وجودت مظهر ناز و قشنگی ست

نگاهت شعری از ابیات رنگی ست

به موج زلف ‌ تو باور ندارم

رهایم کرده‌ای‌ از هرچه تنگی ست

قشنگی هایت ازچشم ودهن بود

رخ و زلـفت ربـاعی هـای من بود

مـن‌ از عطــر تنت فهمیدم این را

کــه سیبی در میـان پیــرهن بود

دلم تنگ ودلم خون و دلم پُر

دلم در هم‌ بریزد با تلنگُر

نزن باچوب غم بر طبل ماتم

که محزون میزند کیهانِ کلهُر

اگــر دیـوار شعـرم را بکوبی

ندارم‌ با تو دیگرحس خوبی

شـرارِ آتشم بـودی و امــروز

برایم یخ تر ازقطب جنوبی

مگر درسوز گیتارم چه‌ دیدی

که ‌ پیوندِ موّدت را‌ ‌بریدی

زدی آتش به‌‌ جانم حین رفتن

وجودم‌ را‌‌ به نابودی کشیدی

چه نم نم‌ میزند‌ تنبور باران

چه میباشد مگر منظور باران

هنرمندانه دارد می نوازد

به روی پنجره سنتور باران

غزال کوچه ی بن بست مهتاب

چـرا قنـــد دلــم را می کنی آب

لبت را جـرعه جرعه بر لبم ریز

بکن سرشارم از گلبوسه ی ناب

در شعر بنان الاهـه ی ناز تویی

آرام ترین نغمه ی هرساز تویی

آشفته تر از سه تار شهناز منم

نازِ نفسِ خــــدای آواز تویی

هــوای گــرمسیر آمــد دوباره

زمان مرگ و میر آمـد دوباره

بسوزانـد تنـت را موج گــرما

نزن بیرون که تیر آمد دوباره