دوبیتی
30 آذر 1402
X

نشسته از وجودِ برفِ زیبا

سفیدی بر تنِ باغِ ‌ تماشا

زمستان میرسد وقتیکه پاییز

رود کم کم به استقبال یلدا

29 آذر 1402
X

حسابی بی قرار و دل پریشم

زند غم با زبان طعنه نیشم

نمی داندکه شب‌‌ها با چراغم

پیاپی در پیِ یلدایِ خویشم

26 آذر 1402
X

نو‌ عروسِ جنگل زر می رود

مو طلایِ زرد گستر می رود

دیشب از برفی که باریدن گرفت

مطمئن بودم که آذر می رود

25 آذر 1402
X

مسیر خش‌خش زردِ دل‌ انگیز

شد از تک دانه های برف لبریز

گمانم برگ ریزان رفتنی شد

که دی ‌ آمد سراغِ باغِ پاییز

7 آذر 1402
X

مگر ای لاله‌ یِ زیبای عاشق

خبر داری تو‌‌ از جایِ شقایق

بگو در‌ سرزمینِ شهریاران

نباشد زندگی مانند سابق

29 آبان 1402
X

عروسِ واله با‌‌ تاجِ زر آمد

طلا ‌ پوشیده تا پشتِ در آمد

به عشق دیدنِ زر جامه‌‌‌‌ برخیز

که دوش از مهرِ آبان آذر آمد

23 آبان 1402
X

اگرچه دورم از کویِ گلِ سرخ

بهاری دارم از بویِ گلِ سرخ

قدم را ‌ در اِرم آهسته بردار

که‌شبنم ریزد از رویِ گلِ سرخ

21 آبان 1402
X

یکی‌ مستانه‌ در تاب و تب توست

یکی رامشگرِ صبح و شب توست

نشان ها دارد از خونِ سیاوش

همان خالی که بر روی لب توست

21 آبان 1402
X

سپاهِ پر غرورِ داس و تیشه

فدای تار و پودِ برگ و‌ ریشه

تبر داران به جرم سبز بودن

زدند آتش به سر‌ تا‌ پایِ بیشه