وجودم را سراسر مست کردی

نبودم‌ را دوباره هست کردی

چنان خوبی که‌‌ با ‌‌‌ طبعِ بلندت

خدا را باخودت همدست کردی

حصارِ‌ ممتدی‌ دارد عزیزم

نگهبان‌‌‌ِ بدی دارد ‌ عزیزم

شمردم حسن او را‌ بسکهگفتم

قشنگی هم حدی‌‌ دارد عزیزم

تا باغنگاه تو پر از زیبایی ست

سر‌ تا سرِ ابیاتِ غزل رویایی ست

گفتابه‌‌ من از اوج شعف‌ سرو چمان

در باغِ ارم نازِ گل از رعنایی ست

نهادی در نهان‌ پا در وجودم

تو را حس میکنم با تار و پودم

چنان زد آتشم نازت که دائم

گرفته شهرتان‌ را بویِ دودم

با هوشِ مصنوعی میسّر

که گیرم‌ لااقل پروازم از‌ سر

به‌ عشقِ چیدنِ‌ ماه و ستاره

خیالم‌ ‌ تا ثریّا ‌ می زند پَر

شمیمِ‌ خرمنِ یاسم کجایی

شکوهِ‌‌ باغِ ‌گیلاسم کجایی

تو بوی کوچه ی اردیبهشتی

بهارِ نابِ احساسم‌ کجایی

اذان بر چوبه ی دارم ببستند

مسلسل ها به رگبارم ببستند

به فرمان شرورِ باطل اندیش

کمر بر محوِ‌ آثارم ببستند

تنی‌ خوشبو تر از گلپونه داری

بهارِ نابی از بابونه داری

وجودم را بسوزانی چو فلفل

ازآن خالی که رویِ گونه داری

پسِ باغ قوامای غنچه یناز

مگر پیراهنت را کرده ای باز

هنوز از بوی نارنج تو پر بود

تنِ اردیبهشت‌ِ شهرِ شیراز