مِثلِ مهتابی که‌چیزی ازقشنگی کم نداشت

در شباهتها ‌ همانندی در این عالم نداشت

جرعه‌ جرعه آبِ پاکِ زمزمش گفتم ولی

آنهمه پاکیزگی را چشمه یِ زمزم نـداشت

از سرودن ها پشیمانم کـه بعد از سال ها

تازه فهمیدم غزل ها بویی از مریم نداشت

بس که می شد آیه ی باغ تماشا غرق بور

طاقـت دیدار اورا قطـره ی شبنم نداشت

روبرویم در بهـاران بهتـر از گل می شکفت

دلبــر ِ بـالا بلنــد ِ پـر شکوفــه غــم نداشت

بوسه می زد با تـرنم گـونه هایش را نسیم

نم نم گلخـنده اش را بـارش نم نم نداشت

ایلِ قشقایی به قدرِ قامتش خون داده بود

حلقه ی زلف کمندش کشته های‌ِکم نداشت

خشت ِدل ازدیدن ِبانوعسل ازهم گسیخت

گرچه میدانم خبـر از حـالِ ارگ بم نداشت

تارم بـه طنین آمـد از آهنگ ِ صـدایت

ایدوست کجایی که دلم کرده هوایت

در دل نکن اندیشه یِ پیمان شکنی را

می میرم اگر کـم بشود مهر و وفایت

جاری شوداز آمدنت چشمه ی چشمم

تا آن که زند اشک ترم بوسه به پایت

ﭼﻨﮕـﻢ ﺷــﻮﺩ ﺁﺷﻔﺘـﻪ ﺳـﻪ ﺗﺎﺭﻡ ﺑﻨـﻮﺍﺯﺩ

ﻭﻗﺘﯽ که بخـوانم ﻏــﺰﻟﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺑـﺮﺍﯾﺖ

چون قاصدکی میشوم آزاد و سبکبال

روزی کـه بیاویـزم از آن زلـف رهایت

هستم متحیر ﮐــﻪ ﭼـﺮﺍ ﻗــﺪﺭ ﻧﺪﺍﻧﯽ

بااینهمه ﺣﺴﻨﯽ ﮐﻪ تو را ﺩﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯾﺖ

