غزلیات
شهره ی شهر غزل دار و ندارم همه هیچ؟
رقص ِ گلبرگ ترِ سیب و انارم همـه هیچ؟
دف به دف می زدم از هلهله بر سازِ غزل
آن همه زمزمه در نغمه ی تارم همه هیچ؟
قلبم از قهوه ی لب های تو شد پُر ضربان
تپش ِ سر زده در اوجِ قـرارم همه هیچ؟
بال و پر میزدم از فاصله ها مـوسم کوچ
در بهـاران سفــرِ چلچــله وارم همه هیچ؟
پـرده ی نی لبکم پاره شد از سوز و گـداز
بـر لـب نازک نی یـارم و یـارم همه هیـچ؟
کَر شد از ناله ی جانسوز شبم گوش فلک
پا بپای دف و نی داد و هوارم همه هیچ؟
دورم از عطر بهارینه ینـوروز تنت
جشن بـر پا شدن عید و بهارم همه هیچ؟
عسلم،چهره ی رویایی ات از نور خداست
قاب خوش منظرپُرنقش نگارم همه هیچ؟
محبــوب منی ای همــه ی دار و نـدارم
در تاب وتب عشق تو بی صبر و قرارم
در مـوسم گل پا ننهــم هیچ بـه صحرا
زیـرا کـه تـویی سبز تـرین فصل بهـارم
دیـوانـه ی چشمان تـو می باشم و آخر
دورم بکنــد عـاشـقی از ایـل و تبــــارم
ای بـاغ پـــر از سیب و گـلابی نگـذاری
تا آن کـــه تــو را بیــن دو بازو بفشارم
گستـردگیِ چــادر غـــم لایتنـاهی ست
عمری ست گــرفتار شبِ تیـــره و تارم
باید کـه پیاپی بزنم زخمه بـه هر سیم
تا رد شود از پنجــره هـا نغـمه ی تـارم
شیـرین بکـن از قنـــد ِلبت زندگی ام را
بانــو عسلـم ای همــــه ی دار و نــدارم
بر سفره ی نو ساغری از عیـد بیارید
جشنِ کهن از دوره ی جمشید بیارید
زنبیل شب افتاده در اقلیـم وجـودم
نورافکنی از چهره ی خورشیدبیارید
باآنکه‌وطن‌ملتهب‌از آیه‌ی یأس است
بـا شـادی و بـا هلـهــله امیــد بیـارید
در کوچه و برزن بپـرید از سـر آتش
جـان را بـه لـبِ لشکر تـهدیـد بیارید
باید شکند وجهه‌ی منحوس سیاهی
در خــانه اگــر فشفشه دارید بیارید
از دفتـر منظومه ی حافـظ غـزلی را
نـوروز کــه بــر آینـــه تابیــد بیـارید
یـادی بکنید از پـدرِ زنـده یِ تاریـخ
نغـز ِ سخن از کورش ِ جـاوید بیارید
در شعر و غزل عشوه‌ی بانو عسلم را
چون زمزمه ی رود ِ پر از بیـد بیارید
مگـر از معجزه ها فـاصلـه اندک بشود
که تپش‌های دلم روی درت حک بشود
اگر از پنجـره بـر چشم و لبت زل بزنم
بیگمان دختر ِ همسایه پر ازشک بشود
نم‌نم از یاد ِلبت حین عطش سربکشم
کاسه ای را که پر از آب ِ کیالک بشود
تو همانی که گل از تاب شکوفا شدنت
باغی از نسترن وسنبل و میخک بشود
نم نم ِعطر ِ تن ِ ناز ِ تو را حس بکند
هــر کسی ره گــذرِ بـاغ ولنـجک بشود
نکند شرم وحیامانعِ جاری شدن است
آب راکــد سبـب رویـش جـلبـک بشود
مِثل دلتا که فرو رفتهدرآغوش خلیج
ساحل گرم ِ تنت بـرکـه ی اردک بشود
روی آلـوچه ی لب هـای تو بانو عسلم
آنقـَدر بـوسه بـریزم کـه لواشک بشود
هر زمانی که نگاهـم بـه رخ یار افتاد
قلبم از دیدن او بی تپش از کار افتاد
در پس‌ِپنجره ی شب شکن قصر بلور
پرده از چهره ی آن آینه رخسار افتاد
عقل‌وهوشم بپریدازقفس‌درک حواس
کآنهمه وسوسه در موقعدیدار افتاد
پشت پرچین پرازخاطره در اوج خیال
بوسه هابر لب معشوقه به تکرار افتاد
