به غیر از درد بی درمان نبودی

بـه جز اندوه ِ بی پایان نبـودی

دراین دنیای فانی هرچه بودی!

رفیق ِ یکدل و یک جان نبودی

نشد راضی بـه دیدارم دوباره

کـــه ریزد بر شب تارم ستاره

مگـر یابـم شب قدر و تـوسل

وصالش را به ورد و استخاره

دوبـاره بـــرگ هـــا در راه پائیـــز

به خــــود پیچیده اند از آه پائیز

درون کلبـــه می آیـد بـــه گـوشم

صدای خش خش از درگاه پائیـز

از جنگل ِ مهر ِ عاشق انگیز

ریزد به نگاه ِ دشت ِ زرخیز

هنگـام ادای خطـبه ی عقــد

صـد برگ ِ طلا بـه نام پاییز

چو آید از سفر زرد ِ دل انگیز

خیابان ها شود از بـرگ لبریز

هنوز از بی قـراری باز مـانده

نگـاه پنجـــــره در راه پائیــز

کجـائی ای گُـــلِ سیب ِ حیاطــم

تو هستی باعث شور و نشاطــم

چنان لبریزم از یادت که هــــرگز

نرفتی لحظــه ای از خـاطــراتم

بیـاد آور غـــــم تلـــخ بنـــــان را

که دائم بــر کشید از دل فغان را

به گوش ِ جان پیاپی می رسانـد

گــــرامافون صدای شد خزان را

چشمک زدن و دلبری ات ما را کشت

شال و گـره روسـری ات مـا را کشت

شال و گـــره روسری ات اصلاً هیچ

بانـــو بدنِ مــرمـری ات مـا را کشت

سرودِ بـرتر از شعــر و غـزل باش

برای مرد و زن ضرب المثل باش

جهـان را پــر بکـن از روشنـــائی

چـــراغِ سر درِ بیــن المـــلل باش