سکوتِ بی خبر از حال خویشم

نه آنتن میدهد گوشی نه دیشم

به دور از این همه آشفته حالی

عسل‌بانو چه می‌خندد به ریشم

اگرچه دورم از پَرچین چشمت

خمارم می کند مُرفین چشمت

بهشت مردم مشرق زمین است

مسیرِ باغِ فروردین چشمت

بنازم دامنِ پُرچین تان را

بنازم‌ زلف عطرآگین تان را

نسیم آورده از باغ بهاران

هوای صبح فروردین تان را

همان بهتر که شیخِ لاابالی

کماکان باشد از اندیشه‌ خالی

نمیداند سرابی دلفریب‌ است

بهشتِ حس برانگیزِ ‌ خیالی

تو ‌ آغازِ دل انگیزِ بهاری

شُکوهِ ‌ خلقتِ پروردگاری

به فروردین‌‌‌ چشم‌ِبی بدیلت

ندارد شاعرِ رویت قراری

هوایِ باغِ عطرآگین بیاید

صدای ساز بلدرچین بیاید

گلایُل گل دهد پایان اسفند

بهار از راه‌ فروردین ‌‌بیاید

چو رویایِ قشنگِ کودکانه

چو بارانی که‌ زد بر بام خانه

خیالم را به جنگل های گیلان

کشاندی‌‌‌‌ نرم و نازک ‌‌ با ترانه

زدی با رفتنت آتش به جانم

که‌غم ریزد غروبِ از آسمانم

بسان هیزم از سوزم بسوزد

دلِ ‌ همسایه از آه و فغانم

زدی آتش به قلب‌تار و پودم

که گُر‌ گیرد سراپای وجودم

اگرچه ناله ام را کس نفهمد

ولی در‌ کوچه هاپیچده دودم