نگارِ بهتر از جانم دوباره

بیاویزد به احساسم ستاره

کنارِ دلگشایِ‌خواجه حافظ

به شیرازم کشاند با اشاره

سکوتِ بی خبر از حال خویشم

نه آنتن میدهد گوشی نه دیشم

به دور از این همه آشفته حالی

عسل‌بانو چه می‌خندد به ریشم

گرچه با تنهاییَم سر کرده ام

گفتگو با خود مکرر کرده ام

دل پریشانم که با پیک و پیام

دخترِ خان را مکدّر کرده ام

سوگلِ شیرازی از هوشم پراند

آنچه را در مکتب از بر کرده ام

پیش خود گفتم‌ دلِ خانزاده را

با غزل هایم مُسخَّر کرده ام

گوهری از جنس زر باشدکه من

با طلا او را برابر کرده ام

دل نشاید کندن از جام شراب

سال هاعادت به ساغر کرده ام

در مسیر کوچه ی‌ِ بانو عسل

هرچه‌ دیدم ثبت دفتر کرده ام

ای صبا سنگ صبورم را بگو

من تو را از ریشه باور کرده ام

اگرچه دورم از پَرچین چشمت

خمارم می کند مُرفین چشمت

بهشت مردم مشرق زمین است

مسیرِ باغِ فروردین چشمت

بنازم دامنِ پُرچین تان را

بنازم‌ زلف عطرآگین تان را

نسیم آورده از باغ بهاران

هوای صبح فروردین تان را

یقین دارم که شیخِ لاابالی

کماکان باشد از اندیشه‌ خالی

نمیداند سرابی دلفریب‌ است

بهشتِ حس برانگیزِ ‌ خیالی

تو ‌ آغازِ دل انگیزِ بهاری

شُکوهِ ‌ خلقتِ پروردگاری

به فروردین‌‌‌ چشم‌ِبی بدیلت

ندارد شاعرِ رویت قراری