سبویِ نقره پاش نور باشی

بلورِ نازِ شرقِ دور باشی

تورا نامیده‌ام ساغرکه‌دائم

پناهِ نم نمِ انگور باشی

به دور از حاشیه باید بکوشم

شراب از شهدِ لبهایت بنوشم

صدای خنده های دل نشینت

طنین دیگری دارد به گوشم

بلا بالا تر از حوّایِ سرکش

ندادی‌ با تمنا تن به سازش

بیا ای نازنین بانو بگو ‌سیب

بکَش اولادآدم را به چالش

نکن‌منعم که‌دیگر از تب شعر

لبم را بر ندارم از لب شعر

بنوشم با پیاله جرعه جرعه

شراب مثنوی را درشب شعر

سراغِ تار و پودم را گرفته

فراتر از حدودم را گرفته

حسابی‌درد‌بی‌درمان‌عشقت

سراپای وجودم ‌‌‌ را گرفته

پری بانویِ آویشن به دوشم

بلا بالایِ تُرکِ قهوه نوشم

چنانم میربایی‌دل که باشعر

غزل بر باغِ اندامت بپوشم

اگرچه بی نهایت از تو دورم

به پایت سر گذارم با حضورم

جهانم روشن از روی تو باشد

که در دنیایی از سیلاب نورم

عشایر زاده یِ آلالــه پوشم

شقایق دامنِ گیسو به دوشم

ازآن ترسم که باقشلاق چشمت

زنی آتش‌ به‌ سر تا پای هوشم

مگر مارال زیبا رو تویی تو

هنوز آهوتر از آهو تویی تو

پلنگ چابکِ شاهو منم من

غزال مستِ دالاهو تویی تو