به تن ‌ پیراهنِ گلریز دارد

نگاهی ناز و شورانگیز دارد

قدم در کویِ آبان می گذارد

چه شوقی دخترِ پاییز دارد

دمادم چک چکِ بارانِ یک ریز

به رویِ شعرِ زردم میخورد لیز

بغل گیرد وجودِ برگ ها را

به عشق دختری با نام پاییز

به یادِ خاطرات رفته بر باد

ونک را پرسه‌ زد تا میرداماد

اگرچه پیش تر ها در ولنجک

جفاهادیده بوداز گشتِ ارشاد

خیابان‌ را غبارِ غم گرفته

فضایِ کوچه را‌ ماتم ‌ گرفته

سپاهی از دیارِ نسل وحشت

وطن را از تبارِ جم گرفته

اگر بگریزم از فرداقفس‌ را

ندارم ‌ در دیارم هیچکس را

سکوتم بشکند وقتیکه بغضم

بگیرد در ‌ گلو‌ راه‌ِ نفس را