مگـر در معبـدِ شیرازِ چشمت

شود آگه کسی از رازِ چشمت

پگـاه ِ روزِ شنـبـه کـردم آغـاز

شروع هفته را با نازِ چشمت

غـزل هـای پـر از آرایـه ای تو

زبان ِ شعــر مـا را پایـه ای تو

مـن‌ از راز الفبـای تو محـروم

اگرچه صاحب سرمایه ای تو

زمــانه کـــم نکــرد از اقتـدارت

که بی وحشت نشینم درکنارت

ولی می دانم ای آهوی وحشی

پلنـگی می کنـد آخـــر شکـارت

میان کـوچه در پشت حصارت

بـریـزد نغمـه از سیم سـه تارت

بـزن دائـم کـه گویا غــم نداری

خوشا ای گل به حال روزگارت

بهمنی از تـــوده ی بــرف آمده

خوش قدم وناز وشگرف آمده

کرده بـه تـن شعـر سراپا سفید

زمـزمـه هـا دارد و ژرف آمـده

به عشق جذبه ی فتانِ چشمت

پریـدم بـر لـب ِ ایـوان ِ چشمت

میــان ِ شعـله ی بــرق ِ نگـاهت

بگــردانم بــلا گــردان ِ چشمت

بلــورِ تـن حــریر ِ نقــره پوشـم

ربودی با نگاهت عقل و هوشم

شبی در جـایِ خلوت میگذاری

لب ِ شیرین سرخت را بنوشم؟

به یاد روی شیرین غرق خونم

فـــرو ریـزد فـراق از بیستـونم

بسازم تاری از فـــریاد ِ فــرهاد

کـه بنــوازد جــلال ذوالفنــونم

نه رازم را توانم با کسی گفت

نه از‌غصه توانم مژه‌ ای خفت

شبی از درد بی درمان نوشتم

قلم لرزان شد‌ و قلبم برآشفت