شراب نم نم گیلاس و شاتوت

بریزد‌ ‌ از لبت ‌ بارانِ یاقوت

ولی ترسم که اسرائیلِ چشمت

زند آتش به جولان تا به بیروت

جوانی رنگ ِ شاد ِ خاطـرات است

که در دنیائی از رؤیا محاط است

فــــــرآینــــد ِخیــالات ِ طــــلائی

فـــراتر از حــــدود ِ کائنات است

به غیر از درد بی درمان نبودی

بـه جز اندوه ِ بی پایان نبـودی

دراین دنیای فانی هرچه بودی!

رفیق ِ یکدل و یک جان نبودی

نشد راضی بـه دیدارم دوباره

کـــه ریزد بر شب تارم ستاره

مگـر یابـم شب قدر و تـوسل

وصالش را به ورد و استخاره

از لبِ بوسه پذیرت ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺁﻩِ ﺳـﺮﺩ از همه جایِ دل ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

به خمِ زلف رهایت که زندبوسه نسیم

عطر خوشبوتری از شانه ﺯﺩﻥ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ

آنقَدر ناز و لطیفی که سحر دور و برت

شبنم ازوسوسه ﺑﺮفرش ﭼﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

جانم‌ ارزانیِ آن شاعر ارزنده که گفت

شربت نابِ ﺗﻤﺸﮏ ﺍﺯ لبِ ﺯﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

دامنِ سبز تو را باد صبا چین که دهد

بارها از همه سو مشک ختن می ریزد

ﺩﺭﯼ ﺍﺯ سبکﺟﺪﯾﺪی نگشودی‌ که هنوز

از نگاهِ ﻏﺰﻟﻢ شعرِ ﮐﻬﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

مهربانو عسلم رایحه یِ ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ

ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺩﺍﻣﻨﻪ ﯼِ ﺩﺷﺖ و ﺩﻣﻦ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ

دوبـاره بـــرگ هـــا در راه پائیـــز

به خــــود پیچیده اند از آه پائیز

درون کلبـــه می آیـد بـــه گـوشم

صدای خش خش از درگاه پائیـز