دوبیتی
من آن افسرده جانِ تیــره بختم
کـه افتــاد از بلنـــدی ها درختـم
از آن روزی کـه اقبالم کـج افتاد
به زیر دست و پای سنگ سختم
مگر بغضی که مانده در گلویم
کند در جای خلوت قصه گویم
هنوز از نا امیدی می کنم خاک
دلـــــم را در مـــــــزار آرزویـم
از اقبالــم نشد بستر فــراهم
کـه ریزد بر سرم بارانِ نم نم
چـرا اردیبهشت و فـرودیـنم
شده اردی غـم و اردی جهنم
کمی با واژه هایم در مصـافم
دو روزی از غزل گفتن معافم
دوبیتی را رهـا کردم که شاید
ربـاعی از خـــم زلفــت ببافـم
عزیزِ کـوچه های خاطراتم
تویی‌شعرِ پر ازشور ونشاطم
هنوز از اوج باور می‌شناسم
تو را از بوی نارنج حیاطم
پریچهـری که از جنس پری بود
خــدای عشق و راز دلبــری بود
کمان ابــرویِ قصــر عاشقی ها
شقـایق گـونه و گیسو زری بود
گل سرخ وسفیــدم ناز شستت
شـــراب کـــهنه در جــام الســتت
چنـان ناز و فــریبـائی کـــه گاهی
خدا زُل می زند در چشم مستت
بـهشـتـت را بـــــرایم دام کـــردی
مــــرا با دانــه سیبی خـــام کردی
نچـیـــدم سیبی از باغـــت ولیکن
مـــــنِ آواره را بـــــدنـام کــــردی
کمین کــــردی کماکان بیـــن راهم
نگاهــت را فشــــردی در نگاهــــم
حــــواســم را از اول پـــرت کردی
کــه در آخـــر بیندازی بـــه چـاهم
زمستـان نالــــه هایــــم را شنفتی
وزیــدی بــر مـن و یک دم نخـفتی
تو طــوفان بودی و من تکدرختی
تبـــر بــــودی ولی هـــرگز نگـفتی
به هـر سوئی بـه هـر جائی دویدم
ازاین شاخه بـه آن شاخــه پریدم
رهــــــا بـودن اگــــرچــه آرزو بود
نشانی جــز غـم و محنت نـدیـدم
نشستی روبـــرویم فتنه کـــــردی
به ناحـــق در درونم رخـنه کـردی
وجـودم را کـــه در دستت گرفتی
هــوسران و خـراب و تشنه کردی
نهــادم سـر بــــه روی مُهــرِ ایمـان
شـــدم فـــارغ از احــوال پریشان
از اینکه دل به آن ممنوعـــه دادم
پـشیمــانـم پـشیمــانـم پـشیـمــان
لبت کندویی از شهد ِ عسل ریز
بیاور چایی و صبحانه بر میز
بکن با عطر ِ ناب ِ مهربانی
هوای ِ صبح شهرم را دل انگیز