ربـاعی از لـب ِ قنـــدت بریزد

گُل از دست هنـرمندت بریزد

مونالیزایِ چشمت سعی دارد

ژکوند از روی لبخندت بریزد

اجـل در شهــر ما آواز دارد

هزاران توطئه در ساز دارد

پـرستو در فضـای آسمــانم

سقـوط ِ ممتـد ِ پروازِ دارد

طلا گیسو به زیتونِ دوچشمت

اسیرم کـرده افسونِ دوچشمت

به چشمانت زدم زُل،ناگهان شد

دلِ دیـوانه مدیـــونِ دوچشمت

بکر است ولی میوه ی نورس دارد

عیسا نفسی پاک و مقـــــدس دارد

در هلهلـه هـای شب ِ میـلادِ مسیح

مریم سخن ازجشن کریسمس دارد

همانروزی جفا راپیشه کردی

بـدی را سردرِ اندیشه کردی

بـه زعم آنکه گاهی پا نگیرم

تبـر را پاسبـانِ ریشـه کـردی

چه سوزِ سرمَدی آمد سراغم

چه دردِ ممتدی آمـد سـراغم

شروعِ ماهِ دی از خانه رفتی

زمستانِ بــــدی آمـد سـراغم

به قدرِ یک بغل حرف نگفته

سخن ها دارد از درد ِ نهفته

نگـویید از انار و جشن چـلّه

که یلدا در میان بـرف خفته

هوا از ســوزِ آهِ سینه سـرد است

اتاق ازسردی شومینه سرد است

شبـیـهِ سـگ زمستــان زوزه دارد

غروب از نخوَت آدینه سرد است

دلم امشب هوای عشق دارد

تمنــا از خــــدای عشق دارد

نــوای دلنشین سیـم سنتور

طنینی از صدای عشق دارد