دوبیتی
گلایول گونه‌یِ سرخ وسفیدم
گلی از باغ دامانت نچیدم
نهادم آسمان را زیر پایم
ولی آبی تر از چشمت ندیدم
قسم خوردم به ققنوس نگاهت
بگیرم بوسه ها از روی ماهت
ولی با سِحر و افسون آتشم زد
فریبایِ دو تا چشمِ سیاهت
شدم وقتی معلم در جوانی
نماند انگیزه ای در زندگانی
پیامبرگونه شد از بسکه شغلم
به سر آورده ام با خورده نانی
چه ساده روزهای نوجوانی
ورق خورد از کتاب زندگانی
بنا دارد که در پیری بگیرد
سراغم را بلای ناگهانی
به جای چای با هِل بیدمشک است
دولیوان شربت ازشهدتمشک است
نفس را تازه کن در دشتِ ارژن
کیالک خوشتر ازطعم زرشک است
هنوز از کهنه بغض در گلویم
بریزد شاخ و برگ آرزویم
ابا دارم که در باغ شقایق
گلِ سرخی بریزد آبرویم
اکسیرِ تبسم به لبت کاشته ای
در سینه هوایِ اِرم انباشته ای
معلوم شد از رایحه یِ پیرهنت
در باغِ جنان شکوفه‌ها داشته‌ای
اِرم مجموعه ای از سروِ ناز است
بهشت لاله های دل نواز است
بزن فالی به عشق "روز شیراز"
که شعرِناب حافظ‌چاره‌ساز است
اگر بر چهره ام رنگی ندارم
کمی گیجم ولی منگی ندارم
به قولی بی‌نهایت از تو دورم
که میگوید که دلتنگی ندارم