زمــانی بـا تمـام ِ تـار و پــودم

به عشق روی دلبر می سرودم

ولی روزی که ازشعرم جداشد

غزل شد منشاءغم در وجودم

نگاهت آیه های مهربانی ست

لبت اکسیر ناب زندگانی ست

شراب ِ نـم نـم گلخـنده هایت

نشانی از غرور نوجوانی ست

پیچیده صبا زلف طلا ریزت را

تا سکته دهد عاشق ناچیزت را

در موسم‌ گل، نسیمِ شیرازِ تنت

ریزد به اِرم بوی دلاویزت را

به فرمان خدایِ ماه و خورشید

نگهــبان ِ سپـاه ِ سبــز ِ جــاویـد

بساید سر به سقف عرش اعلا

شکـوه ِ کاخ هـای تخت جمشید

از ابرِ پُر از غصه که‌ غم می ریزد

بـاران بــه تـن‌ ِ بـاغ ِ اِرم می ریزد

بُگشا نفس پنجـره ها را که نسیم

از اشک تــر ِ سپیـده دم می ریزد

با تاج ِ زر از تاج محل آمده ای

تا مرکز ‌ ِ تـاریــخ ملـل آمـده ای

باهیمنه و کبکبه ازجاده ی هند

تا پای ِ در ِ شیخ ِ اجل آمده ای

کجایی نغمه‌ خوانِ شعر ِموزون

دلی پُـر سـوز دارد سـازِ محزون

چــو باران از نبـودت می تـراود

غم از چشمانِ مـژگان و همایون

گـره از سیم ناکوکت بکن باز

به یادِ صوت داودی بزن ساز

بزن از بیدلی در مایه ی شور

که رفت از بین ما استاد آواز

سه تار ِ نغمه پردازم نخوانَد

نکیسا بـا نت سـازم نخـوانَد

چکاوکـها بپرسید از همایون

چـرا خسروی ِ آوازم نخوانَد