دوبیتی
ﻧﻤﯽ ﺁﯾﯽ ﺑـﻪ ﺷﻬـﺮِ ﺷﻌـﺮِ نابم
ﮐﻪ ﺑﺎﭼﺸﻤﺖ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﯽ ﺧﺮﺍﺑﻢ
ﻧﮕﺎهـم عاشقـانه بـر ﻟﺒﺖ ﺑﻮﺩ
ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ میﺩﺍﺩﯼ ﺟﻮﺍﺑﻢ
دو فنجان مهــربانی امشب از تو
به جای قهوه ی شیرین لب از تو
پیـاپی تـا سپیــده بــوسه از مـن
ولی سیـب ِ سپیـد غبـغـب از تو
خدای مریم و یاس وشقایق
فروزاننده ی دل های عاشق
شبم را زیر و رو کن تاببینم
تلألـوی تو را در فجر صادق
مــرا بـا فعــل رفتـن مست مگذار
رهـا در کــوچه ی بن بست مگذار
وداعــت را نـدارم صبــر و طاقت
به روی نقطه ضعفم دست مگذار
گل سرخی‌که بر پیراهن توست
کمال الملکِ چینِ دامن توست
مشاممپر شد از اشعار عطار
غزل های معطر از تن توست
چراغ ازرفتنت پیوسته خاموش
نشد یک ثانیـه یادت فـــراموش
ببنـــدم پلـک چشمـم را که بینم
مگر حجـم خیـالت را در آغوش
گلی در باغ سبز پیرهن باش
به دور از طعنه ی زاغ و زغن باش
بیا در کنجِ دنجِ قهوه خانه
دو فنجان همدلی مهمان من باش
زدم زل بـر لـب و چشم زلالت
کشیدم قاصدک را روی شالت
شب از ناز تو در رویا خزیدم
بـه آرامی در آغـوش ِ خیـالت
گلی در بـاغ ِ شادی یارمان شد
وجودش نغمه ی گیتارمان شد
ولی دیشب پیـامم داد و گـفـتا
قیامت وعـده ی دیـدارمان شد