چه بیرحمانه ضحاکِ زمانه

نشسته جای ِ معبود یگانه

و باشلاقی از جنس جهالت

زند پشت‌ ِ خِرَد را تازیانه

به قدر ِ یک جهان آوازه داری

ولی انگیزه های تازه داری

تو از ‌ نسل ِ کدامین پادشاهی

که تاجی بر سر از فیروزه داری

من آن افتاده بــرگ ِ تـن کبودم

که آتش زد خزان در تار و پودم

چنان زردم کــه آیــد در بهــاران

صــدای ِ پای ِ پاییــز از وجـودم