از روز ازل سوژه ی شعر و غـزلم شد

بانـو عسلم چشم تــو و نـاز و ادایـت

آمدی گلپونه ها درباغ شعرم جان گرفت

انتظار ِ دوره ی ِ دلواپسی پایان گرفت

در نبودت کس نپرسید از من ِ آسیمه سر

تا تو بگرفتی سراغم راسرم سامان گرفت

سال ها در کنج زندان از پریشان گویی ام

خلوت ِهوش وحواسم راتب هذیان گرفت

از کنار ِ خوشه های ِ زرد ِ گندم رد شدی

بقچه های ِرنگی ِبی توشه بوی نان گرفت

کولیِ پُر ادعا با قهوه ی‌ ِ یخ کرده اش

طالع ِ ماسیده ام را از تـه ِ فنجـان گرفت

گفتم از امواج زلفت با خیابان‌های خیس

پلک چشم کوچه ها را نم نم باران گرفت

رود ها جاری شد از هر مژه ام بانو عسل

در نبودت سیل اشکم بارها طغیان گرفت

کوچه های شورشادی را پراز غم کرده ای

واز جهالت ملّـتی را غـرق مـاتم کــرده ای

میهن از جور و جفـایت روی آرامش ندید

موجی از بلوا به پا در‌کشورجم کرده ای

ذهـن مردم‌ را به رندی با زبان ِ سفسطه

سال ها سرگرم موضوعات مبهم کرده ای

ای بهشت واهی ات وارونه گردد بر سرت

روزگار خوب مردم را جهنـــم کـــرده ای

گوی ِ سبقت را ربــودی از خداوند ستم

روی چنگیـزِ مغـول را بارهـا کـم کـرده ای

هم به نام دین شدی برگُرده ی مردم سوار

هم به فتوا فتنه در اقصای عالم کـرده ای

رگه ای ازجنس نرمش درسراپای تونیست

روی منبر از خشونت چهره درهم کرده ای

شکوه ها در پرده می کردم ولی بانو عسل

در غزل ما را به رک گویی تومُلزم کرده ای

روزی کــه قنــاری بــدهد از تـــو نشانی

آزاد و رهــــا می شــوم از دل نگــــرانی

دلتنگـم و در وادی غـم خـانه به دوشم

آواره ترینـــم نکــن ای عشـــق نهــــانی

فرداست که با مضحکه درکوچه بگویند

مجنــون متـواری شده از بخــش روانی

چون ظرف پر از کاشم و ایکاش نباشی

از دست من بی سرو و سامـان عصبانی

در راه پــر از فـاصلــه تـاول زده پــایـم

خـواهی تـو مـرا تـا بـه کجـاهـا بکشانی

بانــو عسلم پـا بـــــه خیـابـان بگــذاری

صد کوچه معطر شود از عطــر جوانی

گـرچـه گاهی نـرسد روز وصـال خودمان

کوچه ها پر شود از عطـر خیال خودمان

بـزنیم پـر بـه هـوایی کـه مگـر تازه کنیم

نفس پنجـــره را با پـــر و بـال خــودمان

روسری را بکش از چنبـر زلفت بـه عقب

تا معطــر بشـود سمــت شمـال خـودمان

تا پدر بود و زمین بود و به دل نور امید

سفـره خـالی نشد از نـان حـلال خودمان

مانــده بر لوح دل و سینه ی تاریـخ ملل

یـادهـا از منش و جـاه و جلال خـودمان

شیخ بی عاطـفه از هیمنه ی ریـش وعبا

شده پُر حیله تر از گرگ و شغال خودمان

مهــربانو عسلــم طعــم غــزل هــا نشود

بـــه گـــوارایـی اشعــار زلال خـــودمـان

بـه ژرفای همـان برفی کـه بـر الـوند می خواهم

تـو را زاینــده رودی پُرتــر از ارونـد می خواهم

بتاب ای مـاه مهتـــابی دمـــادم بـــر سیاهی ها

گـــرفتاران شب ها را رهــا از بنـــد می خواهم

بـه هنگام گـــــرفتـاری گــــره بــگشاید از کــارم

همان یک تار گیسویت که با سوگند می خواهم

به سانِ قـــوری چینی تَــرک افتـــاده در جسمم

بزن بندی به هر بندم که چینی بند می خـواهم

کماکان غنچـه های لالــــه گونت را شکـــوفا کن

لبت را چون شقایق ها پر از لبخـند می خواهم

دیابت دارم و دانم علاجش قهـــوه ی تلخ است

ولیکن از لب سـرخــت نبات و قــند می خواهم

چنان خوبی کـه عمری را بـه یادت زندگی کردم

نمی دانی که عطـر خاطـرت را چند می خواهم

بـــه دیـــدار مـنِ دلخون عسل راضی نمی گردی

جفایم کن کــه در دنیا تو را خرسند می خواهم

دوسه روز است که بی زمزمه در شیرازم

هق هق ِ نیمه شبم پرده گشود از رازم

این همه در بدری حاصل ِ اقبال ِکج است

شده از روز ازل درد و بلا دمسازم

سینه ام زیر ِ فشار و تنم آبستن ِ درد

مانده ام بار ِ غمم را به کجا اندازم

مونسم می رود از دست خدایا چه کنم

هر چه فریاد کنم کس نکند در بازم

یک حرم گریه نثار ِ نفسِ حضرتعشق

که شود حافظ ِ محبوب ِ بلند آوازم

لااقل بر سر ِ سجاده دعایی بکنید

که به هنگام دعا منتظر اعجازم

بس که باریده ام از غصه ی ِ بانو عسلم

چشمه ی چشم ِ ترم پرده گشود از رازم

روزگاری اعتبار و شور و حالی داشتیم

زندگی در دشت سبزِ بی مثالی داشتیم

در کنار جنگل سرو و سپیدار و‌ بلوط

چشـمه های سرد وشیرینِ زلالی داشتیم

بوی گندم درمیان کوچه هـا پیچیده بود

چای داغ و بقچه یِ نان حلالی داشتیم

هم چنان از بی قراری در هوای زلـف یار

نغمه ی تار و سرود ِ دی بلالی داشتیم

در میان دشتی از آلاله ها در پایِ کوه

باغی از نارنج و سیب و پرتقالی داشتیم

با ورود فصل گرما تن بـه دریا می زدیم

برسر شن های ساحل قیل وقالی داشتیم

شعرها بی وقفه جاری میشد ازچشم قلم

در تب و تابِ غزل طبعِ زلالی داشتیم

میکشیدیم بیش و کم بانو عسل را در بغل

محفلی از جنس الفت با غزالی داشتیم