میبرد از سرِ شادی‌لذت از موسم عمر
هرکه بر روی‌سرش‌سایه‌ی دلدار افتاد
آنچنان مشک فشان شدنفسِ بادِ بهار
که صبا در بغل غنچه‌ی بی خار افتاد
کوهِ‌نور آورَد از قصر پُر ازجذبه‌ی هند
بخت اگر هم سفرِ نادر ِ افشار افتاد
قصه‌ی‌عشق‌من و وعده ی بانو عسلم
اتفاقی ست که در باغ سپیدار افتاد
صبحی کـه نظـر بـر رخ نیکوی تـو کردم
از عشق لبت سجـده بـه ابروی تـو کردم
از عطــر تنت پــر شدم آنگه کــه دمـادم
در کوچه ی عرفان گذر از بوی تـو کردم
گل های تر از راه هـوا دور و برم ریخت
تا یادی از آن بافــه ی گیسوی تــو کردم
در چـامـه سرایی نـه فقط بـاد صبـا بـود
هـر جا کـه سرودم گلـه از مـوی تو کردم
گفتـا نرسی در همـه عمـرت بـه وصالش
وقتی که شکایت بـه سخنگوی تو کردم
ای گوهر دردانه بـه اندازه ی قـرن است
عمــری که تلف در شب گیسوی تو کردم
بانو عسلم چشم مرا برق رخت سوخت
از بس کـه نظـر بـر شــرر روی تو کـردم
آن که رویِ شانه ها یک بافه گیسو می بَرد
صدبغل شعر وغزل با چشم و ابرو می بَرد
هـر زمانی عشوه می ریــزد میان کوچه ها
از تنش بادِ بهـاران عطــرِ خوش بو می بَرد
پشت پَرچین میسپارد روسری را دستِ باد
بی خیال از هر نسیمی شانه بر مو می بَرد
لــرزش بــرجستگی ها دکـمه را وا می کند
در میــانِ پیــرهن وقتی کــه تیهـو می بَرد
راز و رمزش را نمیدانم ولی دائم به چشم
سرمه ای دارد کـه دل از بچــه آهو می بَرد
هـر زمـان با جیغ و داد آیـد صـدای وای نه
یک نفــر از بـاغ او دزدانــــه لیمــو می بَرد
بی خبر از حرف مردم دخترِ وحشی صفت
آبــــرویِ عـــاشقـان را بـا هیـاهــــو می بَرد
قهوه را شیرین بنوشم هر زمان بانو عسل
قَـدری از شهـدِ شکــر از کـام کنـدو می بَرد
اگرچه سادگی کردم که خوردم گولِ ترفندت
شر و شوری به پا کرده لبِ مست شکر خندت
بنازم روح سعدی را که در وصف تو میگوید
نــزاید "مـادرِ گیتی" نگـاری را بــه مــاننـدت
بـه رنگ آبی ِ روشن تـو را بــر بـوم چشمـانم
چــه زیبا کــرد نقـاشی قلـم مــوی خداوندت
الا ای "ترک شیرازی"که دل میبردی از حافظ
صبا پیوسته میرقصد سحر سمت سمرقندت
بیـا ای بــاغ فــروردین بــه آن ابـریشم زلفت
مبُر بنــد امیدم را کـــه دل دادم بـه پیـوندت
شبی آهستهحس کــردم شکر را زیــر دندانم
چه دانستم کـه می گیرم دیابت از لبِ قندت
قسم خوردی بلا بالا کـه عمری سوگلم باشی
نمی بینم عسل بانو وفا در عهـد و سوگندت
دیگـر نــدارم تـابِ زهـــرِ کینـه ات را
از بس فشردی بر گلـویم دشنه ات را
درمسلخِ مستی خلاصم کن که مرگم
باران خـون ریــزد کــویر تشنه ات را
وقتی شـدی از کشتنم آسوده خــاطر
خـالی بکـن بغـض درون سینـه ات را
با آن کــه دلگیــرت کنـد پـایان هفـته
در بی خیـالی بگــذاران آدینــه ات را
روزی که اشکم در زمستان یخ ببندد
رقـص تگــرگی بشکــند آیینــه ات را
يادم نکـن در روزهــای سـرد و بـرفی
وقتی که‌روشن میکنی‌شومينه ات را
بانـو عسل در کـوچه ها تا می توانی
آسیـمه سر کن عـاشق دیـرینـه ات را