چو آید از سفر زردِ دل انگیز

خیابان ها شوند از برگ لبریز

به سمتِ بی‌ قراری باز‌ مانده

نگاهِ پنجره ‌ در راهِ پاییز

کجـائی ای گُـــلِ سیب ِ حیاطــم

تو هستی باعث شور و نشاطــم

چنان لبریزم از یادت که هــــرگز

نرفتی لحظــه ای از خـاطــراتم

بیـاد آور غـــــم تلـــخ بنـــــان را

که دائم بــر کشید از دل فغان را

به گوش ِ جان پیاپی می رسانـد

گــــرامافون صدای شد خزان را

چشمک زدن و دلبری ات ما را کشت

شال و گـره روسـری ات مـا را کشت

شال و گـــره روسری ات اصلاً هیچ

بانـــو بدنِ مــرمـری ات مـا را کشت

سرودِ بـرتر از شعــر و غـزل باش

برای مرد و زن ضرب المثل باش

جهـان را پــر بکـن از روشنـــائی

چـــراغِ سر درِ بیــن المـــلل باش

به زودی موسم گرما سر آید

شلیل و سیب سرخِ نوبَر آید

هیاهو از فرارِ تیر و مرداد

درونِ کوچه ی شهریور آید

خدایا جاے غـــم شادے بگیرد

خـــــــرابے رنگِ آبـادے بگیــرد

درِ زندانِ محڪـومان شود باز

کبـــــوتر بـــرگِ آزادے بگیــرد

به روی شانه ها‌ گیسویت آویخت

گل از سر تا به چینِ دامنت ریخت

لبِ میگونت از باغِ تبسم

دلم را از هوسناکی برانگیخت

رباعی جان سراپا شور و حالی

پُــر از گلـواژه هــای بی مثـالی

بکـن لبــریزم از طعــم دوبیتی

که تـو سرچشمه ی شعر زلالی