسته‌تر

شُرشُر مویت‌ که میریزد به رویِ ﺷﺎﻧﻪات

می شوند از تاب زلفت عارفان ﻭﺍﺭﺳﺘﻪ ﺗﺮ

گفته بودی نشکنی سقف سکوت کوچه را

می کنی آهنگ ِ رفتن را ولی پیوسته تر

در‌ میان ِ دلربایان شاخصی بانو عسل

از تو در شهرم نباشد شهره ای برجسته ﺗﺮ

ای ناب ترین میوه یِ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻩ

خوشمزه تر از شهدﻟﺒﺖ کس نچشیدﻩ

باید که به چنگ آورمت با همه سختی

پا پس نکشد عاشقت از رای و عقیده

ﺑﺎ دلبری‌ ات‌ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﻭجودم

ﭘﺲ ﮐﯽ ﺑﺸﻮﯼ مرهم ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﺗﭙﯿﺪه

با آن که خدا خالق آثار قشنگ است

طرحی به فریبایی چشمت نکشیده

گلواژه بپاشم که بیایی به سراغم

با دامنی از مثنوی و شعر و ‌‌ قصیده

از بسکه صبا روسری ات را به‌عقب برد

صد کوچه‌‌معطر ‌ شده از بویوزیده

بانو عسلم عاقبت از عشق وصالت

جان را بدهد واله ی تو بر سر ایده

هر چند که از غصه و ‌ ماتم بنویسم

هرگـــز ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺗﻮ ﮐــﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

ﺻﺤــﺮﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻟﺒﺖ ﺗﺸﻨـﻪ ﺑﮕﺮﺩﺩ

هر بار کـه از ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺯﻣﺰﻡ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

وقتیکه ﻗـﻮﺍﻧﯿﻦ ﺑﻬﺸﺘﺖ ﺷﺪﻩ ﻣﺸﮑﻞ

از دوزخ و از عمــق ﺟﻬﻨـﻢ ﺑﻨــﻮﯾﺴﻢ

از تیــره ی عشاقـــم و آشفتــه ﺗﺮﯾﻨﻢ

دیوانــه ام و ﺩﺭﻫــﻢ ﻭ ﺑﺮﻫﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

با زمـــزمه بر ﺍﺭﮒ دلـم ﻟــــﺮﺯﻩ ﻧﯿﻨﺪﺍﺯ

ﺗﺎ ﻣــﺮﺛﯿﻪ ﺑــﺮ ﺯﻟـــﺰﻟﻪ ﯼ ﺑـــﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

ﺍﯼ خرمن گل ﻧﺎﻡ ﺗـﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻠـﻢ ﻋﺸﻖ

ﺑـﺮ ﺑــــﺮﮒ ﮔﻞِ ﻻﻟــﻪ ﻭ ﻣـﺮﯾﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

در نامــه نگفتم ﺑﻪ ﺗـﻮ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺩﻟـﻢ ﺭﺍ

ﺑﺴﺘﺮ کــه ﺷﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻓﺮﺍﻫـــــﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

بانــو عسلم دکمــه نکــن ﭘﯿـﺮﻫﻨﺖ ﺭﺍ

کز ﺳﯿـﺐ ﺗـــﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﺑﻨــﻮﯾﺴﻢ

ﺍﺯ ﮐـﺪﺍﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯿﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ باز ﺑﺒﯿﻨﻢ

ﺑﺮ ﮐـﺪﺍﻡ ﺳﺒﺰﻩ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐـﻪ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ

ﻣﻦ ﮐﻪ مجذوب رخ و چشم فریبای ﺗـﻮﺍﻡ

ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﻍ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﭽﯿﻨﻢ

مـانده ام تا چکنم اینهمه افسونگری ات را

آخر از گوشه ی چشمت ﺑﺒﺮﯼ ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﺩﯾﻨﻢ

ندهم دست کسی حلقه ی انگشتری ام را

کـه نگاهی کند از عشق تو بر نقشِ نگینم

ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﻏــﻢ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﯿﻘﯽ

ﻭﻟﯽ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﭼﻪ ﻏﻤﯿﻨﻢ

ﭼـﻪ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣـﻪ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ

ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﻓﻪ ﯼ ﺯﻟﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮﯾﻨﻢ

