خدایا جاے غـــم شادے بگیرد

خـــــــرابے رنگِ آبـادے بگیــرد

درِ زندانِ محڪـومان شود باز

کبـــــوتر بـــرگِ آزادے بگیــرد

به روی شانه ها‌ گیسویت آویخت

گل از سر تا به چینِ دامنت ریخت

لبِ میگونت از باغِ تبسم

دلم را از هوسناکی برانگیخت

رباعی جان سراپا شور و حالی

پُــر از گلـواژه هــای بی مثـالی

بکـن لبــریزم از طعــم دوبیتی

که تـو سرچشمه ی شعر زلالی

بغیر از خط و خــال و آب و رنگت

شدم شیدای چشم شوخ و شنگت

هـــزاران آرزو کــردم که ای کـاش

رسد دستم به مـوهــــای قشنگت

مپرس از من کــــه در دام بلایم

به درد و خنده ی غــــم مبتلایم

کسی غیر از خدایم هیچ نشنید

صدای گــــــریه را در های هایم

روز بـدبختی کسی یارم نشد

همدلی حاضر به دیدارم نشد

از بداقبالی چـــــــراغِ آسمان

روشنی بخش شب تارم نشد

انگـور شدی غـــــــــــــرق شرابم کردی

مشروب شدی خانه خـــــــــرابم کردی

دیگــــر نشوم وسوسه ای مایه ی تلخ

هوش از سر من بردی و خوابم کردی

نه که دلبسته بهآواز چکاوک شده ایم

بی خبر از تبعات تب میخک شده ایم

داغ پر پر شدن باغ شقایق همه هیچ

ما دچارِ وزغ و پندِ مترسک شده ایم

همین کـه می کنی با مـن تعامُل

بـه چشمان قشنگت می زنم زُل

ولی از بی قراری گویم ای کاش

تو باشی و من و باغی پُر از گُل