چراغ ازرفتنت پیوسته‌ خاموش

نشد یک ثانیـه یادت فـــراموش

ببنـــدم پلـک چشمـم را که بینم

مگر حجـم خیـالت را در آغوش

بنای همدلی بر‌ دوش بُگذار

به روی نبض قلبم گوش بُگذار

بکن بی تابم‌ از سیب گناهت

کنارم یک بغل‌ آغوش ‌بُگذار

به غیر از بوسه های زعفرانی

دوفنجان ازلبت دمنوش بُگذار

اگرچه میزنی معجون به قوری

کمی از عطر مرزنجوش بُگذار

امان از پچ پچ همسایه هامان

چراغ خانه‌ را خاموش بُگذار

بگفتم راز دل را با خیالت

به روی گفته ام درپوش بُگذار

نگاهت برده ام در اوج خلسه

عسل بانو مرا مدهوش بُگذار

گلی در باغ سبز ‌ پیرهن باش

به دور از طعنه ی زاغ و زغن باش

بیا در کنجِ دنجِ قهوه خانه

دو فنجان همدلی مهمان من باش