نشئه ی زنده بـه شعـرم غزلم را نبَرید

برگ ِ گلواژه ای از مـاحَصَلـم را نبَـرید

خورده ام درپس ِابداعِ مَثل دودچراغ

منبع و مخـزن ضــرب المثلـم را نبرید

گــذرِ بـاد صبا از بغـل خــانه‌ ی ماست

نـم‌ نـم‌ ِ آب و هـــوای محلــم را نبـرید

تبر افتـاده بـه جـان ِ همـه ی بتکده ها

بــه طــرفــداری ِ کعبـه‌ هُبَـلم را نبـرید

چنگ ِبی مغلطه در بزم ِارسطو زده ام

از درِ سفسطه بحـث و جَـدلم را نبرید

پرتـو روی ِ قمــر قـامـت شب را شکند

روشنی بخش ِ زمین و زحـلم را نبرید

بنده فرهادم و این دلبرِ شیرین منست

آبـــروی مـــن و بانــو عسلـم را نبــرید

به هرجایی که دنبالش دویدم

نشان از روی زیـبـایش ندیدم

من از بخت بدم در بـاغ اقبال

بجز گلبوته ی حسرت نچیدم

نه موسایی که از نیلت بگیرم

نه‌ عیسایی از انجیـلت بگیرم

دم ِ عید از هوای جشن نوروز

مگـر هـر ساله تحویلت بگیرم

قباسبزی که پاورچین بیامد

به شوق لاله و نسرین بیامد

کنار پنجره با نغمه می گفت

بهار از راه فـــروردین بیامد