مرا گفتی بهشت و حور وتاک است

شرابش طاهر ومطبوع و پاک است

بفرمودی ننوش از آب ِ انگـور

اگر آن جا روا این جا چه باک است

به سبکِ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ

ﻏﺰﻝ ﺭﯾﺰﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺖ ﯾﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪ

هزاران مرتبه ﮐﺮﺩﻡ ﻋﺒﺎﺩﺕ

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪِ ﯾﮕﺎﻧﻪ

ﺧـــﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﺧـــﻮﺭﺩﻥ ﻗﺪﺭﯼ ﺷﺮﺍﺑﻢ

ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﯽ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺑﻢ

ﺑﮕﯿﺮ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻣـــــــﻦ ﺳﺎﻏﺮﻡ ﺭﺍ

ﺍﻻ ﯾﺎ ﺍﯾـﻬﺎ ﺍﻟﺴّﺎﻗﯽ ﺧــــــــــﺮﺍبم

ﺗﻮﺋﯽ ﮔﯿﺮﺍﺗﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﺩﺭ ﭘﯿﺎﻟﻪ

ﺗﻮﺋﯽ ﺟﺎﻧﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ

ﺑﯿﺎ ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺳﺮﺧﺖ

ﺑـﮑﻦ ﻣﺴﺘﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﺑـﺎﻍِ ﻻﻟــﻪ

بزن ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﮔﻞ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﮔﺮﺩﺩ

ﻟﻄﯿﻒ ﻭ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻭ ﺟﺬّﺍﺏ ﮔﺮﺩﺩ

ﺑـﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﻓـﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ

ﺗﻤﺎﻡ ﭼﺸﻤﻪ ﻫــﺎ ﭘـُـﺮ ﺁﺏ ﮔﺮﺩﺩ

دو تا چشم خمارت خواب دارد

لب سرخــت شراب ناب دارد

غـزلبانوی من خورشید رویت

هــزاران عاشق بی تاب دارد

تـو را بارانی از شبنم گرفته

مـرا طوفانی از مـاتم گرفته

بنازم غیرت و بازوی غــم را

که من را در بغل محکم گرفته

یکی دور تو دائم در طواف است

یکی از هجر تو در اعتکاف است

یکی از چشمه‌ی وصل تو سیراب

یکی از دیدنت عمری معاف است

برﻗﺺ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺑﭽﺮﺧﺎﻥ ﺩﺍﻣﻨﺖ ﺭﺍ

ﺭﻫﺎ ﮐــﻦ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺮﻣﻨﺖ ﺭﺍ

ﻣــﻦِ ﺩﻟـــﺪﺍﺩﻩ ﺩﺍﺋـﻢ ﺩﺭ ﺗـﻼﺷﻢ

ببوسم ﺁﻥ ﺑﻠﻮﺭِ ﮔـﺮﺩﻧﺖ ﺭﺍ