جهـالـت با تعصـب در تمـاس است

که آبادی پر از هول و هراس است

دراین ظلمت سرا در طــول تاریخ

شقایق سرنگون از تیغ داس است

نـزن بـا نـای نی آتش بـه جانم

که سوزد بنـد بنـد ِ استخـوانم

بزن در مایه ی شور و همایون

که باهرنغمه ای دشتی بخوانم

ندارم ره‌ به جایی ای گلِ ناز

به رویم یک نفس در را بکن‌ باز

گل ِ زیباتر از باغ ِ شقایق

تویی‌ اردیبهشت ِ شهر ِ شیراز

به هرجایی که دنبالش دویدم

نشان از روی زیـبـایش ندیدم

من از بخت بدم در بـاغ اقبال

بجز گلبوته ی حسرت نچیدم

نه موسایی که از نیلت بگیرم

نه‌ عیسایی از انجیـلت بگیرم

دم ِ عید از هوای جشن نوروز

مگـر هـر ساله تحویلت بگیرم

قباسبزی که پاورچین بیامد

به شوق لاله و نسرین بیامد

کنار پنجره با نغمه می گفت

بهار از راه فـــروردین بیامد

گــل ِ زیبـــــای ِ بی مـانـنـد آید

بـــه روی هــر لبی لبخـــند آید

زمستان‌ پشت پَرچین دادمیزد

کـه عیــد از رفتـن ِ اسفـند آید

چـرا رفتی وفـایت را بنازم

ستم کردی جفایت را بنازم

میان های هـایِ گریه هایم

طنین خنده هایت را بنازم

شقــایـــق رویِ بی مـــانـنـد آید

بـــه روی هــــر لبی لبـــخند آید

زمستان‌ پشت پَرچین داد میزد

کــه شــادی آخـــر ِ اسفــند آیـد