شکوه ِ نم نم‌ ِ گیلاس و شاتوت

بـریــزد از لبــت بـاران ِ یـاقـوت

ولی ترسم کـه اسرائیلِ چشمت

زند آتش به جولان تا به بیروت

جوانی رنگ ِ شاد ِ خاطـرات است

که در دنیائی از رؤیا محاط است

فــــــرآینــــد ِخیــالات ِ طــــلائی

فـــراتر از حــــدود ِ کائنات است

به غیر از درد بی درمان نبودی

بـه جز اندوه ِ بی پایان نبـودی

دراین دنیای فانی هرچه بودی!

رفیق ِ یکدل و یک جان نبودی

نشد راضی بـه دیدارم دوباره

کـــه ریزد بر شب تارم ستاره

مگـر یابـم شب قدر و تـوسل

وصالش را به ورد و استخاره

از لب سرخ ﺗﻮ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺁﻩ ﺳــﺮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟــﺎﯼ ﺩﻝِ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺳﺎﻟﻬـﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﮔﻞِ ﺑــــﺮ ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ

شبنم ِ وسوسه ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﭼﻤـــﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

جانم ارزانی آن شاعــر ارزنده که گفت

شربت ناب ِ ﺗﻤﺸﮏ ﺍﺯ لب ِ ﺯﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

هر زمانی کـه نشیند لب ِ ﻣﻦ ﺑﺮ لب ِ ﺗﻮ

ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺩﻟــــﻢ ﺍﺯ ﺑـــــﻮﺳﻪ ﺯﺩﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺁﺧﺮ ﺍﯼ دختر گل رایحه ی ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﺳﺖ

ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﯼ ﺩﺷﺖ ﻭ ﺩﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

ﺩﺭﯼ ﺍﺯ سبک ﺟﺪﯾﺪی نگشودی که هنوز

از تمام ﻏــــــﺰﻟﻢ شعر ِ ﮐﻬــــﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

سحـــر از ساحــل دریا ﺑﻮَز ﺍﯼ ﺑﺎﺩ صبا

ﮐﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎﯼ ﻋﺴﻞ ﯾﺎﺱ ﻭ ﺳﻤﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ

دوبـاره بـــرگ هـــا در راه پائیـــز

به خــــود پیچیده اند از آه پائیز

درون کلبـــه می آیـد بـــه گـوشم

صدای خش خش از درگاه پائیـز