دوبیتی
نگاهت آیه های مهربانی ست
لبت اکسیر ناب زندگانی ست
شراب ِ نـم نـم گلخـنده هایت
نشانی از غرور نوجوانی ست
پیچیده صبا زلف طلا ریزت را
تا سکته دهد عاشق ناچیزت را
در موسم گل نم نم شیراز تنت
ریـزد بـه اِرم بـوی دلاویـزت را
به فرمان خدایِ ماه و خورشید
نگهــبان ِ سپـاه ِ سبــز ِ جــاویـد
شکوفـاتر بگــردد روز کــوروش
شکـوه ِ کاخ هـای تخت جمشید
از ابرِ پُر از غصه که غم می ریزد
بـاران بــه تـن ِ بـاغ ِ اِرم می ریزد
بُگشا نفس پنجـره ها را که نسیم
از اشک تــر ِ سپیـده دم می ریزد
از راه ِ پُـر از پیـچ محل آمـده ای
یا از در ِ تـاریـــــخ ملـل آمـده ای
چادر زده ای پشت در ِشیخِ اجل
تا منــزل ِ استاد ِ غـزل آمـده ای
کجایی نغمه خوانِ شعر ِموزون
دلی پُـر سـوز دارد سـازِ محزون
چــو باران از نبـودت می تـراود
غم از چشمانِ مـژگان و همایون
گـره از سیم ناکوکت بکن باز
به یادِ صوت داودی بزن ساز
بزن از بیدلی در مایه ی شور
که رفت از بین ما استاد آواز
سه تار ِ نغمه پردازم نخوانَد
نکیسا بـا نت سـازم نخـوانَد
چکاوکـها بپرسید از همایون
چـرا خسروی ِ آوازم نخوانَد
بـه عشـقِ دلبــر ِ صاحـب جمالی
زدم دوش از کتاب خواجه فالی
جواب آمد که ای خلـوت گُـزیده
نمی بینـم در اقبـــالــت وصـالی