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ هیچ نگفتم سخن از بوی بهشتت

بِگشا پیرهنت را که توئی ﺑﺎﻍ ﺑﺮﯾﻨﻢ

بیرون زده ای بی خبر ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺠﺎیی

ساکت نشود مـــرغِ دلـم تا تـو ﻧﯿــﺎیی

فـالی زدم از دفتــر منظومه ی حافظ

گفتا به همین زودی زود از سفــر آیی

آخر چه شود عشوه کنان ای مه تابان

در خلــوت ما ثانیـــه ای رخ بگشایی

باآنکه نوا از تپش جشن وصال است

با نــاز و ادا ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺁﻫﻨــﮓ ِ ﺟـﺪﺍیی

وقتی بــزنم زل بــه تــن بـرگ شقایق

یعنی کــه تـو نقاشیِ جـذاب ِ خـدایی

وا کن سر شب دکمه ای از پیرهنت را

کز عطر تنت خوش برسد تازه هوایی

از عشق تـو بانو‌ عسلم‌ چشم و خیالم

هرگز نرود در پی ِ هـر ﺑﯽ ﺳﺮ و پایی

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮِ ﺩﻟﻢ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ

نالـه ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﺨﺖ ِ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍست

ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺣـﺮﻓﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺗﻤﺎﻡ

گفتمانها همچنان ﺩﺭﺳﻄﺢ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ

در میـان ِ بـاد و بـاران زیــر چتـر ِ همـدلی

گل شنفتن از لـب عشق خیـالی بهتر است

ﺩﺭ ﻧﻈـﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﮐــﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﯿـﺰﻩ ﺗﺴﻠﯿﻤﺖ ﺷﻮﻡ

ﭼﻮﻥ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺍﺯﺷﮑﺴﺖ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ

هم چنان از شرشر زلف تـو می آید نسیم

نـم نـم ﺁﺏ ﻭ ﻫـﻮﺍﯼ آن ﺣـﻮﺍﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ

ﭼﻮﻥ ﭘﺮﺳﺘﻮﯼ ﻣﻬـﺎﺟﺮ ﭘـﺮ گشایم سوی تو

ﺯﻧـﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻬـﺎﯼ ﺷﻤـﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘـﺮ ﺍﺳﺖ

ﺑﯿــﻦ ﮔﻠﻬــﺎﯼ ﺳﻔﯿــﺪ ﻭ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺯﺭﺩ ﻭ ﺑﻨـﻔﺶ

ﮔﻔﺘﻪ ﺑـــﻮﺩﯼ ﺭﻧﮕﻬـﺎﯼ ﭘــﺮﺗﻘـﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ

ﺭﺩّ ﻧﺸﻮ ﺍﯼ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺍﺯ ﮐـﻮﭼـﻪ ﯼ ﻧﺎﻣــﺮﺩﻣﺎﻥ

ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ

ﻗﺼﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﻭﺗﻮ ﺍﯼ ﻋﺴﻞ بانو هنوز

ﺑــﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﭽــﻪ ﻫـــﺎﯼ ﻻﺍﺑـﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘـــﺮ ﺍﺳﺖ

ناگهان ﺑـﺎ شر شر ﺑــﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬـــﺎﺭﯼ ﺳﺒـﺰِﺳﺒﺰ

ﺷﺪ ﭘـﺪﯾـﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﯿـﺎﻥ ﺍﻧﺘــﻈﺎﺭﯼ ﺳﺒــﺰِﺳﺒـﺰ

ﺧﻮﺵ بحال سینه سرخ‌وبلبل آوازه خوان

ﺧﻮﺵ ﺑﻪﺣﺎﻝِ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺳﺒﺰِﺳﺒﺰ

با نسیم ناگهانی بی خود از خود می شود

آن که در صحرا نشیند ﺑﺎ ﻧﮕﺎﺭﯼ ﺳﺒــﺰِ ﺳﺒﺰ

ﺍز همانروزی که بستم عهد و پیمان با بهار

داده ام احساس ﺳﺒﺰﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﺳﺒﺰِﺳﺒﺰ

دارم امیـــد فـــــراوانی کــه نــوروزی کند

رنگ و بــوی میهنم را شهــریاری سبزِ سبز

کوچه ات را ﺁﺏ ﻭﺟﺎﺭﻭﮐﻦ ﮐﻪ دارد میرﺳﺪ

ﺍﺯ تبـــار ِ دلـــربایان تـک سـواری ﺳﺒـﺰِﺳﺒـﺰ

می کنم صدها غزل را هـدیه بر بانو عسل

تا دهد شاید به شعرم اعتباری ﺳﺒــﺰِﺳﺒــﺰ